TU-docent dr. Dap Hartmann heeft Harry Mulisch een opmerkelijk cadeau geschonken: een 5,5 kilometer grote planetoïde. De planetoide stond tot voor kort bekend onder het catalogusnummer 3089 T1, maar draagt voortaan de naam ‘10251 Mulisch’.
De planetoïde stond tot voor kort bekend onder het catalogusnummer 3089 T1, maar draagt voortaan de naam ‘10251 Mulisch’. Dat heeft de Internationale Astronomische Unie, die belast is met de naamgeving van hemelobjecten, bekrachtigd. Hartmann wil Mulisch op die manier onder meer bedanken voor het feit dat hij een bijrol heeft gekregen in ‘De ontdekking van de hemel’. De Delftse universitair docent figureert in dat boek als ‘ietwat te zware astronoom uit Sydney’.
Hartmann ontmoette Mulisch toen hij vanwege zijn promotieonderzoek aan de Universiteit Leiden veelvuldig in de sterrenwacht van Dwingeloo bivakkeerde. “Mulisch was er ook, omdat hij bezig was met de voorbereidingen van wat later ‘De ontdekking van de hemel’ zou worden. Op een dag zat ik aan een tafel te werken aan mijn waarnemingen, toen hij binnenkwam. Die scène heeft hij later in zijn boek verwerkt. Alleen waren het daar Max en Onno, die binnenkwamen.” Een grote rol vervult Hartmann niet. “Het was meer een cameo-appearance.”
De voordracht komt overigens indirect van Hartmann zelf. Dat recht is voorbehouden aan de ontdekkers zelf, en planetoïde 10251 Mulisch werd in 1971 ontdekt door het Leidse astronomenpaar Ingrid en Cees van Houten. “Ingrid van Houten ken ik. En ik heb haar gevraagd om dit te overwegen”, zegt Hartmann.
Er zijn inmiddels 233 planetoïden door Nederlanders benoemd. De meeste namen komen toe aan beroemdheden en geleerden, al bestaat er ook een planetoïde genaamd ‘19251 Totziens’. De planetoïde 10251 Mulisch is onderdeel van de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter en staat zo’n 350 miljoen kilometer van de zon. Een jaar duurt er drieënhalf aardse jaren. ‘Als Harry Mulisch op zijn eigen planetoïde zou wonen, was hij nu 22 jaar oud’, merkt het persbericht waarin de vernoeming wordt bekendgemaakt gevat op. De werkelijkheid is dat Mulisch op aarde woont, waar hij volgend jaar 80 wordt. (MK)
Dat heeft de Internationale Astronomische Unie, die belast is met de naamgeving van hemelobjecten, bekrachtigd. Hartmann wil Mulisch op die manier onder meer bedanken voor het feit dat hij een bijrol heeft gekregen in ‘De ontdekking van de hemel’. De Delftse universitair docent figureert in dat boek als ‘ietwat te zware astronoom uit Sydney’.
Hartmann ontmoette Mulisch toen hij vanwege zijn promotieonderzoek aan de Universiteit Leiden veelvuldig in de sterrenwacht van Dwingeloo bivakkeerde. “Mulisch was er ook, omdat hij bezig was met de voorbereidingen van wat later ‘De ontdekking van de hemel’ zou worden. Op een dag zat ik aan een tafel te werken aan mijn waarnemingen, toen hij binnenkwam. Die scène heeft hij later in zijn boek verwerkt. Alleen waren het daar Max en Onno, die binnenkwamen.” Een grote rol vervult Hartmann niet. “Het was meer een cameo-appearance.”
De voordracht komt overigens indirect van Hartmann zelf. Dat recht is voorbehouden aan de ontdekkers zelf, en planetoïde 10251 Mulisch werd in 1971 ontdekt door het Leidse astronomenpaar Ingrid en Cees van Houten. “Ingrid van Houten ken ik. En ik heb haar gevraagd om dit te overwegen”, zegt Hartmann.
Er zijn inmiddels 233 planetoïden door Nederlanders benoemd. De meeste namen komen toe aan beroemdheden en geleerden, al bestaat er ook een planetoïde genaamd ‘19251 Totziens’. De planetoïde 10251 Mulisch is onderdeel van de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter en staat zo’n 350 miljoen kilometer van de zon. Een jaar duurt er drieënhalf aardse jaren. ‘Als Harry Mulisch op zijn eigen planetoïde zou wonen, was hij nu 22 jaar oud’, merkt het persbericht waarin de vernoeming wordt bekendgemaakt gevat op. De werkelijkheid is dat Mulisch op aarde woont, waar hij volgend jaar 80 wordt. (MK)
Comments are closed.