Tijdens mijn studie werkte ik een dag per week bij een theater en deed daar de publiciteit en allerlei kleine klusjes. Na een paar jaar vroeg mijn baas wanneer ik eindelijk eens wegging.
Ik schrok van zijn vraag, want ik vond mijn werk superleuk en dacht dat ik het best goed deed.
De theaterdirecteur bleek gelukkig reuze tevreden over mijn werk, maar vond wel dat ik niet te lang in dingen moest blijven hangen. Hij legde me uit dat zeven jaar wel zo’n beetje de grens was. Na die tijd zijn je frisse ideeën op en is het tijd om plaats te maken voor iemand anders en zelf een nieuwe uitdaging te zoeken. De theaterdirecteur zei voorzichtig dat ik het moeilijk leek te vinden om ergens mee te stoppen.
En inderdaad, mijn andere bijbaantje deed ik toen al meer dan zeven jaar. Elke vrijdagavond reisde ik van mijn studentenkamer in Delft naar mijn oude woonplaats om daar in de bibliotheek te werken. Gesteund door de woorden van de theaterdirecteur zegde ik dat bijbaantje op. Bij het theater besloot ik nog even te blijven. En mijn vriendschap met de theaterdirecteur duurt inmiddels al veel langer dan zeven jaar, maar daar geldt die regel gelukkig niet. Later interviewde ik trouwens Jan Sijbrand, directeur toezicht bij De Nederlandsche Bank, en die is nog strenger: hij adviseert elke drie jaar een nieuwe functie bij het opbouwen van een nieuwe carrière.
Ikzelf blijf het moeilijk vinden om dingen af te sluiten. Na mijn promotieonderzoek bleef ik nog twee jaar in Leiden hangen als postdoc en nog steeds heb ik er een bureau waar ik af en toe tussen mijn oude collega’s zit. Inmiddels ben ik freelancer en werk ik overal en nergens. Maar in de loop der jaren komen er steeds meer nieuwe, vaste opdrachten bij en mijn agenda slibt langzaam dicht.
De plek waar ik het langste voor schrijf is Delta. Ik begon er in 2003, ook als studentenbijbaantje (het is een wonder dat ik tussen al die bijbaantjes door nog tijd vond om te studeren). Wie goed telt, ziet dat ik de zevenjaarslimiet ruimschoots ben gepasseerd. Het is dus tijd om te gaan, nieuwe dingen te proberen en plaats te maken voor de frisse ideeën van iemand anders.
Juist in een universiteitskrant moeten jonge honden de kans krijgen om te schrijven over wat hen bezighoudt. Ik ben nog steeds heel blij dat ik als student deel uit mocht maken van een heuse studentenredactie bij Delta. Helaas is voor zo’n aparte redactie al jaren geen budget meer. Ik hoop dat de krant desondanks een kweekvijver voor schrijftalent blijft. Ingenieurs mogen best eens wat vaker hun, op kennis gebaseerde, mening naar buiten brengen.
Op deze plek komt Thomas Platzer, een werktuigbouwkundige die trainingen in creativiteit geeft. Met de frisse ideeën komt het dus wel goed hier. En mij zien jullie vast nog wel eens in Delft, want natuurlijk kan ik mijn oude stad nooit echt loslaten.
Comments are closed.