Campus

De O van

O_zo_saaie vrijdagmiddag op de MekelwegDe nieuwe grasmat lijkt groener dan hij is. Is dit het laatste zomerzonnetje? Echt bruin worden we niet meer, wandelend over de onmogelijk gelegde nieuwe tegelpaden voor Aula en bibliotheek.

Twee stappen op een tegel, één stap in het gras, twee stappen op een tegel, één stap in het gras.

Ondanks de kou straalt de TU-wijk een uitzonderlijke helderheid uit. De jassen en sjaals verraden echter dat de temperatuur het kwik nauwelijks boven de tien graden kan laten balanceren. Een barre tijd van lugubere weersvoorspellingen staat voor de deur: het kan vriezen en het kan dooien.

De laatste restjes van de doordeweekse dynamiek ontstaan slechts uit de ontembare drang om dit bolwerk van stoffigheid en intellect spoedig te verlaten. In de hoofden is de helderheid ver te zoeken. Verlangens naar weekendse uitspattingen en lange uitslaapsessies worden verraden door afwezige blikken en eenzame zuchten.

Op het fietspad lijkt het eenrichtingsverkeer. Studenten en medewerkers sturen hun stalen ros zonder uitzondering in de richting van warme haard en chocolademelk. Bij wijze van spreken dan. Anderen zetten een sprintje in langs het van ellende scheefstaande bushaltebordje – het is vrijdagmiddag – naar de klaarstaande bus. Vandaag wordt geen bus gemist.

Het weer slaat om. De storm langs het gebouw van Elektrotechniek verandert onze haardossen in ongewenste ragebollen. Het suizen van de wind verraadt het naderende noodweer. Donkere wolken prepareren zich voor een onnavolgbare donderslag. Nog voordat deze ons kan verschalken, vinden wij onderdak bij Elektro. De donder vertoont zich niet.

Leegte en haast heersen binnen. Iedereen is weg of moet weg. Een uitzondering is Rogier Kneepkens. De derdejaars TB-student loopt nonchalant van zijn Mars te genieten. Ogenschijnlijk is hij nog niet van plan om weg te gaan. We spreken hem aan.

Vind jij de vrijdagmiddag in de TU-wijk ook zo saai?

,, Ja. ”

vrijdagmiddag op de Mekelweg

De nieuwe grasmat lijkt groener dan hij is. Is dit het laatste zomerzonnetje? Echt bruin worden we niet meer, wandelend over de onmogelijk gelegde nieuwe tegelpaden voor Aula en bibliotheek. Twee stappen op een tegel, één stap in het gras, twee stappen op een tegel, één stap in het gras.

Ondanks de kou straalt de TU-wijk een uitzonderlijke helderheid uit. De jassen en sjaals verraden echter dat de temperatuur het kwik nauwelijks boven de tien graden kan laten balanceren. Een barre tijd van lugubere weersvoorspellingen staat voor de deur: het kan vriezen en het kan dooien.

De laatste restjes van de doordeweekse dynamiek ontstaan slechts uit de ontembare drang om dit bolwerk van stoffigheid en intellect spoedig te verlaten. In de hoofden is de helderheid ver te zoeken. Verlangens naar weekendse uitspattingen en lange uitslaapsessies worden verraden door afwezige blikken en eenzame zuchten.

Op het fietspad lijkt het eenrichtingsverkeer. Studenten en medewerkers sturen hun stalen ros zonder uitzondering in de richting van warme haard en chocolademelk. Bij wijze van spreken dan. Anderen zetten een sprintje in langs het van ellende scheefstaande bushaltebordje – het is vrijdagmiddag – naar de klaarstaande bus. Vandaag wordt geen bus gemist.

Het weer slaat om. De storm langs het gebouw van Elektrotechniek verandert onze haardossen in ongewenste ragebollen. Het suizen van de wind verraadt het naderende noodweer. Donkere wolken prepareren zich voor een onnavolgbare donderslag. Nog voordat deze ons kan verschalken, vinden wij onderdak bij Elektro. De donder vertoont zich niet.

Leegte en haast heersen binnen. Iedereen is weg of moet weg. Een uitzondering is Rogier Kneepkens. De derdejaars TB-student loopt nonchalant van zijn Mars te genieten. Ogenschijnlijk is hij nog niet van plan om weg te gaan. We spreken hem aan.

Vind jij de vrijdagmiddag in de TU-wijk ook zo saai?

,, Ja. ”

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.