[Column] Rookverbod

En dan zijn er natuurlijk de opstekertjes in het leven. De mooiste in die categorie zijn de opstekers waar je totaal niet op rekent. Of op was voorbereid.

Neem afgelopen week. Na anderhalve week hoesten en nog veel meer hoesten was ik terug op het werk. Heerlijk, al was het maar dat ik – om er te komen – weer ouderwets had kunnen fietsen bij een aangename temperatuur. Veel frisse rijwind alvorens een frisse start op het werk te maken.

Omdat die frisse lucht naar meer smaakte, besloot ik tijdens de lunch een rondje over de campus te maken. Ook heerlijk. En toen kwam de opsteker. Bij het naderen van de universiteitsbibliotheek zag ik iets wat ik voordien nog niet had gezien. Op de onderste trede van die ellendige, bijna niet te belopen trap staat tegenwoordig een witte band met een tekst. En die tekst beviel me wel. Moraal van het korte verhaal van die onderste trede: waag het niet om op een van de treden of vlak voor de deur van de bieb te gaan staan paffen.

Een windstille enclave is het resultaat waardoor de rook geen kant op kon

Uit mijn aanhef over het hoesten en het fietsen in de buitenlucht kun je gerust concluderen dat ik niet weinig verheugd was over deze ontwikkeling. Want geloof me of niet, elke keer als ik de bieb in wilde – bijvoorbeeld om in mijn pauze een krantje te lezen – dan hield ik vanaf pakweg halverwege de trap tot aan de schuifdeuren mijn adem stijf in. De atmosfeer die rokers voor de deur creëerden, was voor mij niet te harden.

Eerlijk is eerlijk, dat laatste werd natuurlijk ook behoorlijk in de hand gewerkt door de architectuur. De trap richting de deuren van de bieb is omsloten door muren. Een vaak windstille enclave is het resultaat waardoor de rook van de buiten het gebouw gedreven rokers geen kant op kon. En ik begrijp heel goed dat je als roker liever beschut staat te paffen dan dat je vrijwillig onder aan de trap op de tocht gaat staan.

Maar nu staan ze dus toch onder aan de trap met hun sigaretjes. En kan de rook vrijelijk alle kanten op. En kan de niet-rokende bezoeker zonder al te veel de adem in te hoeven houden de bieb bereiken. En vind ik dat wel zo prettig.

Zoals altijd ben ik niet zo heel gauw helemaal tevreden. Dus hoop ik dat ze bij alle gebouwen van de TU Delft strepen en teksten zullen aanbrengen om de rook een veilig eindje van de voor- en andere deuren van de panden te krijgen. Want geloof me andermaal wel of niet: ik heb niks tegen rokers, maar wel tegen de rook.