[Column] Papier

Van die zich over meerdere etages uitstrekkende boekenverzameling kan ik immens genieten. Na een ochtend zwoegen op aanmeldingen van internationale studenten of het beantwoorden van telefonische vragen van aankomende studenten scheur ik mijn ogen van het scherm en loop met mijn boterhammetjes kaas vaak naar de bieb. Daar installeer ik me dan aan de grote leestafel en ga zitten staren. Staren naar die duizenden banden. Soms een half uur lang.

Toegegeven, het is misschien een rare hobby, maar er gaat voor mij heel weinig boven dwalen door boekenkasten. Thuis heb ik een boekenkamer en daar doe ik soms hetzelfde. Zitten, kijken, bladeren, wat lezen, terugzetten, apart leggen. Goedbeschouwd is dat een beetje surrogaat, want zo hoog, zo breed en zo veel als in de universiteitsbibliotheek, dat heb ik thuis niet.

De laatste maanden maak ik me steeds vaker een beetje zorgen. Zorgen in onze bieb, om onze bieb. Dan verplaats ik me even in de boeken en zie dat zij uitkijken op een woud aan tafels vol studenten, turend naar laptops en telefoons. Kijken ze iets verder, dan zien ze zalen vol tafels met studenten wier gezichten eveneens worden verlicht door schermpjes en schermen.

Op zo’n moment slaat de schrik me om het hart. Ik vraag me nog net niet af wat de boeken wellicht denken. Ik registreer wel dat ik hoogst zelden een student of medewerker zie scharrelen tussen de boeken. Even een boek pakken, even bladeren, terugzetten of meenemen. En ook – het zal mij door angst ingegeven verbeelding wel zijn – denk ik elke keer meer en grotere gaten in het boekenbestand te zien.

Ik vrees, kortom, dat de boeken steeds meer een statisch decor worden in een wereld vol elektronische boeken, tijdschriften en andere informatiedragers. Een ontluikende, ontluisterende herinnering aan een tijd die bijna is geweest. Een onverdraaglijk idee.

Sinds kort heb ik iets meer vertrouwen in de toekomst van het papier aan het Prometheusplein. Aan mijn balie bij het Central International Office verscheen een hippe internationale masterstudent. Hij legde zijn smartphone op de balie. Logisch. En een laptop. Natuurlijk. En een boek. Een boek! Een biebboek. Een TU-biebboek. En nog een knap oud exemplaar ook.

Geleend? Vroeg ik zo achteloos mogelijk. Ja, antwoordde de student vol overtuiging. Lijkt me een nogal oud boek, merkte ik op. Ja, bevestigde hij met even veel overtuiging. En mijn verbazing parerend voegde hij eraan toe: maar de principes waar het in dit boek over gaat blijven van toepassing.

Pak van mijn boekenhart.

Erik Huisman is frontman bij het central international office en schrijft per toerbeurt een column voor Delta. Hij kijkt als oud-journalist graag over allerlei muurtjes.