De Tweede Kamer gaat vandaag niet debatteren over het afschaffen van de basisbeurs voor masterstudenten. Maar dit betekent niet dat ze al opgelucht adem kunnen halen.
Het wetsvoorstel ‘studeren is investeren’, waarin ook het ov-reisrecht met twee jaar wordt ingekort, stond voor afgelopen maandag op de agenda van de Tweede Kamer. Het debat werd toen verplaatst naar woensdag, vanwege de val van het kabinet.
Maar ook vandaag hebben de kamerleden andere dingen te doen. Vanmiddag komt de onderwijscommissie van de Tweede Kamer bijeen. De leden zullen misschien al bepalen welke wetsvoorstellen wat hun betreft even in de ijskast moeten tot er een nieuw kabinet is.
Of ook het wetsvoorstel ‘studeren is investeren’ pas na de verkiezingen weer aan bod mag komen, is nog niet duidelijk. GroenLinks en de SP willen dat, maar het moet nog blijken of de andere partijen daarin meegaan.
Als de woordvoerders besluiten dat ze het wetsvoorstel toch willen behandelen en ze een beetje haast maken, dan zou de wet nog voor de zomer kunnen worden aangenomen. In dat geval krijgt demissionair staatssecretaris Zijlstra alsnog zijn zin en verliezen masterstudenten per 1 september hun basisbeurs. Ook verliezen studenten die meer dan één jaar zijn uitgelopen dan hun ov-reisrecht.
Optimaal gerecycled is wel het laatste wat je kunt zeggen van elektronisch afval. Sterker nog: het is de snelst groeiende afvalstroom ter wereld, ontdekte Dorine Poelhekke (23) tijdens het onderzoek voor haar bachelor-eindproject bij IO. “Mensen kopen steeds sneller nieuwe elektrische apparaten”, zegt ze. Dan kan Nederland de afgedankte boel wel naar Afrika sturen voor ‘het goede doel’, maar daar verdwijnt het op een paar waardevolle onderdelen na óók doodleuk op de afvalberg. En de kapotte apparaten die in Nederland niet naar de vuilstort worden gebracht? Die belanden in de la of gewoon in de prullenbak. Daar gaat de schone toekomst voor je kinderen. En die van betaalbare elektronica. “Want over elf jaar zijn de benodigde, schaarse materialen op en is China nog de enige die erover beschikt”, weet Poelhekke. “Je snapt dat China dan de prijs bepaalt.” Afgedankte elektronica kun je gewoon kwijt bij de kringloop of in containerparken. “Maar dat weet niet iedereen en een scheerapparaat naar een milieustraat brengen kost nu eenmaal moeite”, aldus de student. En dat is zonde. Niet alleen voor het milieu; dat afval is óók ordinair geld waard. “Een groot deel kan zo terug naar de fabriek, waar er weer nieuwe mobieltjes mee gemaakt worden. Dat maakt de inzameling van elektronica-afval ook voor gemeenten interessant.” Afvalscheiding is omstreden: veel mensen denken dat het geen zin heeft, omdat achter de schermen alles gewoon op één grote hoop belandt. “En dat klopt ook”, zegt de student. “Maar elektronisch afval scheiden heeft wél nut. Juíst voor kleine afgedankte apparaten, batterijen, kleine accu’s en spaar- en led-lampen. Dus ontwierp ze voor afvalcontainerfabrikant Koninklijke Bammens een E-Waste Wall, met drie gescheiden compartimenten van plexiglas: één voor klein elektronisch en elektrisch afval, één voor batterijen en één voor spaar- en led-lampen. “Zo zien mensen wat ze weggooien. Zodra hun afval in de bak verdwijnt, licht een boodschap op in de trant van ‘Bedankt! U verlichtte zojuist de wereld van een stukje elektronisch afval’. Een kleine beloning voor de moeite”, aldus Poelhekke.
Voor Bammens zou het een fluitje van een cent zijn om zo’n bak te produceren, want het leegsysteem werkt hetzelfde als bij de glasbakken met gescheiden kleuren die ze al jaren produceert. Aantrekkelijk, vond het bedrijf. “Maar de E-Waste Wall brengt een nieuwe markt met zich mee, inclusief risico’s.” Dus kreeg Poelhekke weliswaar een acht voor haar eindproject, maar blijft haar ontwerp in de conceptfase. Best jammer, vindt ze. “Ik ben er heel ambitieus mee bezig geweest. Heb die afvalbergen met eigen ogen gezien in Ghana, ik wéét hoe groot het probleem is – en hoe aantrekkelijk de oplossing.”
Comments are closed.