Campus

Alquin terug op aarde

Bijna dertig jaar nadat de Delftse studentenband Alquin haar laatste album maakte, verrast de heropgerichte groep met een nieuwe cd, ‘Blue Planet’. Aan de release, die veel landelijke aandacht trekt, zit een korte toer vastgeknoopt.

Het zal de meeste huidige Virgilianen weinig zeggen, maar in hn verenigingsgebouw werd ooit de basis gelegd voor wat in de jaren zeventig uitgroeide tot een van de meest progressieve rockbands van Nederland. In sociëteit Alcuin liepen 35 jaar geleden de leden rond van een studentenbandje, dat onder de naam Alquin de podia en hitlijsten zou veroveren. De soos fungeerde als oefenruimte, maar ook als plek waar componist Ferdinand Bakker en tekstschrijver Job Tarenskeen, bouwkundestudenten, tot diep in de nacht hun muzikale ideetjes uitwerkten.

De eigenzinnige mix van jazz, klassiek en (symfonische) rock leverde klassiek geworden albums op als ‘Mountain Queen’ en ‘Nobody Can Wait Forever’, met de culthit ‘Wheelchair Groupie’. Alquin stond op Pinkpop en was in Parijs een week lang de support act van The Who. In 1977 viel de groep uiteen. Na een geslaagde reúnietoer in 2003 kregen de nog altijd aan Delft gebonden Bakker en Tarenskeen behoefte om samen nieuwe nummers te creëren, wat moest leiden tot een nieuwe ‘echte Alquinplaat’: een plaat waarin alle leden hun ei kwijt konden.

Anderhalf jaar later ligt ‘Blue Planet’, het resultaat van die plannen, in de winkel. Bakker: “Vroeger zaten we dag in dag uit in de oefenruimte aan nieuwe nummers te werken. Nu heeft iedereen zijn eigen bezigheden, dus moesten we een andere procedure volgen.” Drummer Tarenskeen en gitarist Bakker legden hun ideeën eerst vast in de Amsterdamse studio van de laatste. Met die opnames als uitgangspunt werkte de groep, behalve de nieuwe bassist Walter Latupeirissa bestaande uit oudgedienden Ronald Ottenhof (sax), Dick Franssen (toetsen) en Michel van Dijk (zang), in een oefenruimte in Delft aan de verdere invulling ervan.

Om de sfeer van de oude platen terug te krijgen, werd de ruimte, een oude fabriekshal, uitgerust als de Engelse studio’s waar ze jaren geleden hun elpees opnamen. Met Perzische tapijten en schotten werd een intieme sfeer gecreëerd. Eind januari werden in Delft de basisopnamen gemaakt, die het schrijversduo, met hulp van zanger Van Dijk, vervolgens in Amsterdam vervolmaakte.

Bakker is trots op de cd. “Hij duurt 73 minuten, dat zou vroeger een dubbelelpee zijn geweest. Dus we komen dubbel en dwars terug. Het voornaamste verschil met ons oudere werk is, dat de songs iets directer en toegankelijker zijn. Maar de meerdere laagjes, die je bij nadere beluistering ontdekt, zitten er nog steeds in. Dat is altijd typisch des Alquins geweest.”

De cd-titel ‘Blue Planet’ verwijst naar het beeld van de aarde, gezien vanuit de ruimte. “Stel: je cirkelt om de aarde en je bent dertig jaar weggeweest. Als overview is de aarde een prachtige planeet, geweldig teer ook. Ruimtevaarders die dat gezien hebben, vertellen altijd dat ze zich dan afvroegen waarom er toch zoveel ellende is op zo’n mooie planeet. In het openingsnummer, ‘Return To The Blue Planet’, de enige instrumental, komen we als het ware na dertig jaar terug. Daarna volgen dertien songs die een beetje vanuit dat perspectief de dingen beschrijven. ‘Terror Eyes’, bijvoorbeeld, gaat over de oerliefde van de moeders die ons leven in stand houden, ondanks alle destructieve elementen op aarde.”

Tekst en muziek zijn een mooie eenheid geworden, vindt Bakker. “Ik schrijf eerst de melodie. Als Job daar dan een tekst op schrijft en ik luister dan terug, heb ik altijd het idee dat de tekst er eerder was.”

Hoewel de voornaamste doelgroep de oudere Alquin- en alternatieve rockfans zijn, denkt Bakker dat de muziek ook studenten van nu aanspreekt. “Twee jaar terug hebben we op de Vrije Universiteit een try-out gedaan voor onze reúnie-dvd. Dat was een leuke show. Het publiek nam aanvankelijk een afwachtende houding aan, maar was tegen het einde razend enthousiast.”

