Ik heb mijn baan opgezegd. Officieel ben ik nog steeds in dienst van de TU. Maar ik heb al opgezegd. Per 1 januari ben ik een vrij man. Vrij om te gaan en te staan waar ik maar wil.
Vrij om te doen en te laten wat ik maar wens. Vrij van loonslavernij. Vrij van lawaaiende wekkers. Vrij van durende dagen en moetende minuten. Heerlijk. Alleen maar schilderen, grappen schrijven, dichten en optreden. Wat wil een mens nog meer? Dat is toch het ultieme bestaan, leven van de kunst. Wie heeft er in godsnaam geld nodig, of een vast contract, of leuke collega’s die je op een bijzondere manier steunen als alles thuis mis gaat? Wie zit er te wachten op een dampende warme kop koffie op een regenachtige dag, of een middag onverwachts vrij. Wie heeft er nou behoefte aan af een toe een geintje onder elkaar, de smaak van voldoening, de felicitatie van Jan en Alleman op je verjaardag. Ik zal toch niet talen naar nieuwe uitdagingen op andere faculteiten, nieuwe systemen, nieuwe vrienden, bijzondere, vreemde, aardige, in- en uitheemse contacten? Ik kan toch niet blijven voor die glimlach van die Amerikaanse promovenda voor ik wie ik een huis regelde in een dag. Ik laat me toch niet tegenhouden door de jongens van de studievereniging met wie ik jaarlijks omsloeg in bootjes bij uitjes. Blijf ik bij de TU vanwege de mensen voor wie ik tot het laatst toe een mooie regeling regelde? Moet ik mijn droom opgeven voor mijn lieve lezertjes en lezeresjes van de Delta, die immer slechts met moeite vier weken overleven zonder mijn dubbelbebodemde proza.
Ach, wie hou ik voor de gek? Natuurlijk zal ik alles oprecht gaan missen. Maar ik kan niet anders dan datgene doen waar mijn hart het hardst voor klopt. Waar het mijn bloed heen doet kruipen, hoewel het er niet gaan kan. Ik ga leven met, van en voor de lol. Wish me luck.
Pieter Jouke
PS Ho ho, ik ben nog niet weg. Ik laat jullie voorlopig niet in de steek.
Ik heb mijn baan opgezegd. Officieel ben ik nog steeds in dienst van de TU. Maar ik heb al opgezegd. Per 1 januari ben ik een vrij man. Vrij om te gaan en te staan waar ik maar wil. Vrij om te doen en te laten wat ik maar wens. Vrij van loonslavernij. Vrij van lawaaiende wekkers. Vrij van durende dagen en moetende minuten. Heerlijk. Alleen maar schilderen, grappen schrijven, dichten en optreden. Wat wil een mens nog meer? Dat is toch het ultieme bestaan, leven van de kunst. Wie heeft er in godsnaam geld nodig, of een vast contract, of leuke collega’s die je op een bijzondere manier steunen als alles thuis mis gaat? Wie zit er te wachten op een dampende warme kop koffie op een regenachtige dag, of een middag onverwachts vrij. Wie heeft er nou behoefte aan af een toe een geintje onder elkaar, de smaak van voldoening, de felicitatie van Jan en Alleman op je verjaardag. Ik zal toch niet talen naar nieuwe uitdagingen op andere faculteiten, nieuwe systemen, nieuwe vrienden, bijzondere, vreemde, aardige, in- en uitheemse contacten? Ik kan toch niet blijven voor die glimlach van die Amerikaanse promovenda voor ik wie ik een huis regelde in een dag. Ik laat me toch niet tegenhouden door de jongens van de studievereniging met wie ik jaarlijks omsloeg in bootjes bij uitjes. Blijf ik bij de TU vanwege de mensen voor wie ik tot het laatst toe een mooie regeling regelde? Moet ik mijn droom opgeven voor mijn lieve lezertjes en lezeresjes van de Delta, die immer slechts met moeite vier weken overleven zonder mijn dubbelbebodemde proza.
Ach, wie hou ik voor de gek? Natuurlijk zal ik alles oprecht gaan missen. Maar ik kan niet anders dan datgene doen waar mijn hart het hardst voor klopt. Waar het mijn bloed heen doet kruipen, hoewel het er niet gaan kan. Ik ga leven met, van en voor de lol. Wish me luck.
Pieter Jouke
PS Ho ho, ik ben nog niet weg. Ik laat jullie voorlopig niet in de steek.

Comments are closed.