B L O K L A N D

Wanneer voorzichtig gevraagd naar de reden van mijn studievertraging, vertelde ik zonder aarzelen te dom te zijn. Steevast viel mijn belager dan eventjes stil om vervolgens hardop in de lach te schieten. Betrapt! Kwestie van reversed psychology.

Sinds mijn tiende studiejaar echter begint men mij te geloven. Stomvervelend ineens, hogerejaars zijn. Ik ben brillen gaan dragen die ik niet nodig had, ik heb mensen op de mouw gespeld woordblind te zijn, ik ben parkers en passers en rekenlinealen in mijn borstzak gaan dragen, ik ben op skydiven gegaan en heb gezegd dat niets boven de eerste sprong ging, ik heb zelfs volgehouden veel te slim te zijn om te kunnen afstuderen en sloeg mezelf bloedneuzen zodat het leek dat ik eigenlijk een cocaïneverslaving had. Niets van dit alles hielp. Uiteindelijk ben ik maar gaan afstuderen.

Ook dat heb ik gerekt zoveel ik kon, maar nu zijn mijn smoesjes op. Ik heb een stuk software gemaakt dat eruit ziet alsof iedereen het hard nodig heeft. Iets doen doet het niet, maar gebruikers worden zó bedolven onder een overdaad aan toeters en bellen dat ze hun baas alleen al uit schuldgevoel bekennen dat mijn programma al hun problemen oplost.

Toch sta ik doodsangsten uit. Zo’n programma bewijst niets, zeker niet als je er elf jaar aan gewerkt hebt. Bovendien weet ik wat er met domoren tijdens afstudeerpraatjes gebeurt. Ze snijden je oren eraf. Dat heb ik zelf gezien. Al mijn vrienden dragen hun haar lang.

Ik ben dan ook van plan vlak voor aanvang mijn vader te laten bellen. Het gesprek zal ongeveer zo verlopen: ,,Rowdy kan niet komen. Er zit een stukje Lego klem in zijn rechterneusgat.” ,,Is dat echt zo, of is hij soms te dom?”, vraagt de afstudeercommissie achterdochtig. ,,Technisch Lego!”, hoort men mij ondertussen op de achtergrond roepen, maar niet te luid natuurlijk, anders schiet het eruit. ,,Technisch!” ,,Nee hoor, zo wil hij alleen maar overkomen”, zegt mijn vader dan.

,,Aha? Welnu, hij doet goed zijn best”, bitst de commissie. ,,Voor mijn zoons eerlijkheid durf ik beide handen in het vuur te steken.” ,,Welnee, welnee, steek ze lekker diep in je broekzakken, joh”, hoort men mij schrikken. Er valt iets op de vloer. ,,Voor mijn zoons eerlijkheid durf ik beide handen diep in mijn broekzakken te steken”, herstelt hij zichzelf en gooit dan op.

Lullig? Het is óf dat, óf pal voor het aangezicht van de voltallige commissie de flors doen. De flors? Da’s de schrik van elke beginnende skydiver, legde mijn skydive-instructeur me uit. Je staat voor het gat, je moet springen, je moet springen, shit, je moet springen, je springt en FLORS! Je deed de flors. Eenmaal beneden pik je ze er zo uit. ,,Mijn springpak? Oh, dat hou ik nog even aan. Het zit gewoon lekker. Laat mijn pak los. Laat los. Wow, jij hebt een wind gelaten. Jaaaa, jij hebt een wind gelaten. Wie heeft hier een windgelaten? Kijk niet zo stom allemaal. Is hier een douche? Ik kom hier nooit meer. Skydiving is voor mietjes.” Really sad it is, de flors. Bijna erger nog dan een domoor zijn.

De flors

De eeuwige student uithangen zonder het risico te lopen een domoor gevonden te worden? Koud kunstje, dacht ik kort na mijn zesde jaar. Wanneer voorzichtig gevraagd naar de reden van mijn studievertraging, vertelde ik zonder aarzelen te dom te zijn. Steevast viel mijn belager dan eventjes stil om vervolgens hardop in de lach te schieten. Betrapt! Kwestie van reversed psychology.

Sinds mijn tiende studiejaar echter begint men mij te geloven. Stomvervelend ineens, hogerejaars zijn. Ik ben brillen gaan dragen die ik niet nodig had, ik heb mensen op de mouw gespeld woordblind te zijn, ik ben parkers en passers en rekenlinealen in mijn borstzak gaan dragen, ik ben op skydiven gegaan en heb gezegd dat niets boven de eerste sprong ging, ik heb zelfs volgehouden veel te slim te zijn om te kunnen afstuderen en sloeg mezelf bloedneuzen zodat het leek dat ik eigenlijk een cocaïneverslaving had. Niets van dit alles hielp. Uiteindelijk ben ik maar gaan afstuderen.

Ook dat heb ik gerekt zoveel ik kon, maar nu zijn mijn smoesjes op. Ik heb een stuk software gemaakt dat eruit ziet alsof iedereen het hard nodig heeft. Iets doen doet het niet, maar gebruikers worden zó bedolven onder een overdaad aan toeters en bellen dat ze hun baas alleen al uit schuldgevoel bekennen dat mijn programma al hun problemen oplost.

Toch sta ik doodsangsten uit. Zo’n programma bewijst niets, zeker niet als je er elf jaar aan gewerkt hebt. Bovendien weet ik wat er met domoren tijdens afstudeerpraatjes gebeurt. Ze snijden je oren eraf. Dat heb ik zelf gezien. Al mijn vrienden dragen hun haar lang.

Ik ben dan ook van plan vlak voor aanvang mijn vader te laten bellen. Het gesprek zal ongeveer zo verlopen: ,,Rowdy kan niet komen. Er zit een stukje Lego klem in zijn rechterneusgat.” ,,Is dat echt zo, of is hij soms te dom?”, vraagt de afstudeercommissie achterdochtig. ,,Technisch Lego!”, hoort men mij ondertussen op de achtergrond roepen, maar niet te luid natuurlijk, anders schiet het eruit. ,,Technisch!” ,,Nee hoor, zo wil hij alleen maar overkomen”, zegt mijn vader dan.

,,Aha? Welnu, hij doet goed zijn best”, bitst de commissie. ,,Voor mijn zoons eerlijkheid durf ik beide handen in het vuur te steken.” ,,Welnee, welnee, steek ze lekker diep in je broekzakken, joh”, hoort men mij schrikken. Er valt iets op de vloer. ,,Voor mijn zoons eerlijkheid durf ik beide handen diep in mijn broekzakken te steken”, herstelt hij zichzelf en gooit dan op.

Lullig? Het is óf dat, óf pal voor het aangezicht van de voltallige commissie de flors doen. De flors? Da’s de schrik van elke beginnende skydiver, legde mijn skydive-instructeur me uit. Je staat voor het gat, je moet springen, je moet springen, shit, je moet springen, je springt en FLORS! Je deed de flors. Eenmaal beneden pik je ze er zo uit. ,,Mijn springpak? Oh, dat hou ik nog even aan. Het zit gewoon lekker. Laat mijn pak los. Laat los. Wow, jij hebt een wind gelaten. Jaaaa, jij hebt een wind gelaten. Wie heeft hier een windgelaten? Kijk niet zo stom allemaal. Is hier een douche? Ik kom hier nooit meer. Skydiving is voor mietjes.” Really sad it is, de flors. Bijna erger nog dan een domoor zijn.