[Column] Mensenhoop

Mierenkolonies zijn fascinerend: het zijn zeer strak geregisseerde samenlevingen op micro-schaal. Elk individu vervult zonder aarzeling zijn taak voor het behoud van de kolonie. In ruil biedt de kolonie een betrouwbare en veilige leefomgeving voor het individu. Ik benijd de mier. Je hoeft enkel te voldoen aan de verwachtingen van de samenleving en verder kun je onbezorgd je leven leiden.

Onze mensenhoop is natuurlijk een stuk gecompliceerder dan de mierenkolonies waar de buurvrouw elke zomer kokend water overheen giet, maar in het ideale geval staan we er niet ver vanaf. Ik koester absoluut geen ideeën over een ‘klassenloze samenleving’, dus laten we dat concept allereerst van tafel vegen, ik heb het gewoon over onze parlementaire democratie. Onze plicht jegens de samenleving is simpelweg het betalen van belasting en de gestelde regels overschrijden binnen een mate van redelijkheid. Daarvoor in ruil hebben wij een functionerende samenleving: van bladblazers tot de Maeslantkering en van blauw op straat tot veiligheidsverdrag, allemaal essentieel voor het behoud van de Nederlandse maatschappij.

Ik wil verplicht zijn afval te scheiden

Om de grotere complexiteit te kunnen beheersen wordt onze kolonie actief bestuurd. In de eerste plaats door de landelijke overheid en op lokaal niveau door de gemeente. Om te zorgen dat besluitvorming daadwerkelijk met het oog op de hele bevolking plaatsvindt, heeft zowel de gemeente als de landelijke overheid een volksvertegenwoordiging. Een weerspiegeling van de samenleving die bij de besluitvorming het laatste woord heeft, gekozen door ons, het volk.

Mieren die zich graag actief bezighouden met de leefomgeving kunnen hun taak vervullen door zich aan te sluiten bij een politieke partij. Ik, de gewone mier, wil niet continu bezorgd hoeven zijn over mijn leefomgeving. Ik wil dat mij enorme accijnzen worden opgelegd bij aankoop van bio-industrievlees. Ik wil dat mij verboden wordt om in de stad een fijnstof spuwende diesel te bezitten. Ik wil verplicht zijn plastic afval te scheiden. Ik wil uit angst voor een torenhoge boete achter het stuur mijn telefoon niet dúrven pakken. Ik wil namelijk niet zelf deze verantwoordelijkheid moeten nemen, verantwoordelijkheid moet mij worden opgelegd. Ik hoef ook niet elke dag voor een referendum te stemmen, ik wil dat ik erop kan vertrouwen dat mijn gekozen vertegenwoordigers dit zelf kunnen. In ruil daarvoor betalen we immers belasting.

Omarm je innerlijke mier en stem voor de vertegenwoordigers die in jouw ogen de maatschappij een kant op leiden die je onbezorgd zou volgen. Ironisch genoeg is dat voor mij inderdaad de Partij voor de Mieren, euh Dieren.

Boudewijn de Roode / Student en columnist