De universiteiten onderhandelen weer met de vakbonden over een nieuwe cao. Volgens de Groningse Universiteitskrant willen de universiteiten de eenmalige uitkering van 500 euro voor het personeel alsnog goedkeuren.
Abvakabo FNV bestuurslid Marieke van den Berg bevestigt dat de partijen weer met elkaar praten, maar wil over de inhoud van de gesprekken niets zeggen.
Begin deze maand wees universiteitenvereniging VSNU de overeenkomst af die de onderhandelaars eerder hadden opgesteld. Een half procent loonsverhoging vanaf februari 2011 en een eenmalige uitkering van 500 euro zou tot verlies van banen leiden. De vakbonden reageerden woedend.
De Rijksuniversiteit Groningen wordt niet vrolijk van de gedachte dat de eenmalige uitkering van 500 euro alsnog doorgaat. Dat zou de universiteit drie miljoen euro kosten, verklaarde collegebestuurder Duppen tegen de UK.
’Het doel van dit proefschrift is wetenschappers te engageren met de bredere…’ Wacht even. Beetje abrupt, om zo met het doel te beginnen. Een korte inleiding kan geen kwaad.
‘Ondanks de structurele veranderingen in kennisproductiesystemen…’ Hmm. Ondanks, of dankzij?
‘Dankzij de structurele veranderingen…’ Hè? Dankzij? Hoezo, dankzij? Raar woord trouwens, dankzij.
‘Niettegenstaande…’ Nee, dat is een lekker begin. Onweerstaanbaar. En waarom überhaupt beginnen met een voorzetsel?
‘Structurele veranderingen in kennisproductiesystemen…’ ‘Structurele’ veranderingen? Eerder ingrijpend, of verstrekkend. Radicaal misschien? Diepgaand, kan ook. En trouwens: ‘Kennisproductiesystemen’ ? Gewoon universiteiten, toch? Tenminste, nee, da’s ook niet waar.
‘Universiteiten en onderzoeksinstellingen hebben onlangs…’ Onlangs. Onlangs!
Kom op nou jongen, verzin iets beters! Gewoon een sterke opening, iets dat je beetpakt, iets boeiends, iets prikkelends. Goed onderbouwd natuurlijk, en degelijk, het is een proefschrift tenslotte, maar niet van dat truttige. Vlot en toch diepgravend moet het zijn, een verfrissende blik op een complex probleem, een nieuw idee met een flinke dosis kritiek en een vleugje cynisme maar zonder sarcastisch te worden. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?
‘Een spook waart door de Nederlandse universiteiten…’ Ja hoor.
‘Rekening houden met de bredere context waarin de wetenschap noodzakelijkerwijs…’
‘Rekening houden met de maatschappelijke context van de wetenschap…’
‘De subjectivering van onze ‘objectieve’ wetenschappelijke kennis. Dat is…’
‘Reflexiviteit. Dat is…’
‘Ethische en maatschappelijke…’ Neeneeneeneeneenee!
Vier jaar promotieonderzoek. Vier lange jaren lezen, piekeren, schrijven, schrappen en opnieuw lezen. En nog steeds geen idee hoe de eerste zin eruit moet komen te zien.
Ok, we beginnen gewoon van voren af aan. Adem in… Adem uit… Laat het allemaal even los. Voel de innerlijke rust, en vertrouw op je intuïtie. Laat de tekst zichzelf schrijven.
‘Vanzelfsprekend…’
Vanzelfsprekend wat?
En hij leefde nog lang ongelukkig.
Daan Schuurbiers reflecteert het komende jaar op het universitaire leven vanaf zijn nieuwe werkplek aan de Universiteit Utrecht.
Comments are closed.