In de twaalf jaar dat ik als wetenschapper aan de TU Delft heb gewerkt, speelden cursussen geen rol van betekenis in mijn loopbaan. Ik heb wel eens een cursusje projectmanagement gedaan, maar daar bleef het dan ook grotendeels bij.
Nu ik recent ben toegetreden tot het corps van de ondersteuners, zie ik opeens een woud aan mogelijkheden. Zo biedt de TU Delft een leergang academisch leiderschap; een training om R&O-gesprekken te voeren en een workshop ‘de succesvolle technicus’ en ga zo maar door. Nooit geweten dat wij grossieren in zulke mooie leergangen.
Mijn baas vond dat ik wel een onsje coachend leiderschap kon gebruiken, en zo belandde ik in een landhuis in Wassenaar –wat sjieker klinkt dat het is. Op mijn kamer konden bijvoorbeeld de ramen niet open omdat zojuist een busje Polen de boel onherstelbaar had dicht geverfd.
In deze cursus gaat het erom dat je niet zelf met een antwoord komt, maar dat je de ‘coachee’ helpt om zelf een oplossing te genereren. Na twee dagen oefenen kreeg ik het coachend leidinggeven al een beetje in de vingers.
Eenmaal thuis vroeg mijn dochter (10) of ik de datum van haar spreekbeurt wilde verzetten op school. Mijn instinctieve reactie was om meteen te gaan bellen en mailen voor haar, maar de cursus had na twee dagen al merkbaar effect. Mijn dochter zuchtte en liet haar armen moedeloos langs haar meidenlijf bungelen. ‘Ik ben helemaal niet enthousiast over al die cursussen van jou. Vroeger regelde jij het gewoon. Nu vraag je aan mij wat ik nodig heb om het zelf te doen.’
Ik heb met veel plezier voor Delta geschreven. Na een dikke vijf jaar is het tijd voor iets nieuws. Dat het Delta en haar lezers goed moge gaan!
Willemijn Dicke
Comments are closed.