Broodje aap – Ssst… de corpsjongen

Ah, natuurlijk doe je niet lullig over je eerste keer. Mag iedereen weten, toch? Tenminste, als ze vragen hoe oud je was, en wie zich de gelukkige mocht noemen. Je kunt altijd nog je leeftijd aanpassen. En die night before? Verhalen te over. Een stud als jij vertelt maar al te graag over zijn prestaties. Je weet nooit hoe anderen er nog van kunnen leren.
Iedereen dikt zijn seksverhalen aan waar nodig, en zwakt ze af als het gênant dreigt te worden. Maar seks met je grote liefde? Daar praat (bijna) iedereen met respect over – of gewoon helemaal niet. Dat is iets van jullie, voor altijd. Heilig, bijna.

Béétje jammer als dan toch je hele dispuut kan meegenieten van al dat heiligs. En dan hebben we het niet over een quicky op de zolder van Bouwkunde dat per ongeluk in de gaten liep. Nee, een lid van het Leidsch Studenten Corps moest zijn huwelijksnacht live delen met twee vrienden van zijn sociëteit. Oké, hij had het verdiend – vonden zijn vrienden dan. De Leidse bal – ook in deze legende natuurlijk weer zonder achterhaalbare naam – was acht jaar lang de schrik van de sociëteit geweest met zijn rotgeintjes. Een beetje zenuwachtig was hij dan ook wel toen hij ging trouwen. Als iets dé gelegenheid zou zijn om hem genadeloos terug te pakken…

Vlak voor zijn vrijgezellenavond bestierf de student het bijna. Nu moest er iets vreselijks gaan gebeuren. Maar de mannen gingen stappen, hingen flink de beest uit en genoten zoals dat hoort op zo’n avond. Poe, gelukkig.
Ook de dag van de ceremonie verliep vlekkeloos. Nou ja, op die huilende oudtante na die te diep in het glaasje had gekeken. Zouden ze dan echt niks…? Tegen tweeën wist het bruidspaar het zeker: ze waren de dans ontsprongen. Gouwe gozers waren het, die dispuutleden! Ze goten er nog wat glazen champagne in, gingen los op de dansvloer en vertrokken innig verliefd en vol goede zin naar hun bruidssuite. Wat een feest en… wát een huwelijksnacht.
De volgende ochtend klopte roomservice op de deur. De trolley die binnenreed, overtrof hun stoutste verwachtingen. Al dat eten! “Wenst u verder nog iets?”, vroeg de bediende. “Nou, twee koffie zou…”, begon de bruidegom. Toen klonk er wat gerommel onder het bed: “Maak daar maar vier van!”

Wow, broodje aap natuurlijk. Zo’n streek haalt toch niemand uit? Nou, jawel. Volgens publicist Peter Burger, schrijver van de broodje-aapbundel ‘De wraak van de kangoeroe’, is het echt gebeurd, en echt in Leiden – al zou het naadloos tegen een Delftse enscenering passen. Maar wie weet: Ralph Inbar jatte het verhaal al eens voor een streek in zijn tv-programma ‘Bananasplit’ – en dat kunnen Delftse studenten natuurlijk tien keer beter. Iemand trouwplannen?

Het gaat om de jaarlijkse prijs ingesteld door de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) en ROOD, de jongerenafdeling van de SP. Volgens beide organisaties leidt de kamernood in studentensteden regelmatig tot wantoestanden. “Helaas zijn er veel huisbazen die het niet zo nauw nemen met de regels wat betreft maximale huurprijzen, onderhoud en brandveiligheid. Maar ook kamermiddelaars nemen het niet allemaal even nauw met de regelgeving”, stellen LSVb en ROOD.

Eva Gerrebrands, voorzitter ROOD: “In Nederland is er nog steeds sprake van woningnood, vooral onder studenten en starters. Hierdoor kunnen huisjesmelkers schandalig hoge huren vragen, slecht onderhoud plegen of belachelijke bemiddelingskosten vragen.’’ Studenten kunnen hier volgens de beide organisaties vaak weinig tegenin brengen ‘omdat ze wanhopig op zoek zijn naar woonruimte en voor hen 10 andere huurders te krijgen zijn’.

In de afgelopen jaren werd de prijs gewonnen door onder andere Direct Housing, Rotsvast Makelaars en mevrouw Chang, een beruchte huisjesmelker uit Utrecht die ondertussen een groot deel van haar panden heeft verkocht.