Drummer Job Tarenskeen (links) en gitarist Ferdinand Bakker van Alquin. (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Het zal de meeste huidige Virgilianen weinig zeggen, maar in hn verenigingsgebouw werd ooit de basis gelegd voor wat in de jaren zeventig uitgroeide tot een van de meest progressieve rockbands van Nederland. In sociëteit Alcuin liepen 35 jaar geleden de leden rond van een studentenbandje, dat onder de naam Alquin de podia en hitlijsten zou veroveren. De soos fungeerde als oefenruimte, maar ook als plek waar componist Ferdinand Bakker en tekstschrijver Job Tarenskeen, bouwkundestudenten, tot diep in de nacht hun muzikale ideetjes uitwerkten.

De eigenzinnige mix van jazz, klassiek en (symfonische) rock leverde klassiek geworden albums op als ‘Mountain Queen’ en ‘Nobody Can Wait Forever’, met de culthit ‘Wheelchair Groupie’. Alquin stond op Pinkpop en was in Parijs een week lang de support act van The Who. In 1977 viel de groep uiteen. Na een geslaagde reúnietoer in 2003 kregen de nog altijd aan Delft gebonden Bakker en Tarenskeen behoefte om samen nieuwe nummers te creëren, wat moest leiden tot een nieuwe ‘echte Alquinplaat’: een plaat waarin alle leden hun ei kwijt konden.

Anderhalf jaar later ligt ‘Blue Planet’, het resultaat van die plannen, in de winkel. Bakker: “Vroeger zaten we dag in dag uit in de oefenruimte aan nieuwe nummers te werken. Nu heeft iedereen zijn eigen bezigheden, dus moesten we een andere procedure volgen.” Drummer Tarenskeen en gitarist Bakker legden hun ideeën eerst vast in de Amsterdamse studio van de laatste. Met die opnames als uitgangspunt werkte de groep, behalve de nieuwe bassist Walter Latupeirissa bestaande uit oudgedienden Ronald Ottenhof (sax), Dick Franssen (toetsen) en Michel van Dijk (zang), in een oefenruimte in Delft aan de verdere invulling ervan.

Om de sfeer van de oude platen terug te krijgen, werd de ruimte, een oude fabriekshal, uitgerust als de Engelse studio’s waar ze jaren geleden hun elpees opnamen. Met Perzische tapijten en schotten werd een intieme sfeer gecreëerd. Eind januari werden in Delft de basisopnamen gemaakt, die het schrijversduo, met hulp van zanger Van Dijk, vervolgens in Amsterdam vervolmaakte.

Bakker is trots op de cd. “Hij duurt 73 minuten, dat zou vroeger een dubbelelpee zijn geweest. Dus we komen dubbel en dwars terug. Het voornaamste verschil met ons oudere werk is, dat de songs iets directer en toegankelijker zijn. Maar de meerdere laagjes, die je bij nadere beluistering ontdekt, zitten er nog steeds in. Dat is altijd typisch des Alquins geweest.”

De cd-titel ‘Blue Planet’ verwijst naar het beeld van de aarde, gezien vanuit de ruimte. “Stel: je cirkelt om de aarde en je bent dertig jaar weggeweest. Als overview is de aarde een prachtige planeet, geweldig teer ook. Ruimtevaarders die dat gezien hebben, vertellen altijd dat ze zich dan afvroegen waarom er toch zoveel ellende is op zo’n mooie planeet. In het openingsnummer, ‘Return To The Blue Planet’, de enige instrumental, komen we als het ware na dertig jaar terug. Daarna volgen dertien songs die een beetje vanuit dat perspectief de dingen beschrijven. ‘Terror Eyes’, bijvoorbeeld, gaat over de oerliefde van de moeders die ons leven in stand houden, ondanks alle destructieve elementen op aarde.”

Tekst en muziek zijn een mooie eenheid geworden, vindt Bakker. “Ik schrijf eerst de melodie. Als Job daar dan een tekst op schrijft en ik luister dan terug, heb ik altijd het idee dat de tekst er eerder was.”

Hoewel de voornaamste doelgroep de oudere Alquin- en alternatieve rockfans zijn, denkt Bakker dat de muziek ook studenten van nu aanspreekt. “Twee jaar terug hebben we op de Vrije Universiteit een try-out gedaan voor onze reúnie-dvd. Dat was een leuke show. Het publiek nam aanvankelijk een afwachtende houding aan, maar was tegen het einde razend enthousiast.”

Drummer Job Tarenskeen (links) en gitarist Ferdinand Bakker van Alquin. (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.