Tradities en rituelen lijken aan de moderne universiteit soms verdwenen. Eén gebeurtenis maakt daar een duidelijke uitzondering op: de dies natalis.
Vrijdagmiddag vierde de TU dat koning Willem II op 8 januari 1842 zijn handtekening onder het oprichtingsbesluit zette. Een bijzondere dies ditmaal, gecombineerd met het eenendertigste lustrum, de toekenning van twee eredoctoraten en de wisseling van het rectoraat.
Linksvoor mogen de hoogleraarspartners plaatsnemen. Tenminste, wie wil, want slechts enige tientallen vrouwen maken van hun ereplaats gebruik. Dat de TU vooral aan de top nog altijd een mannengemeenschap is, bewijst dit groepje opgedofte dames: geen enkele man bevindt zich in hun midden.
De pedel treedt het auditorium van de Aula binnen, laat haar staf op de grond neerdalen en gebaart de aanwezigen zich van hun zetel te verheffen. Wat volgt is een minutenlang binnenschuifelen van het Delfts hooglerarencorps, voorafgegaan door de rectores van de overige Nederlandse universiteiten. De professoren zijn gehuld in toga met een sjerp in de kleur van de eigen faculteit.
Wanneer het hele gezelschap zit, spreekt cvb-voorzitter De Voogd zijn rede uit en dankt vervolgens rector Wakker voor de drie jaar en vier maanden dat hij het rectoraat bekleedde. De Voogd prijst Wakkers grote gevoel voor humor, enorme werkkracht, zijn welsprekendheid en overhandigt hem de zilveren legpenning met het grootzegel van de TU Delft.
Prof.dr.ir. J.A. Mulder van Lucht- en Ruimtevaart is dit jaar de eer te beurt gevallen de dies-rede te mogen uitspreken. Hij houdt een technische lezing over veiligheid in de luchtvaart, naar aanleiding van de Bijlmerramp. Leden van het Delfts Studenten Muziek Gezelschap Krashna Musika verzorgen aansluitend een muzikaal intermezzo, waarvoor zij een lang en – op voorstel van Wakker – dubbel applaus ontvangen.
Stilte
Tijd nu voor een volgende traditionele plechtigheid: het uitreiken van de eredoctoraten. Wakker vraagt de decanen van de betrokken faculteiten zich ‘wel te kwijten van de hen opgedragen taak’. In zijn inleiding vertelt prof.ir. Cees Dam, decaan van de faculteit Bouwkunde, dat Santiago Calatrava Valls een synthese heeft bereikt tussen technologie en kunst. Er heerst doodse stilte wanneer Dam de Spaanse architect de kappa omhangt.
De zich doorgaans weinig van kledingnormen aantrekkende prof.dr.ir. H.G. Stassen mag prof.dr. Neville J. Hogan tot doctor honoris causa beëdigen. Maar ook Stassen ziet er deze keer onberispelijk uit in zijn zwarte toga. ,,Hij heeft zelfs gewone schoenen aan”, wordt er in de zaal gefluisterd. Stassen dankt de MIT-wetenschapper onder meer voor de kruisbestuiving tussen werktuigbouw en de cognitieve wetenschappen. In zijn dankwoord waarschuwt Hogan voor een groeiend wantrouwen in wetenschap en techniek. Hij pleit erdaarom voor meer aandacht te besteden aan de ethische en humanistische aspecten van wetenschap.
Wakker richt zich nog eenmaal tot het publiek in zijn functie als rector-magnificus. Zijn woorden vormen de inleiding voor de laatste plechtigheid: Blaauwendraad krijgt de ambtsketen omgehangen. In zijn korte toespraak weet de nieuwe rector de lachers op zijn hand te krijgen met opmerkingen over bijklussende studenten die niet meer aan studeren toekomen, Maarten Luther als aanvoerder van een DIOC en enige eigentijdse citaten uit het bijbelboek Prediker met betrekking tot zijn eigen ambt.
De aanwezigen krijgen op de borrel gelegenheid de sprekers te feliciteren, waarbij Blaauwendraad het publiek op het hart drukt dat het zeker niet verplicht is daadwerkelijk voor iedereen in de rij te gaan staan. Buiten wachten ondertussen de chauffeurs in hun grote zwarte auto’s om de verzamelde rectores magnifici zo snel mogelijk naar huis te rijden.
