Recensenten vergeleken Guano met de meest uiteenlopende acts: The Band, REM, Gun Club, Deep Purple, Blondie. Iemand noemde ze Punk Floyd, vanwege de vermeende mix van punk en symforock.
De term ‘hoekig’ viel. Wilma van Wezenbeek (toetsen, zang) en Rob Maas (gitaar, zang) kunnen er weinig mee. “Wat maak je dan, vragen mensen ons vaak”, aldus de laatste. “Dan antwoorden wij: dat weten we niet.”
Van Wezenbeek houdt het op ‘rock met een twist’: “Er zit in elk geval heel veel passie in. Wij spelen echt voor ons plezier, dat stralen we ook uit. Maar we zijn ook serieus, de muziek moet goed zijn.”
De twee TU-medewerkers studeerden materiaalkunde toen de band in 1988 begon, al snel met eigen werk. Van Wezenbeek: “In het begin stuurden we cassettebandjes rond, met een mailing erbij. Die belden we na. Dat leverde een of twee optredens per maand op. En we werden vaak teruggevraagd.”
Hoogtepunten waren optredens op de Haagse Koninginnenach, lang geleden, en later op de schaatsbaan op de Beestenmarkt. Maar ook de Supertrio’s en natuurlijk het Super Supertrio. Naarmate werk en gezin meer tijd opslokten, verminderde het aantal concerten. Dat gold ook voor de productie. Toch is er sinds de laatste cd uit 2000 genoeg geschreven om weer eens wat vast te leggen. Het hoesontwerp is klaar, de titelsong heet Cream Cheese On Top. “Een nummer met een maf ritme”, zegt Maas, “geen driekwartsmaat. Het refrein is vierkwartsmaat. Toch werkt het.” Dat merkten ze bij het recente optreden in het Speakers Café. Het publiek genoot zichtbaar, al viel er moeilijk op te dansen. Maas: “Ze durven niet, omdat het zulke rare muziek is.” Van Wezenbeek: “Raar? Anders, verrassender!”
Met bassiste Annelies van der List en drummer Milo Broekmans wordt wekelijks gerepeteerd. “Dat houdt het levend”, zegt Van Wezenbeek. “Je kunt ons zo ergens neerzetten, wij spelen wel. Speelervaring genoeg.”
Achter twee pedellen en voor een vrijwel afgeladen auditorium waren hij en zijn opvolger Karel Luyben – alle vier in vol ornaat – plechtig het podium opgeschreden. Luyben en de pedellen stonden achter op het verhoog, Fokkema posteerde zich achter de katheder. En net op het moment dat de spanning zwaar begon te worden, de zaal zijn adem inhield, haalde Fokkema grijnzend achterom kijkend zijn opvolger weer bij de les. “Je let toch wel op hè Karel?”
Inkleuring
Zo gaf Fokkema, die acht jaar rector magnificus is geweest, zijn afscheid tijdens de 168e dies natalis een bij hem passende ontspannende inkleuring. En alsof hij bang was dat de spanning alsnog te groot zou worden, fungeerde hij even later nogmaals als ventiel. Eerst bedankte hij ‘iedereen waarmee ik heb mogen samenwerken als rector’ en gaf hij aan blij te zijn terug te keren in de mooiste functie die hij kende, die van gewoon hoogleraar.
Daarna kwam het onvermijdelijke moment: het overdragen van de versierselen die horen bij het ambt van rector magnificus. Weer zo’n plechtig ogenblik, wat weer een typisch Fokkema-moment opleverde. Terwijl hij tegenover Luyben stond en een van de pedellen de keten op zijn rug losmaakte en in zijn handen legde, sprak hij Luyben geruststellend toe: “Het komt goed Karel.”
Goud
De overdracht van de rectorsketen was niet de laatste plechtigheid tijdens de dies-viering. En dat moment ging evenmin gebukt onder een al te grote ceremoniële last. Na de korte rede van de nieuwe rector Luyben – die Fokkema prees en ‘ieder die mij in de loop der jaren vormde’ bedankte – reikte voorzitter Dirk Jan van den Berg namens het college van bestuur de Penning van Verdienste van de universiteit uit aan Fokkema. “We hebben aan de TU de keus tussen brons, zilver en goud”, schetste Van den Berg, “en het college was het snel eens, want het ging om Paul (Rullmann, red.) en mij. Dus het is goud geworden.”
De overhandiging van de penning was de afsluiting van een middag die bol stond van de complimenten aan Fokkema, diepgang kreeg door een lezing over Wittgenstein door prof. Susan Sterrett en ontspanning beleefde met een modern-klassiek muzikaal intermezzo van Flairck plus een opzwepend drumoptreden aan het slot.
Verantwoordelijkheid
Bij de loftuitingen werd andermaal onderstreept hoe zeer Fokkema als rector het onderzoek in Delft heeft opgestuwd, geanimeerd en nationaal en internationaal onder de aandacht heeft gebracht, terwijl hij zich daarnaast op onnavolgbare wijze inspande om Delftse ingenieurs af te leveren met technische kennis en kunde, maar óók gevoel voor hun brede maatschappelijke verantwoordelijkheid. Speciaal om dat laatste te benadrukken was er door de acht gastschrijvers die tijdens ‘het bewind’ van Fokkema de TU aandeden een boekje voor hem gemaakt.
Comments are closed.