Afscheid

Nee, een echte Grunneger. Onze relatie is mede dankzij de technologie ‘up in the air’ gebleven. Zonder Skype, What’s App of Facetime zou ons contact gelimiteerd zijn tot twee weekenden in de maand.

Sinds september ben ik zelf ook terug in ‘de Parel van het Noorden’. Delft heb ik verruild voor een nieuwe baan en een nieuw bestaan in Grunn. Net op het moment dat op de campus in Delft de lekkerste koffie uit de automaten druppelt, in een tergend tempo waar zelfs mijn oma niet aan kan tippen, verlaat ik de campus waar ik bijna vier jaar inwoner ben geweest.

Ik tik deze woorden en een grote weemoed overvalt me. Twee jaar terug kroop ik in de pen voor deze column. Wat begon met verhalen door de bril van een trainee, transformeerde mee met mijn rol als projectleider en communicatieadviseur. Als lid van de grenzeloze en digitale Generation Y schreef ik over dromen die me wakker houden. Periodes van soul searching met persoonlijkheidsvragenlijsten wisselden af met spraakmakende situaties met externen en small talk met collega’s om uiteindelijk grip te krijgen op de big picture.

En, ken ik de TU Delft nu? Karel Luyben waarschuwde me in mijn traineetijd. “Je zult de TU Delft niet na een half jaar in de vingers hebben. Je hebt anderhalf jaar nodig. Als het niet langer is.” Ik wilde natuurlijk alles in sneltreinvaart onder de knie hebben. Het Insights-blokje ‘be brief, be bright, be gone’ stond bovenop de stapel. Laatst grapte een collega dat voor de mensen met dit rode blokje deze uitspraak over projectleiders mooi opgaat: ‘A project manager is a person who thinks 9 people can deliver a baby in one month.’

Tijd om thuis te raken in de stad die letterlijk en figuurlijk gas geeft. Hoewel er van alles borrelt onder Groningen, gaat er niks boven Groningen. Dus dat komt wel goed. Delft, ik zal je missen.

Allemaal, bedankt!

Dit is de laatste column van Quin Genee voor Delta