Ik ga vandaag naar een feest van de zuidelijkste studievereniging in Delft. Niet alleen zit de faculteit op het zuidelijkste stuk van de Mekelweg, ook de Belgische studenten hebben er een belangrijke rol.
Lucht- en ruimtevaarttechniek, de studie waar de zachte-G-kracht aan de orde van de dag is. Ik heb er zin in, L&R-studenten zijn vaak van die lekkere nuchtere Delftenaren. Of grappige Belgen. (Soms mag je generaliseren, vind ik.)
Maar de avond gaat niet zoals gepland. Eerst moet ik mijn partner in party ophalen bij de Tango. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Hij bespeelt mijn rubberen ruggengraat met teksten als ‘nog een kwartiertje en dan gaan we’. Twee kwartiertjes en drie cola’s later sta ik echt te springen, maar hij moet zijn glas nog leeg drinken. Als hij naar de wc gaat, neem ik die taak snel van hem over.
Een man aan een tafeltje achter ons slaat het schouwspel van de zeurende vrouw en de niet-toegevende man al een tijdje gade. “Kun je niet gewoon hier blijven?” Het resulteert in een gezellig gesprek vol grappige clichés. Na echt het allerlaatste drankje gaat de stamgast naar huis en kunnen wij eindelijk naar het feest in Yamamoto’s.
Het is druk. De biologische man-vrouwverhouding is weer eens totaal uit zijn verband gerukt. Op acht jongens na, die wat flarden van een niet te definiëren outfit aan hebben, is niemand verkleed. Er speelt discomuziek, maar de tent is zo ingericht dat er midden op de dansvloer een bar staat, zodat je eigenlijk alleen maar aan de bar kunt hangen. Overal waar je staat, sta je in de weg, omdat alles een doorgang is. Maar dat mag de pret niet drukken. Helaas doet het binnenklimaat dat wel. Er is een luchtvochtigheid van tachtig procent en een temperatuur tot over mijn kookpunt. Overal stinkt het naar zweet.
Als ik boven een leuke overzichtsfoto wil maken, stijgt de temperatuur per traptrede, en eenmaal boven is mijn camera beslagen. Ik moet me deze keer gewonnen geven. Hoe leuk het ook had kunnen zijn, mijn spijkerbroek kleeft in no time aan mijn benen.
Oprecht geloof ik dat het een heel leuk feest is. Maar dit maal ben ik gewoon te laat ingehaakt. Het resulteert in een nieuw record, want na twee minuten sta ik weer buiten, terwijl ik bijna twee uur heb geïnvesteerd om er te komen. (CD)
Oproep
Zin om wekelijks de rubriek ‘Feestneuzen’ op deze pagina te gaan verzorgen? De redactie Delta is op zoek naar een student-medewerker die de rubriek van Carine Dokter overneemt. Reageren per e-mail: delta@tudelft.nl
Ik ga vandaag naar een feest van de zuidelijkste studievereniging in Delft. Niet alleen zit de faculteit op het zuidelijkste stuk van de Mekelweg, ook de Belgische studenten hebben er een belangrijke rol. Lucht- en ruimtevaarttechniek, de studie waar de zachte-G-kracht aan de orde van de dag is. Ik heb er zin in, L&R-studenten zijn vaak van die lekkere nuchtere Delftenaren. Of grappige Belgen. (Soms mag je generaliseren, vind ik.)
Maar de avond gaat niet zoals gepland. Eerst moet ik mijn partner in party ophalen bij de Tango. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Hij bespeelt mijn rubberen ruggengraat met teksten als ‘nog een kwartiertje en dan gaan we’. Twee kwartiertjes en drie cola’s later sta ik echt te springen, maar hij moet zijn glas nog leeg drinken. Als hij naar de wc gaat, neem ik die taak snel van hem over.
Een man aan een tafeltje achter ons slaat het schouwspel van de zeurende vrouw en de niet-toegevende man al een tijdje gade. “Kun je niet gewoon hier blijven?” Het resulteert in een gezellig gesprek vol grappige clichés. Na echt het allerlaatste drankje gaat de stamgast naar huis en kunnen wij eindelijk naar het feest in Yamamoto’s.
Het is druk. De biologische man-vrouwverhouding is weer eens totaal uit zijn verband gerukt. Op acht jongens na, die wat flarden van een niet te definiëren outfit aan hebben, is niemand verkleed. Er speelt discomuziek, maar de tent is zo ingericht dat er midden op de dansvloer een bar staat, zodat je eigenlijk alleen maar aan de bar kunt hangen. Overal waar je staat, sta je in de weg, omdat alles een doorgang is. Maar dat mag de pret niet drukken. Helaas doet het binnenklimaat dat wel. Er is een luchtvochtigheid van tachtig procent en een temperatuur tot over mijn kookpunt. Overal stinkt het naar zweet.
Als ik boven een leuke overzichtsfoto wil maken, stijgt de temperatuur per traptrede, en eenmaal boven is mijn camera beslagen. Ik moet me deze keer gewonnen geven. Hoe leuk het ook had kunnen zijn, mijn spijkerbroek kleeft in no time aan mijn benen.
Oprecht geloof ik dat het een heel leuk feest is. Maar dit maal ben ik gewoon te laat ingehaakt. Het resulteert in een nieuw record, want na twee minuten sta ik weer buiten, terwijl ik bijna twee uur heb geïnvesteerd om er te komen. (CD)
Oproep
Zin om wekelijks de rubriek ‘Feestneuzen’ op deze pagina te gaan verzorgen? De redactie Delta is op zoek naar een student-medewerker die de rubriek van Carine Dokter overneemt. Reageren per e-mail: delta@tudelft.nl
Comments are closed.