Louis Behre doet het voor de lol

Toen ruim zes jaar geleden een persbericht op de redactie van Delta verscheen waarin het Crossing Border Festival werd aangekondigd, was de eerste reactie: alweer een festival? Dat kan nooit wat worden in dit festival-overladen land, maar goed, laten we er een stukje over schrijven.

Tot ieders verbazing was het eerste Crossing Border Festival een doorslaand succes. Het gezamenlijk optreden van schrijvers en popmuzikanten bleek een gat in de markt. Opvallend genoeg verscheen een paar weken later wederom een persbericht van Louis Behre, waarin hij de redactie hartelijk bedankte voor het artikel. Hoe attent, of was het een slimme zet om de media voor zich in te winnen? ,,Ik probeer mensen altijd met respect te behandelen”, reageert Behre. ,,Ik heb het niet om een andere reden gedaan.”

Persberichten hoeft hij tegenwoordig niet meer op te stellen, daar heeft hij personeel voor. Het festival is intussen zo uit de kluiten gewassen dat hij sinds vorig jaar onderdak heeft gevonden bij Mojo aan het Noordeinde. Bij binnenkomst laat hij eerst het statige gebouw zien, stelt enkele medewerkers voor en wijst niet zonder trots op de maquette van de pophal die in Amsterdam-Zuidoost verrijst. Evenals de medewerkers van Mojo zal ook Behre over een paar jaar zetelen in een kantoor onder de rook van de Arena.

Toch wijst hij erop dat het Crossing Border Festival nog wel degelijk zelfstandig is. Het festival is weliswaar onderdeel van Mojo, maar het is het enige evenement van Mojo dat niet van Mojo is, heet het cryptisch. ,,Ik doe wat ik zelf wil”, zegt hij. ,,Veel mensen denken dat Mojo een multinational is die alles opslorpt. Het tegendeel is het geval. Veel instellingen kloppen pas bij Mojo aan als het slecht met ze gaat. Dat geldt natuurlijk niet voor mij. Mojo ziet me als een soort zondagskind en vindt het leuk om een cultureel evenement te organiseren.”
Miljoenenbedrijf

Het is begonnen als een hobby, vertelt Behre (51). Voordat hij aan het festival begon, had hij een kleine boekwinkel in Amsterdam. Deze was gespecialiseerd in het werk van de beat generation, een groep Amerikaanse schrijvers en dichters die aan het eind van de jaren vijftig rebelleerde tegen de gevestigde orde, onder wie Jack Kerouac, Allen Ginsberg en William Burroughs. ,,Mijn boekwinkel werd al snel een soort café voor schrijvers, dus het liep niet.”

Angst dat het met het Crossing Border Festival ook op niks zou uitdraaien, had hij niet. ,,Ik heb het opgezet, omdat ik het leuk vond om te doen en ik heb natuurlijk keihard gewerkt. Dat het is uitgegroeid tot een miljoenenbedrijf, betekent dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Een stagiaire vroeg me eens of ik het marketingplan van de festivalopzet nog had, maar echt: die was er niet.”

Wat hij wel had was goodwill, vooral in de wereld van de performers. ,,De kracht van het festival is dat artiesten, tussen alle commerciële geweld om hen heen, het gevoel hebben dat er zorg aan hen wordt besteed. Het moet niet zo zijn als op Lowlands, wat ik ook een goed festival vindt, dat bands denken dat ze in Hamburg staan. Het Crossing Border Festival heeft natuurlijk ook het voordeel dat het in oktober

plaatsvindt, als alle grote zomerfestivals voorbij zijn.”

Door het goede imago van het festival heeft menigeen in het verleden opgetreden voor een lager gage dan gewoonlijk. Zo kwam vorig jaar Lou Reed naar Den Haag, toch geen goedkope jongen. Behre: ,,Voor een paar duizend dollar deed hij mee, terwijl hij normaal al gauw zeventigduizend dollar vraagt voor een optreden.”

