De lucht kleurde anders vandaag. Minder vriendelijk. Ik was me pijnlijk bewust van het slot op de fietsenstalling en van de twee keer dat ik mijn pasje moest gebruiken om het gebouw binnen te komen.
Ik heb het scherm van mijn computer naar de muur gedraaid, zodat niemand meer kan meekijken. Mijn collega’s zijn schichtiger geworden; besprekingen worden nu gevoerd in aparte kamertjes. Misschien waren we al die jaren wel te naïef. Het universitaire leven ziet er niet meer hetzelfde uit sinds we weten van de Iraniërs.
En zeg niet dat ik me geen zorgen hoef te maken omdat ik op Industrieel Ontwerpen zit. Ook ik voel de zware verantwoordelijkheid van de nationale veiligheid. Zo’n Iraans kernwapen moet straks wel een beetje makkelijk te bedienen zijn. En er moet natuurlijk zo’n handig karretje komen om het te vervoeren. Plus: denk maar niet dat de Ayatollahs straks met een knutselbom voor de dag willen komen; die willen natuurlijk wel een beetje flitsende atoombom. Eentje waarbij is nagedacht over de user experience. Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel, dus als de koffieautomaat waar de bewaker van die toekomstige bom straks zijn koffie haalt niet betrouwbaar is, zit die bewaker . hup . zonder koffie en voor je het weet is die bom dan gejat. Ik bedoel maar, die Iraniërs weten ook wel dat ze er niet zijn met een bom alleen: het gaat om het hele systeem. Dus ze zitten ook echt wel hier, echt niet alleen in het Interfacultair Reactor Instituut.
Nu voelt dit misschien allemaal overdreven, maar als Iran straks een bom heeft, dan zullen de paar mensen die het overleven, zeggen: ‘Ja, Jasper van Kuijk, die zag het nog aankomen.’ De hoon van de onwetenden is een prijs die ik graag betaal. Nu mijn passwords veranderen, de afstudeerverslagen die geclassificeerd zijn als eyes only in de kluis stoppen en een cameraatje installeren bij mijn bureau. Met een beetje mazzel kan ik één van mijn studenten tot een bekentenis verleiden. Hij komt weliswaar uit Egypte, maar die lui kennen elkaar allemaal.
JASPER VAN KUIJK
De lucht kleurde anders vandaag. Minder vriendelijk. Ik was me pijnlijk bewust van het slot op de fietsenstalling en van de twee keer dat ik mijn pasje moest gebruiken om het gebouw binnen te komen. Ik heb het scherm van mijn computer naar de muur gedraaid, zodat niemand meer kan meekijken. Mijn collega’s zijn schichtiger geworden; besprekingen worden nu gevoerd in aparte kamertjes. Misschien waren we al die jaren wel te naïef. Het universitaire leven ziet er niet meer hetzelfde uit sinds we weten van de Iraniërs.
En zeg niet dat ik me geen zorgen hoef te maken omdat ik op Industrieel Ontwerpen zit. Ook ik voel de zware verantwoordelijkheid van de nationale veiligheid. Zo’n Iraans kernwapen moet straks wel een beetje makkelijk te bedienen zijn. En er moet natuurlijk zo’n handig karretje komen om het te vervoeren. Plus: denk maar niet dat de Ayatollahs straks met een knutselbom voor de dag willen komen; die willen natuurlijk wel een beetje flitsende atoombom. Eentje waarbij is nagedacht over de user experience. Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel, dus als de koffieautomaat waar de bewaker van die toekomstige bom straks zijn koffie haalt niet betrouwbaar is, zit die bewaker . hup . zonder koffie en voor je het weet is die bom dan gejat. Ik bedoel maar, die Iraniërs weten ook wel dat ze er niet zijn met een bom alleen: het gaat om het hele systeem. Dus ze zitten ook echt wel hier, echt niet alleen in het Interfacultair Reactor Instituut.
Nu voelt dit misschien allemaal overdreven, maar als Iran straks een bom heeft, dan zullen de paar mensen die het overleven, zeggen: ‘Ja, Jasper van Kuijk, die zag het nog aankomen.’ De hoon van de onwetenden is een prijs die ik graag betaal. Nu mijn passwords veranderen, de afstudeerverslagen die geclassificeerd zijn als eyes only in de kluis stoppen en een cameraatje installeren bij mijn bureau. Met een beetje mazzel kan ik één van mijn studenten tot een bekentenis verleiden. Hij komt weliswaar uit Egypte, maar die lui kennen elkaar allemaal.
JASPER VAN KUIJK
Comments are closed.