[Column] Contactloos

Hier is mijn duit in het zakje: werk. De nummer 1 reden dat mijn vrienden niet willen afspreken, of afspraken afzeggen, is studie en werk. Totale overgave aan het feit dat er gewerkt moet worden. Want die centjes komen niet zomaar binnen en die studieschuld loopt alleen maar op. Een weekendje met vrienden verliest het uiteraard snel van een tentamen.

Nu kun je denken dat deze columnist een beetje zielige zeikerd is die zijn vrienden mist, maar overweeg de volgende punten eens. We zijn de laatste honderd jaar niet echt minder gaan werken. Een beetje promovendus werkt (op papier) veertig uur per week. Een eeuw geleden beredeneerde Henry Ford al dat een productieve werkweek maximaal veertig uur mag duren. Honderd jaar en we werken nog evenveel.

Een anekdotisch voorbeeld dat aantoont dat harder werken niks uitmaakt: in een grijs verleden heb ik eens een half jaar in de prestigieuze universiteit van Cambridge mogen rondlopen. Ik had torenhoge verwachtingen van het intellect van de studenten aldaar. Maar wat bleek? De gemiddelde scheikundestudent was echt niet ordes van grootte beter dan mijn collega-studenten in Nederland. Daar duren de trimesters twee maanden. Dus wat wij in tien maanden doen, doen zij in zes. Efficienter? Nee hoor, want er zit nog altijd evenveel lesstof in een jaar. Meer vrij tijd? Nee hoor, want net zoveel dropouts en burnouts.

En waar werk je nou helemaal voor? Een beetje millennial zou graag ‘zingeving’ noemen, maar dat is natuurlijk jezelf voor de gek houden. Het werkelijke antwoord ligt ergens tussen “om m’n iPhone af te betalen” en “om m’n studieschuld af te betalen.” Wat heb je nou aan die technologische vooruitgang als je nog steeds je vrije leven weggeeft voor stageplekken, contractjes van een jaar, of je jezelf oververmoeid werkt vanwege de moordende collega-concurrentie? Ik zeg: grijp die smartphone en bel je vrienden voor een weekje Ardennen.

Aldo Brinkman / Columnist