Een paar weken geleden werden we op Spaanse wijze uit een tapasbarretje op de Markt gezet, omdat we de volgens de eigenaar de absurde vraag stelden of we de Spaanse lekkernij ook thuis mochten opeten.
Deze week een tweede poging om ergens in Delft tapas af te halen.
La Taperita, aan het begin van de Oude Delft, is bereikbaar via een tijdelijk houten loopbruggetje. Bij binnenkomst worden we ontvangen met flamencomuziek. In de hoek zit een groepje Spanjaarden. Dat is alvast een goed teken. De blonde gastheer biedt ons een tafeltje aan bij het raam, met uitzicht op het voorbij snellende autoverkeer. Dat willen we natuurlijk niet. We willen afhalen.
Verbaasd kijk hij ons aan. Echt niet zitten? Met de smoes dat we liever op ons eigen terras vanavond nog van de ondergaande zon willen genieten, halen we hem over en krijgen we een plekje aan de bar waar we mogen bestellen.
Wie ooit in Spanje is geweest en daar een tapasbar heeft bezocht, weet dat er op de bar een rijkdom aan kleine heerlijke hapjes uitgestald staat. Je kunt ze gewoon pakken en je helemaal vol eten. Achteraf, wanneer je de rekening krijgt, blijkt dat je er toch voor moest betalen en blijken die Spanjaarden ook nog eens zeer oplettend. Ze weten precies hoeveel jij er in die korte tijd naar binnen hebt gewerkt, ook al stond je de hele middag met de rug naar de bar.
Op deze bar in Delft is geen ene tapa te bekennen. Jammer. Moeten we dus toch bestellen. We nemen zes verschillende hapjes en twee biertjes van de tap. Of we die biertjes ook mee willen nemen? Wat een grapjas. De barman vertelt ons dat tapas ontstaan zijn als gratis hapje, meestal een gehaktballetje met een stukje brood, op een schoteltje dat bovenop je bierglas geserveerd wordt. De barman zet ons de vakkundig getapte biertjes voor, maar op onze glazen vinden we geen schoteltjes, laat staan een balletje gehakt.
Gelukkig is de kok snel met het klaar maken van de happen. In een blauw kratje mogen we het geheel van zorgvuldig opgestapelde bakjes meenemen.
Op naar ons dakterras. Daar, in de ondergaande zon, kunnen we genieten van een overvloed aan knoflook en olijfolie. Eigenlijk smaakt alles lekker. De garnalen in knoflook zijn super, evenals de tortilla. De lamskoteletjes smaakt mals. De met mozzarella gevulde groene peper is pittig.
Ondanks het ontbreken van een donker bewenkbrauwde gastheer, tapas op de bar en ballen op ons bier, voelen wij ons op ons dakterras met de meesterlijk tapas en een ondergaande zon als een god aan de Costa del Sol. (MvdS)
La Taperita, Oude Delft 1, Delft.
Kosten: €3,25 – €5,00 per tapa.
Kwaliteit: Zangers Zonder Naam —->- Julio Iglesias
Variatie: Ramblas – Spaanse vlieg
Eindoordeel: Spaanse inquisitie —->- Viva Espaa
Een paar weken geleden werden we op Spaanse wijze uit een tapasbarretje op de Markt gezet, omdat we de volgens de eigenaar de absurde vraag stelden of we de Spaanse lekkernij ook thuis mochten opeten. Deze week een tweede poging om ergens in Delft tapas af te halen.
La Taperita, aan het begin van de Oude Delft, is bereikbaar via een tijdelijk houten loopbruggetje. Bij binnenkomst worden we ontvangen met flamencomuziek. In de hoek zit een groepje Spanjaarden. Dat is alvast een goed teken. De blonde gastheer biedt ons een tafeltje aan bij het raam, met uitzicht op het voorbij snellende autoverkeer. Dat willen we natuurlijk niet. We willen afhalen.
Verbaasd kijk hij ons aan. Echt niet zitten? Met de smoes dat we liever op ons eigen terras vanavond nog van de ondergaande zon willen genieten, halen we hem over en krijgen we een plekje aan de bar waar we mogen bestellen.
Wie ooit in Spanje is geweest en daar een tapasbar heeft bezocht, weet dat er op de bar een rijkdom aan kleine heerlijke hapjes uitgestald staat. Je kunt ze gewoon pakken en je helemaal vol eten. Achteraf, wanneer je de rekening krijgt, blijkt dat je er toch voor moest betalen en blijken die Spanjaarden ook nog eens zeer oplettend. Ze weten precies hoeveel jij er in die korte tijd naar binnen hebt gewerkt, ook al stond je de hele middag met de rug naar de bar.
Op deze bar in Delft is geen ene tapa te bekennen. Jammer. Moeten we dus toch bestellen. We nemen zes verschillende hapjes en twee biertjes van de tap. Of we die biertjes ook mee willen nemen? Wat een grapjas. De barman vertelt ons dat tapas ontstaan zijn als gratis hapje, meestal een gehaktballetje met een stukje brood, op een schoteltje dat bovenop je bierglas geserveerd wordt. De barman zet ons de vakkundig getapte biertjes voor, maar op onze glazen vinden we geen schoteltjes, laat staan een balletje gehakt.
Gelukkig is de kok snel met het klaar maken van de happen. In een blauw kratje mogen we het geheel van zorgvuldig opgestapelde bakjes meenemen.
Op naar ons dakterras. Daar, in de ondergaande zon, kunnen we genieten van een overvloed aan knoflook en olijfolie. Eigenlijk smaakt alles lekker. De garnalen in knoflook zijn super, evenals de tortilla. De lamskoteletjes smaakt mals. De met mozzarella gevulde groene peper is pittig.
Ondanks het ontbreken van een donker bewenkbrauwde gastheer, tapas op de bar en ballen op ons bier, voelen wij ons op ons dakterras met de meesterlijk tapas en een ondergaande zon als een god aan de Costa del Sol. (MvdS)
La Taperita, Oude Delft 1, Delft.
Kosten: €3,25 – €5,00 per tapa.
Kwaliteit: Zangers Zonder Naam —->- Julio Iglesias
Variatie: Ramblas – Spaanse vlieg
Eindoordeel: Spaanse inquisitie —->- Viva Espaa
Comments are closed.