De eerste keynote speaker is een Amerikaanse emeritus hoogleraar die al dertig jaar bevriend is met de decaan die deze conferentie organiseert. Hij gebruikt de eerste vijf van de twintig minuten die hem zijn toegewezen om te vertellen hoe blij hij is om hier te zijn, en hoe geweldig hij Den Haag vindt.
Dit alles tegen een achtergrond van een nauwelijks leesbaar grijskleurig diagram dat op twee schermen wordt geprojecteerd. Het blijkt een antieke overheadsheet te zijn. “De organisatie vroeg of ik iets kon laten zien, maar ik heb alleen deze transparant”, zegt de keynote speaker verontschuldigend. “Wat is een transparant?” had de conferentie-assistent aarzelend gevraagd. In het fonkelnieuwe auditorium is geen technologie uit de vorige eeuw aanwezig. Daarom werd de transparant ingescand zodat hij nu via twee beamers geprojecteerd kan worden. Wij zien een natte krant achter bezoedeld matglas.
“Doe maar weg”, zegt de keynote speaker. De conferentie-assistent drukt op een knopje. De projectoren gaan uit en de projectieschermen kruipen langzaam het plafond in. Dat gaat verre van geluidloos, en daarom pauzeert de keynote speaker totdat de operatie is voltooid. Vijf minuten later komt het schema op de overheadsheet ter sprake. De keynote speaker vraagt de conferentie-assistent om het schema weer te vertonen. De conferentie-assistent drukt weer op een knopje en langzaam zakken de twee projectschermen uit het plafond. Opnieuw een onderbreking vanwege de zoemende motoren. De projectoren gaan weer aan en tonen het logo van de projectorfabrikant. “Waar is mijn transparant?” vraagt de keynote speaker. Het logo verdwijnt en de computer gaat op zoek naar de overheadsheet. De schermen blijven donker. “Maak niet uit”, zegt de keynote speaker, “u heeft die transparant toch al gezien.”
Dan mengt zich een onzichtbare stem in de discussie: “Woeoeoeoe…, aaaahhhh…, eeeeehhhhh…” Lijzig en langgerekt klinkt het als een dolende geest – misschien wel de ziel van de overheadprojectietechnologie. Aanvankelijk doet de keynote speaker of er niets aan de hand is, maar als de langgerekte klagelijke geluiden blijven aanhouden, kijkt hij de zaal in, richt zich tot de organisatoren en zegt goedgemutst “You’re doing this on purpose, don’t you?” Waarschijnlijk is elders in het gebouw iemand een draadloze microfoon aan het testen, en heeft die microfoon zich toegang verschaft tot onze geluidsinstallatie. “Just turn the damned thing off!”, zegt de keynote speaker, nog steeds goedgeluimd. De assistent interpreteert ‘the damned thing’ als de gehele geluidsinstallatie, inclusief de microfoon van de keynote speaker. Die gaat nu verder zonder versterking, maar niet voordat de mobiele telefoon van de assistent luid afgaat. Zonder verdere interrupties haalt de keynote speaker de eindstreep.
Ik zal de columns van Willemijn Dicke missen. Haar toon was altijd luchtig, haar stijl bedrieglijk eenvoudig. Het bovenstaande is een Dappere poging tot imitatie.
Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.
Comments are closed.