Campus

Ballen in Delft (1)

,,Ze zijn zo’n jong en sterk team. Ik denk wel dat ze ver komen.” Victor Le Nobe, vijfdejaars industrieel ontwerpen, had er wel bij willen zijn, bij het WK in Frankrijk. Niet vreemd, welke voetballiefhebber wil dit immers niet?

Hij belde niet voor kaartjes: ,,Dat soort dingen doe ik niet zo gauw.” Nee, hij kreeg de kaartjes in de schoot geworpen: ,,De broer van mijn Franse huisgenote Sabine kon aan goedkope kaartjes komen voor Nederland-Belgie, zaterdag. Eerst wilde hij zelf gaan met een paar vrienden, maar Sabine heeft net zo lang gezeurd tot hij bereid was de kaartjes aan mij te geven.”

Sabine Mariette, voor zes maanden studente bij Elektrotechniek, glimlacht licht ironisch. Zij weet de afloop van dit persoonlijk drama al. Victor: ,,Ik had al een vriend van mij uitgenodigd om mee te gaan, maar toen besefte ik dat ik eigenlijk ook Wijnand mee had moeten vragen. Die had mij immers meegenomen naar Nederland-Ierland, een paar jaar geleden.”

Mariette stond haar kaartje af. Voor voetbal interesseerde ze zich toch niet zo, ondanks dat haar broer in de Franse tweede divisie speelt. Ze gunde het een paar fanatieke Nederlanders meer. ,,We hadden afgesproken dat we helemaal oranje zouden gaan”, vertelt Victor, ,,Oranje van top tot teen.”

Vervolgens hoorde hij dat dit wellicht niet helemaal gepast was. De kaartjes gaven toegang tot de presidentiële tribune. ,,We zouden daar bij wijze van spreken ingeklemd staan tussen Erica Terpstra en Jacques Brel. Dan is het misschien beter om een jasje en een dasje aan te doen.”

Sabine moedigde hem echter aan om toch maar in het oranje te gaan. Haar broer vond het niet erg en ze overtuigde Victor, die er eigenlijk ook de grap wel van inzag. Zijn vrienden zouden zich behoorlijk opgefokt voelen als ze erachter kwamen dat ze tussen de bobo’s zaten. ,,Als je er zo uitziet op díe tribune, dan kom je waarschijnlijk ook wel op TV.”

De kaartjes waren nog niet in Victor’s bezit. Een paar formaliteiten scheidden hem nog van de mooiste dag van het jaar. Wat van hem verwacht werd, was dat hij pasfoto’s en handtekeningen van de drie gelukkige Nederlandse fans zou opsturen naar Frankrijk. Dan konden daar de VIP-pasjes in elkaar worden gezet.

,,Sabine spoorde me wel aan om het snel te doen, maar ik stelde het uit en stelde het uit.” Nog steeds kan hij het niet geloven. ,,Als je zo’n kans krijgt moet je daarvoor alles aan de kant schuiven en snel reageren.” De gevolgen laten zich raden. Sabine nam hem twee weken geleden mee naar een pizzeria om het slechte nieuws te vertellen: ,,Ik zei dat hij alles mocht bestellen wat hij wilde. En vervolgens moest ik het hem vertellen: sorry, je bent te laat.”

Zuur voor Victor, die door zijn vrienden onmiddellijk werd uitgemaakt voor een ‘domme zak hooi’. Zijn vervangende plannen voor zaterdag? ,,Tja. Waarschijnlijk ga ik zeilen. En dan met een paar vrienden naar de wedstrijd kijken. De uitslag? Hetzou best weer eens 3-1 kunnen worden.” Ook zonder Victor kan Nederland de wereld aan.

Hij belde niet voor kaartjes: ,,Dat soort dingen doe ik niet zo gauw.” Nee, hij kreeg de kaartjes in de schoot geworpen: ,,De broer van mijn Franse huisgenote Sabine kon aan goedkope kaartjes komen voor Nederland-Belgie, zaterdag. Eerst wilde hij zelf gaan met een paar vrienden, maar Sabine heeft net zo lang gezeurd tot hij bereid was de kaartjes aan mij te geven.”

Sabine Mariette, voor zes maanden studente bij Elektrotechniek, glimlacht licht ironisch. Zij weet de afloop van dit persoonlijk drama al. Victor: ,,Ik had al een vriend van mij uitgenodigd om mee te gaan, maar toen besefte ik dat ik eigenlijk ook Wijnand mee had moeten vragen. Die had mij immers meegenomen naar Nederland-Ierland, een paar jaar geleden.”

Mariette stond haar kaartje af. Voor voetbal interesseerde ze zich toch niet zo, ondanks dat haar broer in de Franse tweede divisie speelt. Ze gunde het een paar fanatieke Nederlanders meer. ,,We hadden afgesproken dat we helemaal oranje zouden gaan”, vertelt Victor, ,,Oranje van top tot teen.”

Vervolgens hoorde hij dat dit wellicht niet helemaal gepast was. De kaartjes gaven toegang tot de presidentiële tribune. ,,We zouden daar bij wijze van spreken ingeklemd staan tussen Erica Terpstra en Jacques Brel. Dan is het misschien beter om een jasje en een dasje aan te doen.”

Sabine moedigde hem echter aan om toch maar in het oranje te gaan. Haar broer vond het niet erg en ze overtuigde Victor, die er eigenlijk ook de grap wel van inzag. Zijn vrienden zouden zich behoorlijk opgefokt voelen als ze erachter kwamen dat ze tussen de bobo’s zaten. ,,Als je er zo uitziet op díe tribune, dan kom je waarschijnlijk ook wel op TV.”

De kaartjes waren nog niet in Victor’s bezit. Een paar formaliteiten scheidden hem nog van de mooiste dag van het jaar. Wat van hem verwacht werd, was dat hij pasfoto’s en handtekeningen van de drie gelukkige Nederlandse fans zou opsturen naar Frankrijk. Dan konden daar de VIP-pasjes in elkaar worden gezet.

,,Sabine spoorde me wel aan om het snel te doen, maar ik stelde het uit en stelde het uit.” Nog steeds kan hij het niet geloven. ,,Als je zo’n kans krijgt moet je daarvoor alles aan de kant schuiven en snel reageren.” De gevolgen laten zich raden. Sabine nam hem twee weken geleden mee naar een pizzeria om het slechte nieuws te vertellen: ,,Ik zei dat hij alles mocht bestellen wat hij wilde. En vervolgens moest ik het hem vertellen: sorry, je bent te laat.”

Zuur voor Victor, die door zijn vrienden onmiddellijk werd uitgemaakt voor een ‘domme zak hooi’. Zijn vervangende plannen voor zaterdag? ,,Tja. Waarschijnlijk ga ik zeilen. En dan met een paar vrienden naar de wedstrijd kijken. De uitslag? Hetzou best weer eens 3-1 kunnen worden.” Ook zonder Victor kan Nederland de wereld aan.

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.