[Column] Gekkigheid

Als hypochonder zit ik redelijk vaak te googelen naar symptomen. Naar aanleiding van een slokdarmspasme zocht ik artikelen over hartaandoeningen en artikelen over huidkanker omdat ik een blauwe plek had. Wat opvalt is dat ‘vroege symptomen’ van ernstige aandoeningen vaak lijken op griep, spierpijn, of andere alledaagse malaise. In de geestelijke gezondheidszorg is het net zo. Ik heb ooit een college psychologie bijgewoond. Het was alsof ik een horrorfilm keek met mezelf in de hoofdrol. Juist binnen de psychologie zijn de definities aan de hand waarvan diagnose wordt gesteld gevoelig voor interpretatie.

In de zomer staat het stijf van spotjes over kalknagels, voetschimmel en diarree

Ik denk dat wanneer je willekeurig een aantal mensen van de straat plukt, er op basis van de DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) eigenlijk geen enkele persoon ontkomt aan een psychische stoornis. In variërende mate van ‘ernst’ natuurlijk, maar ik durf te wedden dat driekwart van de ondervraagden niet langs start hoeft, geen 20 duizend euro krijgt en meteen door mag naar de psycholoog.

Fabrikanten van commerciële geneesmiddelen spelen al jaren in op het feit dat we gevoelig zijn voor het idee dat er iets mis met ons is. In de zomer staat het stijf van reclamespotjes over kalknagels, voetschimmel en diarree. In het voor-, en najaar hebben we allemaal neusverkoudheid en droge hoofdhuid, en in het nieuwe jaar krijgen we allemaal een existentiële crisis. ‘Problemen’ waar we normaliter niet bij stil zouden hoeven staan, maar waar we dankzij de kracht van reclame onzeker over worden. Misschien is een afwijking niet de uitzondering maar de regel?

Want wat is niet normaal? Ik las laatst een blog van een man die veel forenste tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. In beide landen ging hij voor controle naar de huisarts. Met exact dezelfde bloedwaarden werd de meneer in Engeland een vriendelijke dag gewenst, terwijl hij in Amerika meteen aan de pillen moest. Ook binnen de westerse wereld zijn we er blijkbaar nog niet uit. De afwezigheid van een afwijking is makkelijker te definiëren: rechte tanden, geen bril, geen ADHD, geen haaruitval, geen leerachterstand, geen zwakke darmen, geen dyslexie. Maar ook: niet hoogbegaafd en niet bijzonder aantrekkelijk. Ironisch eigenlijk; een volledig normaal persoon belichaamt in essentie een vorm van uitzonderlijke perfectie, terwijl hij of zij juist daardoor niet opvalt. Ik denk dat ik hier wel een levensles uit kan peuteren. Zonder de afwijking zou er geen normaal zijn? Doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg? Ik vind Hector Barbossa’s woorden wel van toepassing: ‘Het is meer een richtlijn dan een reglement.’

Boudewijn de Roode is bachelorstudent werktuigbouwkunde. 

Klik op de tag om de andere columns van Boudewijn de Roode te lezen.

Boudewijn de Roode / Student en columnist