De excellente wetenschapper is het stof van de aarde. Ik moet al kokhalzen als ik eraan denk. Hij (m/v) kost bakken geld, er is niet met hem mee samen te werken, en hij verpest het voor anderen.
Aldo Brinkman. (Sam Rentmeester)
Hoezo? Dat zal ik uitleggen.
We zijn allemaal geschapen met een stel hersenen. Hoewel het een populaire misvatting is dat een mens maar 10 procent van zijn hersencapaciteit gebruikt, verdenk ik sommigen ervan dat ze toch een poging doen daar in de buurt te blijven. Maar goed, laten we aannemen dat de aanleg om iets met die grijze brij te ondernemen, redelijk verdeeld is. Sommige mensen zijn ergens goed in, en andere net iets minder.
Nu zijn er in de wetenschap slimme en minder slimme koppen. Het blijkt een goede bedrijfsvoering om de echt slechte eruit te wieden. Maar hoeveel van de afgestudeerde studenten moet een baan in de wetenschap ontzegd worden? En hoeveel van de promovendi kan beter geen postdoc worden? (Al is het evident dat niet iedereen professor kan worden.)Wat ik bij dit soort filosofische overwegingen interessant vind, is het Peter-principe. Peter is een gewone werknemer, die op een lage hiërarchische positie aangenomen wordt. Hij blijkt (te) goed te zijn op die positie, dus maakt hij steeds promotie, net zo lang totdat hij maar middelmatig presteert. Volgens dit principe ontstaat een bedrijf met alleen maar middelmatige werknemers.
Het kotswoord is ‘excellentie’
Deze tijd van minder geld voor onderzoek, dat verdeeld wordt onder steeds meer wetenschappers, is de hel voor de gewone onderzoeker. Het kotswoord is ‘excellentie’. We geven in dit land alleen geld aan de allerbeste onderzoekers. Elke hetze tegen de zesjescultuur moedig ik graag aan, maar deze hyperfocus op excellerende studenten en onderzoekers is de nagel op de doodskist van de gewone onderzoeker.
Haalde jij slechts zevens en achten, deed je maar één studie, en ben je naast je degelijke wetenschappelijke carrière niet bezig met politiek ellebogenwerk? Dan is er helaas geen plaats voor jou in deze maatschappij. Dat is de schuld van hen die excelleren.
Aldo G.M. Brinkman was onderzoeker bij Chemical Engineering (Technische Natuurwetenschappen) en schrijft over het leven van een jonge wetenschapper. Lees ook zijn column ‘Geen klokkenluider’.
Aldo Brinkman / Columnist
Comments are closed.