,,Hoort iedereen mij? Achterin ook? Te hard misschien?” Schrijver/dichter Remco Campert heeft niet de statige uitstraling van Mulisch, niet de tegendraadse arrogantie van Reve en niet de dwaze pretoogjes van Wolkers.
Gewoon Campert, een man die niet zou opvallen in een menigte zestig-plussers.
Campert las plichtmatig voor, afgelopen woensdag op Sint Jansbrug. Maar gelukkig was het niveau van zijn verhalen ruim voldoende om het publiek te boeien. Vanaf zijn groene pluchen oma-sofa mompelt hij dat hij nooit vantevoren weet wat hij gaat voorlezen. ,,Zullen we maar met een paar gedichten beginnen? Dan hebben we dat tenminste achter de rug.” De luchtige verhalen die later volgen, slaan inderdaad meer aan bij het publiek. Vooral de plaatselijke boekhandelaar wil via veel geschater laten weten hoe leuk Campert wel niet is. En dat iedereen dus maar een boek moet kopen. Ondertussen ratelt de schrijver onder andere over de burgerlijke Dirk die vreemd gaat met een vrouw van wie de naam hem doet denken aan de commissaris van de koningin in Gelderland en tot drie maal toe over het telefonisch bestellen van een blauw en groen en paars postmodern bijzettafeltje waar je dingen op kunt zetten als je ze maar blijft vasthouden. Af en toe leunt hij naar voren, moeizaam reikend naar zijn glas water op de vloer. De keuze voor het bijzettafeltjesverhaal lijkt bewust.
Camperts houding roept blijkbaar vragen uit de zaal op: ,,U heeft een keer een verhaal geschreven over de tegenzin die u had bij een literaire café voor bejaarden. Heeft u nu ook tegenzin?” Een diplomatieke ontkenning volgt, waarna Campert zelfs aanbiedt het betreffende verhaal voor te lezen. ,,Weet je toevallig de titel? Nee? Ik kan het zo snel niet vinden. Dan denk ik er wel even over, en lees ondertussen wat anders.” Tijdnood breekt uiteindelijk de belofte.
Inmiddels heeft hij wel verklaard dat hij tussen schrijver Campert en dichter Campert weinig verschillen ziet. ,,Alles wat ik schrijf komt uit dezelfde bron. Ook de CaMu-stukjes die ik voor de Volkskrant schrijf. Of ik weleens moeite heb om dat vol te schrijven? Nee, als ik één zin op papier heb, dan volgt de rest vanzelf wel. Het komt zelden voor dat ik geen stof heb. Tien reservestukjes? Nee, ik ben gebonden aan de actualiteit. Zo heb ik me nu tot zwevende kiezer verklaard. Tot 6 mei ben ik weer onder de pannen.”
,,Hoort iedereen mij? Achterin ook? Te hard misschien?” Schrijver/dichter Remco Campert heeft niet de statige uitstraling van Mulisch, niet de tegendraadse arrogantie van Reve en niet de dwaze pretoogjes van Wolkers. Gewoon Campert, een man die niet zou opvallen in een menigte zestig-plussers.
Campert las plichtmatig voor, afgelopen woensdag op Sint Jansbrug. Maar gelukkig was het niveau van zijn verhalen ruim voldoende om het publiek te boeien. Vanaf zijn groene pluchen oma-sofa mompelt hij dat hij nooit vantevoren weet wat hij gaat voorlezen. ,,Zullen we maar met een paar gedichten beginnen? Dan hebben we dat tenminste achter de rug.” De luchtige verhalen die later volgen, slaan inderdaad meer aan bij het publiek. Vooral de plaatselijke boekhandelaar wil via veel geschater laten weten hoe leuk Campert wel niet is. En dat iedereen dus maar een boek moet kopen. Ondertussen ratelt de schrijver onder andere over de burgerlijke Dirk die vreemd gaat met een vrouw van wie de naam hem doet denken aan de commissaris van de koningin in Gelderland en tot drie maal toe over het telefonisch bestellen van een blauw en groen en paars postmodern bijzettafeltje waar je dingen op kunt zetten als je ze maar blijft vasthouden. Af en toe leunt hij naar voren, moeizaam reikend naar zijn glas water op de vloer. De keuze voor het bijzettafeltjesverhaal lijkt bewust.
Camperts houding roept blijkbaar vragen uit de zaal op: ,,U heeft een keer een verhaal geschreven over de tegenzin die u had bij een literaire café voor bejaarden. Heeft u nu ook tegenzin?” Een diplomatieke ontkenning volgt, waarna Campert zelfs aanbiedt het betreffende verhaal voor te lezen. ,,Weet je toevallig de titel? Nee? Ik kan het zo snel niet vinden. Dan denk ik er wel even over, en lees ondertussen wat anders.” Tijdnood breekt uiteindelijk de belofte.
Inmiddels heeft hij wel verklaard dat hij tussen schrijver Campert en dichter Campert weinig verschillen ziet. ,,Alles wat ik schrijf komt uit dezelfde bron. Ook de CaMu-stukjes die ik voor de Volkskrant schrijf. Of ik weleens moeite heb om dat vol te schrijven? Nee, als ik één zin op papier heb, dan volgt de rest vanzelf wel. Het komt zelden voor dat ik geen stof heb. Tien reservestukjes? Nee, ik ben gebonden aan de actualiteit. Zo heb ik me nu tot zwevende kiezer verklaard. Tot 6 mei ben ik weer onder de pannen.”
Comments are closed.