Ook dit jaar lieten de artiesten hem niet in de steek. Zo maakt dit jaar de Franse chanson-legende Juliette Gréco haar opwachting. Meesteres van de Nacht werd ze ooit genoemd, of de Muze van het Existentialisme. Volgens Behre was het binnen vijf minuten geregeld. Wie ook komt optreden – zo onverwacht dat hij niet eens in het programmablad staat vermeld – is Freek de Jonge. ,,Freek wilde heel graag komen, waarschijnlijk omdat hij het een leuk festival vindt. Hij doet voor niks mee.”
Visie

In de eerste drie jaren dat het festival bestond kende Behre persoonlijk alle acts. Nu het festival 170 optredens telt, waar naar schatting vijftienduizend mensen op af komen, is dat uiteraard geen doen meer, maar nog altijd heeft hij veel gezien of gehoord. ,,Ik nodig alles uit wat ik interessant vindt”, zegt hij. ,,Er zit geen visie achter. De visie van het Crossing Border Festival is juist dat ik een visie probeer te vermijden. Ik schakel het verstand zoveel mogelijk uit. Het festival probeer ik vanuit mijn gevoel te organiseren. Ik luister naar een cd, ik zie een gek boekomslag, als het me aanspreekt nodig ik de makers uit.”

Ook dit jaar is er een superbreed aanbod. Er treden bekende hedendaagse bands op als Tricky – Lamb kon niet komen, ervoor in de plaats is Red Snapper gecontracteerd -, oude rotten als Paolo Conte, maar evengoed iemand als de Almelose Ilse DeLange. Voor de vertegenwoordigers van het spoken word geldt hetzelfde. Gerard Reve is present, ,,bij uitstek iemand die een zaal van jong tot oud aan zich kan binden”, maar ook de 16-jarige Anna Woltz, die onder het pseudoniem Rebecca Maart een jaar lang de column ‘Schoolleven’ schreef in de Volkskrant. Zelfs Willem Brakman is uitgenodigd, want ,,zijn werk spreekt me aan”.

Dat popartiesten en dichters zij aan zij staan, daarmee heeft Behre grenzen overgeschreden en ook dat bijna alle culturenaan bod komen. Een missie zit er niet achter. ,,Ik doe het gewoon voor de lol”, zegt hij. ,,Het Crossing Border Festival is heel eigentijds, zonder het heilige moeten, dat je bijvoorbeeld moet stilzijn als iemand poëzie voordraagt. Op ons festival geldt dat niet. Als je niet naar een gedicht wilt luisteren, dan kun je altijd een eindje verderop naar een muziekoptreden gaan.”

Het Crossing Border Festival vindt vr. 16 en za. 17 okt. plaats in het Nederlands Congres Centrum in Den Haag. Toeganskaarten zijn te verkrijgen bij de kassa of in de voorverkoop bij het Kaartenhuis, H. Geestkerkhof 2, 015-2136050. Info: www.crossingborder.nl

,,,

Toen ruim zes jaar geleden een persbericht op de redactie van Delta verscheen waarin het Crossing Border Festival werd aangekondigd, was de eerste reactie: alweer een festival? Dat kan nooit wat worden in dit festival-overladen land, maar goed, laten we er een stukje over schrijven.

Tot ieders verbazing was het eerste Crossing Border Festival een doorslaand succes. Het gezamenlijk optreden van schrijvers en popmuzikanten bleek een gat in de markt. Opvallend genoeg verscheen een paar weken later wederom een persbericht van Louis Behre, waarin hij de redactie hartelijk bedankte voor het artikel. Hoe attent, of was het een slimme zet om de media voor zich in te winnen? ,,Ik probeer mensen altijd met respect te behandelen”, reageert Behre. ,,Ik heb het niet om een andere reden gedaan.”

Persberichten hoeft hij tegenwoordig niet meer op te stellen, daar heeft hij personeel voor. Het festival is intussen zo uit de kluiten gewassen dat hij sinds vorig jaar onderdak heeft gevonden bij Mojo aan het Noordeinde. Bij binnenkomst laat hij eerst het statige gebouw zien, stelt enkele medewerkers voor en wijst niet zonder trots op de maquette van de pophal die in Amsterdam-Zuidoost verrijst. Evenals de medewerkers van Mojo zal ook Behre over een paar jaar zetelen in een kantoor onder de rook van de Arena.

Toch wijst hij erop dat het Crossing Border Festival nog wel degelijk zelfstandig is. Het festival is weliswaar onderdeel van Mojo, maar het is het enige evenement van Mojo dat niet van Mojo is, heet het cryptisch. ,,Ik doe wat ik zelf wil”, zegt hij. ,,Veel mensen denken dat Mojo een multinational is die alles opslorpt. Het tegendeel is het geval. Veel instellingen kloppen pas bij Mojo aan als het slecht met ze gaat. Dat geldt natuurlijk niet voor mij. Mojo ziet me als een soort zondagskind en vindt het leuk om een cultureel evenement te organiseren.”
Miljoenenbedrijf

Het is begonnen als een hobby, vertelt Behre (51). Voordat hij aan het festival begon, had hij een kleine boekwinkel in Amsterdam. Deze was gespecialiseerd in het werk van de beat generation, een groep Amerikaanse schrijvers en dichters die aan het eind van de jaren vijftig rebelleerde tegen de gevestigde orde, onder wie Jack Kerouac, Allen Ginsberg en William Burroughs. ,,Mijn boekwinkel werd al snel een soort café voor schrijvers, dus het liep niet.”

