Columnist Bob van Vliet is altijd graag weer even student. Maar juist nu het een keer écht belangrijk is, merkt hij hoe lastig het is om goed naar je docent te luisteren.
(Photo: Sam Rentmeester)
Ik vind het altijd fijn om onverwachts weer in de rol van student geschoven te worden. Hoe moeilijker ik het ermee heb, hoe beter. Het is anders zó makkelijk om te vergeten hoe dat voelt.
Nu ben je natuurlijk met regelmaat ‘student’ – op cursusdagen, voor de hobby bij het lezen van een geschiedenisboek, bij het leren gebruiken van een nieuwe app of website – maar de combinatie van totale, hulpeloze onkunde, serieuze noodzaak om iets echt onder de knie te krijgen, én een krappe deadline, komt na je studie maar weinig meer voor.
Eind vorige maand had ik acht krappe dagen de tijd om een hele set nieuwe kennis en vaardigheden op te doen. Ik had er zin in, en ik had hulp van een enthousiaste docent, maar tegelijkertijd was er de druk van die deadline. Na een ruime week móest ik het echt zelf kunnen. Anders: probleem.
Ik ben vader geworden. En gelukkig krijg je daar in Nederland privéonderwijs bij aan het begin. Ik werd met strakke hand begeleid door een ervaren expert. Hoe mensen het doen in landen zonder kraamhulp, is mij een raadsel. Alsof je statica maar zelf zou moeten uitzoeken.
Meerdere keren die eerste week voelde ik me een eerstejaars voor wie de stof de ene keer wel erg traag en simpel uitgelegd werd, maar het net zo vaak allemaal nét even te snel ging.
Zodra ik dacht door te hebben hoe iets moest, bijvoorbeeld, wilde ik het zélf doen. Vaak wilde onze kraamhulp het dan nog een keertje rustig voordoen om alles duidelijk te laten zien, maar daar kon ik maar moeilijk mijn aandacht bij houden. Geef hier, dacht ik, terwijl ik mijn zoontje van haar probeerde over te pakken. Ik had dan echt geen zin om me rustig te concentreren op de theorie erachter, of tips voor hoe je het ook anders zou kunnen doen. Je hebt het toch al voorgedaan? Zag er simpel genoeg uit. Laat mij nou!
En meerdere keren gebeurde het dat we iets daadwerkelijk binnen no-time onder de knie leken te hebben. Een strakke romper aantoveren, inbakeren, een slagveld op de verschoontafel voorkomen. Dan keken mijn partner en ik elkaar trots aan. Eitje. Maar de keer daarop liep het dan toch weer op onverklaarbare wijze compleet en frustrerend in de soep. Alles bleek steeds net even complexer te zijn dan gedacht. Op basis van nul ervaring is je indruk van hoe goed je iets kunt natuurlijk compleet onbetrouwbaar.
Nu de kraamhulp weer weg is, mis ik de uitleg en feedback die ik al die tijd zo arrogant negeerde. Zo’n baby geeft je werk continu het equivalent van een cijfer. Van een schreeuwende en spartelende onvoldoende tot een gelukkig knorrende 8 en de perfecte 10: compleet in coma. Maar wat precies tot dat resultaat leidde vertelt hij er niet bij. Je weet niet eens of het überhaupt aan jou lag, of dat het puur geluk dan wel pech was.
Ik ben blij dat er voor dit eerste jaar geen bsa geldt.
Bob van Vliet is docent op de faculteit 3mE, na eerder bij Industrieel Ontwerpen en Bouwkunde les te hebben gegeven.
Bob van Vliet / Columnist
Comments are closed.