,,Nee, niet twee van die Dijkstra’s op één vakgroep!”, riep de secretaresse van meet- en regeltechniek quasi-wanhopig uit toen bleek dat Branko Dijkstra bij die groep aio werd.
Branko zelf vond het wel gezellig om collega van zijn vader te worden. Ruim vier weken terug begon hij met zijn promotie op het gebied van de elektromechanica, bij de vakgroep waar zijn vader al jarenlang onderwijscoördinator en afstudeerbegeleider is.
,,Ik kan goed met m’n vader opschieten, dus ik vind het gezellig dat ik hem zo nu en dan op m’n werk tegenkom. Vaak gebeurt dat trouwens niet, want we werken op verschillende gebieden.”
Tijdens Branko’s afstuderen lag dat anders. Zijn voorganger werd nog door vader Dijkstra begeleid, maar Branko sprak met pa af dat hij een andere begeleider zou zoeken. ,,We hielden privé en werk liever gescheiden. Je wilt geen roddels in de hand werken. Nu weet iedereen dat ik m’n achtenhalf zelf verdiend heb. Voor m’n vader was deze situatie ook leuker – hij kon als trotse vader op m’n afstuderen aanwezig zijn, en niet als begeleider.”
Eerder tijdens zijn studie deed hij wel twee vakken die zijn vader gaf. ,,Het was raar om hem voor de collegezaal te zien staan. Het was plotseling een heel andere man. Thuis vrolijk en jolig, voor de zaal heel serieus en gefocust. Ik merkte toen pas hoeveel kennis hij eigenlijk bezit.” Branko moest een van de twee vakken met een mondeling afronden. ,,Iemand grapte dat ik zeker een uurtje had zitten patiencen. Maar het was een heel gewoon tentamen. We zaten daar echt als student en docent.”
Het andere vak werd schriftelijk overhoord. De eerste keer scoorde Branko een drie. Zijn vader zei er weinig van. ,,Als onderwijscoördinator kon hij mijn prestaties vergelijken met die van anderen. Hij vond het daarom geen enkel probleem dat ik zeven jaar over m’n studie deed. Hij pushte me nooit. Andere vaders zouden dat waarschijnlijk wel gedaan hebben.” Toch hield Dijkstra senior stiekem een oogje in het zeil. ,,Bij mijn afstuderen vertelde hij dat hij de eerste jaren van mijn studie wel eens bij mijn studiecoördinator had gespiekt hoe ik ervoor stond. Ik vond dat wel vertederend.”
,,Nee, niet twee van die Dijkstra’s op één vakgroep!”, riep de secretaresse van meet- en regeltechniek quasi-wanhopig uit toen bleek dat Branko Dijkstra bij die groep aio werd. Branko zelf vond het wel gezellig om collega van zijn vader te worden. Ruim vier weken terug begon hij met zijn promotie op het gebied van de elektromechanica, bij de vakgroep waar zijn vader al jarenlang onderwijscoördinator en afstudeerbegeleider is.
,,Ik kan goed met m’n vader opschieten, dus ik vind het gezellig dat ik hem zo nu en dan op m’n werk tegenkom. Vaak gebeurt dat trouwens niet, want we werken op verschillende gebieden.”
Tijdens Branko’s afstuderen lag dat anders. Zijn voorganger werd nog door vader Dijkstra begeleid, maar Branko sprak met pa af dat hij een andere begeleider zou zoeken. ,,We hielden privé en werk liever gescheiden. Je wilt geen roddels in de hand werken. Nu weet iedereen dat ik m’n achtenhalf zelf verdiend heb. Voor m’n vader was deze situatie ook leuker – hij kon als trotse vader op m’n afstuderen aanwezig zijn, en niet als begeleider.”
Eerder tijdens zijn studie deed hij wel twee vakken die zijn vader gaf. ,,Het was raar om hem voor de collegezaal te zien staan. Het was plotseling een heel andere man. Thuis vrolijk en jolig, voor de zaal heel serieus en gefocust. Ik merkte toen pas hoeveel kennis hij eigenlijk bezit.” Branko moest een van de twee vakken met een mondeling afronden. ,,Iemand grapte dat ik zeker een uurtje had zitten patiencen. Maar het was een heel gewoon tentamen. We zaten daar echt als student en docent.”
Het andere vak werd schriftelijk overhoord. De eerste keer scoorde Branko een drie. Zijn vader zei er weinig van. ,,Als onderwijscoördinator kon hij mijn prestaties vergelijken met die van anderen. Hij vond het daarom geen enkel probleem dat ik zeven jaar over m’n studie deed. Hij pushte me nooit. Andere vaders zouden dat waarschijnlijk wel gedaan hebben.” Toch hield Dijkstra senior stiekem een oogje in het zeil. ,,Bij mijn afstuderen vertelde hij dat hij de eerste jaren van mijn studie wel eens bij mijn studiecoördinator had gespiekt hoe ik ervoor stond. Ik vond dat wel vertederend.”
Comments are closed.