“Mijn vader, Tom Langerak, maakte deze omslag”, vertelt dr. Thomas Robin Langerak. Hij promoveerde op 15 mei bij prof.dr. Imre Horvath van Industrieel Ontwerpen.
“Maar ik vertelde hem wat erop moest komen.”
Ondanks de veelheid en diversiteit aan vormen, is de kaft een intrigerende eenheid geworden. De donkere vlakken aan de zijkant geven het gevoel dat je vanuit een grot over een vallei uitkijkt. “Het ging mij om delen van objecten die wij in het dagelijks leven tegenkomen en onmiddellijk herkennen als een amfora, een racewagen of een handvat. Voor een computer is dat een stuk moeilijker. Die ziet geen verband tussen de neus van een beeld of de neus van een racewagen. Maar als een computer een vorm eenmaal heeft opgenomen in zijn bibliotheek, herkent hij hem gemakkelijk. Ook op plaatsen waar wij de overeenkomst niet zien. Het handvat van de amfora bijvoorbeeld, herkent de computer ook in het rotsgewelf, terwijl dat voor ons iets heel anders is. Dat komt doordat wij de context zien. Het gebruik speelt daarbij een rol, net als een bepaalde grootte en een zekere afstand. Een computer heeft dat niet. Maar ik ben wel zover gekomen dat ik de computer vormen kan laten herkennen in een beeld. Neem als voorbeeld de verhoging op de kruik en op de berg. Beide zijn een verhoging, maar de een is gladder dan de ander. Doordat de computer de vorm als geheel herkent, kan de vorm ook als geheel bewerkt en verplaatst worden. Dat werkt een stuk vlotter dan pixel-voor-pixel.” (JW)
Thomas Robin Langerak: ‘Freedom feature recognition and manipulation to support shape design’, 15 mei 2008.
“Mijn vader, Tom Langerak, maakte deze omslag”, vertelt dr. Thomas Robin Langerak. Hij promoveerde op 15 mei bij prof.dr. Imre Horvath van Industrieel Ontwerpen. “Maar ik vertelde hem wat erop moest komen.”
Ondanks de veelheid en diversiteit aan vormen, is de kaft een intrigerende eenheid geworden. De donkere vlakken aan de zijkant geven het gevoel dat je vanuit een grot over een vallei uitkijkt. “Het ging mij om delen van objecten die wij in het dagelijks leven tegenkomen en onmiddellijk herkennen als een amfora, een racewagen of een handvat. Voor een computer is dat een stuk moeilijker. Die ziet geen verband tussen de neus van een beeld of de neus van een racewagen. Maar als een computer een vorm eenmaal heeft opgenomen in zijn bibliotheek, herkent hij hem gemakkelijk. Ook op plaatsen waar wij de overeenkomst niet zien. Het handvat van de amfora bijvoorbeeld, herkent de computer ook in het rotsgewelf, terwijl dat voor ons iets heel anders is. Dat komt doordat wij de context zien. Het gebruik speelt daarbij een rol, net als een bepaalde grootte en een zekere afstand. Een computer heeft dat niet. Maar ik ben wel zover gekomen dat ik de computer vormen kan laten herkennen in een beeld. Neem als voorbeeld de verhoging op de kruik en op de berg. Beide zijn een verhoging, maar de een is gladder dan de ander. Doordat de computer de vorm als geheel herkent, kan de vorm ook als geheel bewerkt en verplaatst worden. Dat werkt een stuk vlotter dan pixel-voor-pixel.” (JW)
Thomas Robin Langerak: ‘Freedom feature recognition and manipulation to support shape design’, 15 mei 2008.
Comments are closed.