Hij studeert molecular science and technology (een overbodig hippe naam voor technische scheikunde). Hij wil zijn bachelor-eindproject bij mij schrijven en de opleiding eist dat hij daar acht maanden aan spendeert. We spreken af met koffie, ik leg uit waaraan ik werk, hij vertelt wat hij wil, en dan schudden we de hand. Ik krijg de hulp van wat studentenhanden, hij een begeleider voor een thesisproject. Prima deal.
Afgelopen vrijdag komt er een hbo-student langs: hogere laboratorium onderwijs (tussen haakjes: wat doet die spatie daar?). Hij moet voor zijn opleiding een stage doen van 150 dagen. Is goed. Dus ik e-mail het secretariaat van onze groep, maar die zegt iets raars: “Daar moet wel geld voor zijn.” Pardon? “Een hbo-student wordt als stagiair aangesteld en krijgt een vergoeding van 300 euro per maand.” Dat is niet niks! Ik kan me niet herinneren dat ik óóit stagevergoeding heb gehad. “Ja, maar jij bent ook geen hbo-student.”
Ik begrijp het niet. Nu heb ik twee studenten, van ongeveer hetzelfde niveau. En beide studenten gaan grofweg hetzelfde werk doen (dat ik grotendeels voor ze klaar zal zetten, voorkauwen en nakijken). Maar de ene krijgt daar ruim tweeduizend euro voor en de ander mag blij zijn met een reiskostenvergoeding. Wat een onzin. Waardoor die ongelijkheid?
Dat verschil in beloning komt door ‘de industrie.’ Om studenten aan te trekken voor stages bij bedrijven, geven bedrijven een stagevergoeding. Om de competitie met het bedrijfsleven aan te gaan, stelt de TU óók een stagevergoeding vast. Maar alleen voor stagiaires. En bachelorstudenten zijn geen stagiaires, dus… Hier raak ik de weg kwijt.
De dierenboerderij van Delft: dáár waar alle studenten gelijk zijn, maar sommige studenten zijn meer gelijk dan anderen.
Aldo Brinkman is PhD-researcher bij de afdeling ChemE/Organic Materials and Interface (TNW) en Scheikundejongen.
Aldo Brinkman / Columnist
Comments are closed.