Angst dat het met het Crossing Border Festival ook op niks zou uitdraaien, had hij niet. ,,Ik heb het opgezet, omdat ik het leuk vond om te doen en ik heb natuurlijk keihard gewerkt. Dat het is uitgegroeid tot een miljoenenbedrijf, betekent dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Een stagiaire vroeg me eens of ik het marketingplan van de festivalopzet nog had, maar echt: die was er niet.”

Wat hij wel had was goodwill, vooral in de wereld van de performers. ,,De kracht van het festival is dat artiesten, tussen alle commerciële geweld om hen heen, het gevoel hebben dat er zorg aan hen wordt besteed. Het moet niet zo zijn als op Lowlands, wat ik ook een goed festival vindt, dat bands denken dat ze in Hamburg staan. Het Crossing Border Festival heeft natuurlijk ook het voordeel dat het in oktober

plaatsvindt, als alle grote zomerfestivals voorbij zijn.”

Door het goede imago van het festival heeft menigeen in het verleden opgetreden voor een lager gage dan gewoonlijk. Zo kwam vorig jaar Lou Reed naar Den Haag, toch geen goedkope jongen. Behre: ,,Voor een paar duizend dollar deed hij mee, terwijl hij normaal al gauw zeventigduizend dollar vraagt voor een optreden.”

Ook dit jaar lieten de artiesten hem niet in de steek. Zo maakt dit jaar de Franse chanson-legende Juliette Gréco haar opwachting. Meesteres van de Nacht werd ze ooit genoemd, of de Muze van het Existentialisme. Volgens Behre was het binnen vijf minuten geregeld. Wie ook komt optreden – zo onverwacht dat hij niet eens in het programmablad staat vermeld – is Freek de Jonge. ,,Freek wilde heel graag komen, waarschijnlijk omdat hij het een leuk festival vindt. Hij doet voor niks mee.”
Visie

In de eerste drie jaren dat het festival bestond kende Behre persoonlijk alle acts. Nu het festival 170 optredens telt, waar naar schatting vijftienduizend mensen op af komen, is dat uiteraard geen doen meer, maar nog altijd heeft hij veel gezien of gehoord. ,,Ik nodig alles uit wat ik interessant vindt”, zegt hij. ,,Er zit geen visie achter. De visie van het Crossing Border Festival is juist dat ik een visie probeer te vermijden. Ik schakel het verstand zoveel mogelijk uit. Het festival probeer ik vanuit mijn gevoel te organiseren. Ik luister naar een cd, ik zie een gek boekomslag, als het me aanspreekt nodig ik de makers uit.”

Ook dit jaar is er een superbreed aanbod. Er treden bekende hedendaagse bands op als Tricky – Lamb kon niet komen, ervoor in de plaats is Red Snapper gecontracteerd -, oude rotten als Paolo Conte, maar evengoed iemand als de Almelose Ilse DeLange. Voor de vertegenwoordigers van het spoken word geldt hetzelfde. Gerard Reve is present, ,,bij uitstek iemand die een zaal van jong tot oud aan zich kan binden”, maar ook de 16-jarige Anna Woltz, die onder het pseudoniem Rebecca Maart een jaar lang de column ‘Schoolleven’ schreef in de Volkskrant. Zelfs Willem Brakman is uitgenodigd, want ,,zijn werk spreekt me aan”.

Dat popartiesten en dichters zij aan zij staan, daarmee heeft Behre grenzen overgeschreden en ook dat bijna alle culturenaan bod komen. Een missie zit er niet achter. ,,Ik doe het gewoon voor de lol”, zegt hij. ,,Het Crossing Border Festival is heel eigentijds, zonder het heilige moeten, dat je bijvoorbeeld moet stilzijn als iemand poëzie voordraagt. Op ons festival geldt dat niet. Als je niet naar een gedicht wilt luisteren, dan kun je altijd een eindje verderop naar een muziekoptreden gaan.”

Het Crossing Border Festival vindt vr. 16 en za. 17 okt. plaats in het Nederlands Congres Centrum in Den Haag. Toeganskaarten zijn te verkrijgen bij de kassa of in de voorverkoop bij het Kaartenhuis, H. Geestkerkhof 2, 015-2136050. Info: www.crossingborder.nl