Campinglife

In een mijns inziens briljante opwelling bedacht ik dat ik best in een caravan kon wonen. Toch een tikje onzeker belde ik de camping en tot mijn verbazing keken zij absoluut niet op van mijn verzoek. Onder studenten in Wageningen bleek woonruimte op wielen sowieso geen schokkend fenomeen. Zoals een vriendelijk corpsmeisje het stelde: “Oohh jaa, er staan ieder jaar wel een paar dakloze sjaars op de camping.”

Het campingleven is een beetje ‘vakantie meets ecodorp’. Elektriciteit is mogelijk, caravans kunnen aangesloten worden op het net. Voor mijn gevoel heeft dit het elektrotechnisch equivalent van een groot stekkerblok op wielen: als ik besluit de (elektrische) verwarming aan te zetten, dimmen de lampen evenredig met de stand van de kachel. Stromend water, daar moet je voor lopen: een caravan heeft wel een kraantje, maar dat water komt uit een tank. Elke week mag ik dus met een jerrycan over de camping. Douchen en de behoefte doe ik in een toilet gebouw en net als op vakantie worden deze schoongemaakt. Nadeel is dat ‘s ochtends plassen het aantrekken van een jas vereist. Alternatief is het toilet in de caravan, maar die moet weer geleegd worden.

Het alleenwonen is vooral in praktische zin een uitdaging. Als niemand over eten begint, moet je zelf hongerig bedenken dat er eigenlijk niks in ‘huis’ is. In Wageningen sluit de supermarkt al om 20.00 uur, en dan? Koken voor één is voor mij onmogelijk. Eten weggooien vind ik zonde, dus ik eet drie dagen hetzelfde. Ik haat afwassen, de laatste jaren heb ik mogen leven met een vaatwasser, maar nu dus niet meer. Ik doe álles om het te ontlopen. Wegwerpborden, eten uit de pan, een week met hetzelfde bord en bestek. Uiteindelijk spaar ik nu alles gewoon drie weken op en gooi het bij mijn ouders in de vaatwasser. Een caravan? Ja, een caravan. Ik zal hem straks bijna missen.