Wat leef je als hoogopgeleide ingenieur in Nederland in een suikerzoete wereld, constateerde architect Bertus Bomhof (29), toen hij voor zijn afstuderen uit de metro stapte in Garfield Park. In dit getto van Chicago vielen vorig jaar meer doden dan tijdens de oorlog in Irak dat jaar.
- Onderwerp: ‘HipHop: A New Perspective for Garfield Park, Chicago’
- Eindcijfer: 7
Het klonk zo aanlokkelijk, in de afstudeeropdracht van zijn studio: ontwerp een architectonische interventie in een verwaarloosde wijk als Garfield Park, én knoop er een weekje Chicago aan vast. “Ik was altijd al gefascineerd door die stad”, zegt Bomhof. “Het is heel anders dan New York.
Kleiner, met een rauw kantje. Heb je de film ‘Batman’ gezien? Zoals die zich afspeelt in de back alleys van die stad – zo is het echt.”
Chicago staat bekend om zijn prachtige, high end centrum, maar heeft ook een bloeiende hiphopscene. Die ontstond in de jaren zeventig, als stem van het Afro-Amerikaanse volk. “Van Garfield Park dus, waar 99 procent van de bevolking Afro-Amerikaans is”, weet Bomhof. “Al komt niet alleen daar hiphop vandaan; rapper Kanye West bijvoorbeeld, komt uit een ander deel van de stad. Waar de jeugd uit Garfield Park rapt over moord, zijn zíjn teksten veel positiever.”
Bomhof, zelf overigens geen uitgesproken hiphopfan, haalt ze aan in zijn afstudeeronderzoek. Zijn derde, na eerst een mbo- en hbo-opleiding bouwkunde, en het draait volledig om het inzetten van hiphop ter verbetering van de leefomstandigheden in de wijk. “Garfield Park is zijn identiteit kwijt, de bewoners hun toekomstperspectief. Gebouwen staan leeg, bendes domineren de straten – en niemand kan het stoppen.” Behalve die ene, idealistische architect dan, hoopt hij. “Als je ál die jongeren in de wijk, die zich nu vooral bezighouden met hun gang en hiphop maken in hun keldertjes, nu eens naar één publieke ruimte weet te trekken en met elkaar in gesprek brengt. Een hiphop centre als openbare ontmoetingsplek voor de cultuur die hen bindt. Met podia binnen én buiten het gebouw, en twee zalen waar bekende artiesten kunnen optreden, aan wie ze zich kunnen optrekken. Zeventig procent van de mannen in Garfield Park heeft namelijk ervaring met de gevangenis; jongeren hebben geen voorbeelden meer. Ik heb de hoop dat ze dan leren het beste uit zichzelf halen en misschien zelfs een bedrijfje durven beginnen. Een project van de lange adem, maar het zal uiteindelijk doorklinken in de hele wijk.”
Als dat niet wordt overstemd door pistoolschoten, dan. Want die o zo goed bedoelde culturele ontmoetingsplaats, die homebase voor de jeugd, is natuurlijk ook een aantrekkelijke arena voor gangs om elkaar in één klap uit te roeien. “En dan staat mijn gebouw ook nog eens op de grens tussen de rivaliserende bendes in het gebied”, bekent Bomhof. Kortom: geen architectenbureau dat zich eraan waagt. Ach, het is een fictief project. “Chicago is bijna failliet, er is dus niet eens geld voor – tenzij een rijke rapper opeens geld schiet.”
Comments are closed.