DDT

Afstudeerdatum: 30 juni 1997.

Buiten is het al donker, binnen tel ik vijftien man sterk. Op mijn afstudeerpraatje heb ik me degelijk voorbereid. Een week lang door rood licht gefietst, zo stom mogelijk de straten overgestoken, zachtjes mompelend met mijn handen om een brugleuning gestaan. Mijn spiegelbeeld in het raam ziet eruit als een lijk. Een compromis.

,,Zijn er nog vragen”, hoor ik mezelf zeggen. Ik stel de vraag zo verbaasd als ik kan, maar helpen doet het niets. Halverwege de zaal steekt iemand gretig een hand op. Natuurlijk, de man uit het bedrijfsleven.

,,Die sheet, die u daarnet had…”, begint hij. Gehaast rommel ik door mijn map, ruk de mooiste tevoorschijn en kwak ‘m op de projector.

,,Deze?” Ik zeg het zo rustig mogelijk en kijk hem strak aan. Het geprojecteerde beeld doemt duidelijk leesbaar achter mijn spiegelbeeld op. Mijn nek prikt.

,,Nee…”, aarzelt hij, ,,die over uw programmeertraject”.

,,Oh”, weet ik nog net uit te brengen en schat razendsnel mijn kansen in. Honderd kilo schoon aan de haak, die man. Heeft-ie een zwak hart misschien? Ik besluit tijd te rekken; je weet nooit.

,,Wat wilt u precies weten?”

,,Nou, over de gebruikte ontwikkelmethodiek…” Of gevoelig voor spontane zelfontbranding? ,,…Hoe luidde uw software requirements specification precies? Heeft u wel SSA gebruikt? Of SADT?” Hij spreekt de afkortingen afgemeten uit en graait tevreden een sigaret tevoorschijn. Iemand haast zich hem een vuurtje aan te bieden. Ik wacht even met antwoorden, maar er gebeurt niets. Mijn professor knikt me bemoedigend toe.

,,DDT”, improviseer ik ten slotte. De man fronst even en knikt dan.
,,Aha, DDT.”

,,Ja”, vervolg ik opgelucht, ,,beter één methodiek dan geen methodiek, zeggen we altijd op de vakgroep.” De TU-leden van de afstudeercommissie lijken zich uit alle macht te concentreren op een lieveheersbeestje op de wand achter me. Ik kijk schichtig de zaal rond.

,,Zijn er nog meer vragen?”

,,Waar staat dat voor, DDT”, vraagt de bedrijfsman ineens scherp.

Dichloor-diphenyl-trichloorethaan, halfwaardetijd vijftien jaar, verzamelt zich bij uitstek in vetweefsels, denk ik grimmig. Kijk, bij een praatje als dit draait het niet om de feiten, is mij van tevoren ingefluisterd, maar vooral wat je ermee doen kunt. Sommigen zijn daar erg sterk in. Het is of je door een strenge commissie opgedragen krijgt van een Disney-puzzel een afbeelding te maken, die als twee druppels water op je moeder lijkt. Stap twee is net zo lang op de commissie in te praten, tot deze schoorvoetend erkend dat de fabrikant wel een fout zal hebben gemaakt. Pas dan heb je overredings- kracht.

,,Weet u het zelf wel”, zeg ik lamlendig. Ongeduldig grijpt mijn professor in en verschuift de vraag tot na de borrel. Vijf minuten later heb ik mijn bul. Want een elfdejaars lozen, daar gaat de TU echt niet moeilijk over doen.
Hoop ik.

Mijn afstudeeronderwerp: een stuk software programmeren waarop niemand zit te wachten. Ontwikkelmethodiek: geen. Grootste opgave: beide feiten met overtuiging weten te verdoezelen. Afstudeerdatum: 30 juni 1997.

Buiten is het al donker, binnen tel ik vijftien man sterk. Op mijn afstudeerpraatje heb ik me degelijk voorbereid. Een week lang door rood licht gefietst, zo stom mogelijk de straten overgestoken, zachtjes mompelend met mijn handen om een brugleuning gestaan. Mijn spiegelbeeld in het raam ziet eruit als een lijk. Een compromis.

,,Zijn er nog vragen”, hoor ik mezelf zeggen. Ik stel de vraag zo verbaasd als ik kan, maar helpen doet het niets. Halverwege de zaal steekt iemand gretig een hand op. Natuurlijk, de man uit het bedrijfsleven.

,,Die sheet, die u daarnet had…”, begint hij. Gehaast rommel ik door mijn map, ruk de mooiste tevoorschijn en kwak ‘m op de projector.

,,Deze?” Ik zeg het zo rustig mogelijk en kijk hem strak aan. Het geprojecteerde beeld doemt duidelijk leesbaar achter mijn spiegelbeeld op. Mijn nek prikt.

,,Nee…”, aarzelt hij, ,,die over uw programmeertraject”.

,,Oh”, weet ik nog net uit te brengen en schat razendsnel mijn kansen in. Honderd kilo schoon aan de haak, die man. Heeft-ie een zwak hart misschien? Ik besluit tijd te rekken; je weet nooit.

,,Wat wilt u precies weten?”

,,Nou, over de gebruikte ontwikkelmethodiek…” Of gevoelig voor spontane zelfontbranding? ,,…Hoe luidde uw software requirements specification precies? Heeft u wel SSA gebruikt? Of SADT?” Hij spreekt de afkortingen afgemeten uit en graait tevreden een sigaret tevoorschijn. Iemand haast zich hem een vuurtje aan te bieden. Ik wacht even met antwoorden, maar er gebeurt niets. Mijn professor knikt me bemoedigend toe.

,,DDT”, improviseer ik ten slotte. De man fronst even en knikt dan.
,,Aha, DDT.”

,,Ja”, vervolg ik opgelucht, ,,beter één methodiek dan geen methodiek, zeggen we altijd op de vakgroep.” De TU-leden van de afstudeercommissie lijken zich uit alle macht te concentreren op een lieveheersbeestje op de wand achter me. Ik kijk schichtig de zaal rond.

,,Zijn er nog meer vragen?”

,,Waar staat dat voor, DDT”, vraagt de bedrijfsman ineens scherp.

Dichloor-diphenyl-trichloorethaan, halfwaardetijd vijftien jaar, verzamelt zich bij uitstek in vetweefsels, denk ik grimmig. Kijk, bij een praatje als dit draait het niet om de feiten, is mij van tevoren ingefluisterd, maar vooral wat je ermee doen kunt. Sommigen zijn daar erg sterk in. Het is of je door een strenge commissie opgedragen krijgt van een Disney-puzzel een afbeelding te maken, die als twee druppels water op je moeder lijkt. Stap twee is net zo lang op de commissie in te praten, tot deze schoorvoetend erkend dat de fabrikant wel een fout zal hebben gemaakt. Pas dan heb je overredings- kracht.

,,Weet u het zelf wel”, zeg ik lamlendig. Ongeduldig grijpt mijn professor in en verschuift de vraag tot na de borrel. Vijf minuten later heb ik mijn bul. Want een elfdejaars lozen, daar gaat de TU echt niet moeilijk over doen.
Hoop ik.