Tradities en rituelen lijken aan de moderne universiteit soms verdwenen. Eén gebeurtenis maakt daar een duidelijke uitzondering op: de dies natalis. Vrijdagmiddag vierde de TU dat koning Willem II op 8 januari 1842 zijn handtekening onder het oprichtingsbesluit zette. Een bijzondere dies ditmaal, gecombineerd met het eenendertigste lustrum, de toekenning van twee eredoctoraten en de wisseling van het rectoraat.
Linksvoor mogen de hoogleraarspartners plaatsnemen. Tenminste, wie wil, want slechts enige tientallen vrouwen maken van hun ereplaats gebruik. Dat de TU vooral aan de top nog altijd een mannengemeenschap is, bewijst dit groepje opgedofte dames: geen enkele man bevindt zich in hun midden.
De pedel treedt het auditorium van de Aula binnen, laat haar staf op de grond neerdalen en gebaart de aanwezigen zich van hun zetel te verheffen. Wat volgt is een minutenlang binnenschuifelen van het Delfts hooglerarencorps, voorafgegaan door de rectores van de overige Nederlandse universiteiten. De professoren zijn gehuld in toga met een sjerp in de kleur van de eigen faculteit.
Wanneer het hele gezelschap zit, spreekt cvb-voorzitter De Voogd zijn rede uit en dankt vervolgens rector Wakker voor de drie jaar en vier maanden dat hij het rectoraat bekleedde. De Voogd prijst Wakkers grote gevoel voor humor, enorme werkkracht, zijn welsprekendheid en overhandigt hem de zilveren legpenning met het grootzegel van de TU Delft.
Prof.dr.ir. J.A. Mulder van Lucht- en Ruimtevaart is dit jaar de eer te beurt gevallen de dies-rede te mogen uitspreken. Hij houdt een technische lezing over veiligheid in de luchtvaart, naar aanleiding van de Bijlmerramp. Leden van het Delfts Studenten Muziek Gezelschap Krashna Musika verzorgen aansluitend een muzikaal intermezzo, waarvoor zij een lang en – op voorstel van Wakker – dubbel applaus ontvangen.
Stilte
Tijd nu voor een volgende traditionele plechtigheid: het uitreiken van de eredoctoraten. Wakker vraagt de decanen van de betrokken faculteiten zich ‘wel te kwijten van de hen opgedragen taak’. In zijn inleiding vertelt prof.ir. Cees Dam, decaan van de faculteit Bouwkunde, dat Santiago Calatrava Valls een synthese heeft bereikt tussen technologie en kunst. Er heerst doodse stilte wanneer Dam de Spaanse architect de kappa omhangt.
De zich doorgaans weinig van kledingnormen aantrekkende prof.dr.ir. H.G. Stassen mag prof.dr. Neville J. Hogan tot doctor honoris causa beëdigen. Maar ook Stassen ziet er deze keer onberispelijk uit in zijn zwarte toga. ,,Hij heeft zelfs gewone schoenen aan”, wordt er in de zaal gefluisterd. Stassen dankt de MIT-wetenschapper onder meer voor de kruisbestuiving tussen werktuigbouw en de cognitieve wetenschappen. In zijn dankwoord waarschuwt Hogan voor een groeiend wantrouwen in wetenschap en techniek. Hij pleit erdaarom voor meer aandacht te besteden aan de ethische en humanistische aspecten van wetenschap.
Wakker richt zich nog eenmaal tot het publiek in zijn functie als rector-magnificus. Zijn woorden vormen de inleiding voor de laatste plechtigheid: Blaauwendraad krijgt de ambtsketen omgehangen. In zijn korte toespraak weet de nieuwe rector de lachers op zijn hand te krijgen met opmerkingen over bijklussende studenten die niet meer aan studeren toekomen, Maarten Luther als aanvoerder van een DIOC en enige eigentijdse citaten uit het bijbelboek Prediker met betrekking tot zijn eigen ambt.
De aanwezigen krijgen op de borrel gelegenheid de sprekers te feliciteren, waarbij Blaauwendraad het publiek op het hart drukt dat het zeker niet verplicht is daadwerkelijk voor iedereen in de rij te gaan staan. Buiten wachten ondertussen de chauffeurs in hun grote zwarte auto’s om de verzamelde rectores magnifici zo snel mogelijk naar huis te rijden.
Comments are closed.