Volgens onderzoek is het aantal studenten met een soa weer toegenomen. Blijkbaar zijn er toch een hoop studenten die een rubber alleen rond de 25ste van de maand kunnen betalen en het daarom verder maar achterwege laten.
Bij het Haagse Leyenburg Ziekenhuis kun je kosteloos een test laten doen. Een huisgenoot en ik lazen dit en zeiden tegen elkaar: “Het is gratis, we hebben een auto: wij gaan naar Den Haag.”
Op het moment dat een derde huisgenoot ook mee wilde, besloten we het maar als een huisuitje te zien en zo waren we op een zonnige woensdagmiddag in de auto op weg naar het ziekenhuis.
In Den Haag aangekomen meldden we ons bij de balie. Mijn huisgenoot was de ongelukkige eerste. Zenuwachtig liep hij naar een kamertje waar een grote Poolse vrouw met zweetplekken en een grote neuswrat hem breed glimlachend verwelkomde.
Terwijl hij naar binnen getrokken werd, keek hij als een bijna doodgeknuppeld zeehondje hulpbehoevend achterom, alsof wij hem van de ondergang redden moesten.
Natuurlijk deden wij onze plicht als huisgenoten: we lachten hem uit en wezen hem na.
Na een reeks van oorverdovende kreten en geluiden van nagels die krabden over de deur, begonnen wij ook enigszins te zweten. Na tien minuten kwam de huisgenoot naar buiten en deed er nog een schepje bovenop. “Wat een hel! Ik zou maar wegwezen hier nu het nog kan”, was zijn advies, wat ons tot zijn plezier nog nerveuzer maakte.
Maar zo ver gekomen wilden we het toch echt aan den lijve ondervinden en ik waagde mij het slagveld in. Na een gesprekje over mijn ‘geschiedenis’ moest ik op een tafel liggen, met vier verpleegsters eromheen. Over het algemeen lijkt me de gedachte aan vier verpleegsters om me heen niet onprettig, maar geloof me, dit keer was dat wel het geval: uit zelfbescherming reageerde een bepaald lichaamsdeel alsof we boven de poolcirkel leefden.
Maar ook al was het weliswaar een beetje pijnlijk en niet erg ontspannen, uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Tenminste, dat dacht ik. Want op dat moment kwam één van de verpleegsters naar me toe, trok plastic handschoenen aan en zei: “Tot zover het vooronderzoek, klaar voor het echte werk?”
Thomas van Leeuwen
Volgens onderzoek is het aantal studenten met een soa weer toegenomen. Blijkbaar zijn er toch een hoop studenten die een rubber alleen rond de 25ste van de maand kunnen betalen en het daarom verder maar achterwege laten. Bij het Haagse Leyenburg Ziekenhuis kun je kosteloos een test laten doen. Een huisgenoot en ik lazen dit en zeiden tegen elkaar: “Het is gratis, we hebben een auto: wij gaan naar Den Haag.”
Op het moment dat een derde huisgenoot ook mee wilde, besloten we het maar als een huisuitje te zien en zo waren we op een zonnige woensdagmiddag in de auto op weg naar het ziekenhuis.
In Den Haag aangekomen meldden we ons bij de balie. Mijn huisgenoot was de ongelukkige eerste. Zenuwachtig liep hij naar een kamertje waar een grote Poolse vrouw met zweetplekken en een grote neuswrat hem breed glimlachend verwelkomde.
Terwijl hij naar binnen getrokken werd, keek hij als een bijna doodgeknuppeld zeehondje hulpbehoevend achterom, alsof wij hem van de ondergang redden moesten.
Natuurlijk deden wij onze plicht als huisgenoten: we lachten hem uit en wezen hem na.
Na een reeks van oorverdovende kreten en geluiden van nagels die krabden over de deur, begonnen wij ook enigszins te zweten. Na tien minuten kwam de huisgenoot naar buiten en deed er nog een schepje bovenop. “Wat een hel! Ik zou maar wegwezen hier nu het nog kan”, was zijn advies, wat ons tot zijn plezier nog nerveuzer maakte.
Maar zo ver gekomen wilden we het toch echt aan den lijve ondervinden en ik waagde mij het slagveld in. Na een gesprekje over mijn ‘geschiedenis’ moest ik op een tafel liggen, met vier verpleegsters eromheen. Over het algemeen lijkt me de gedachte aan vier verpleegsters om me heen niet onprettig, maar geloof me, dit keer was dat wel het geval: uit zelfbescherming reageerde een bepaald lichaamsdeel alsof we boven de poolcirkel leefden.
Maar ook al was het weliswaar een beetje pijnlijk en niet erg ontspannen, uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Tenminste, dat dacht ik. Want op dat moment kwam één van de verpleegsters naar me toe, trok plastic handschoenen aan en zei: “Tot zover het vooronderzoek, klaar voor het echte werk?”
Thomas van Leeuwen
Comments are closed.