Kinderspeelgoed, lingerie, fitnessapparatuur; ze zijn er bij de postkamer van civiele techniek helemaal klaar mee. Mensen laten van alles bij de faculteit bezorgen en versturen op kosten van de TU privépakketten de wereld rond. Tijd voor maatregelen.
Een roeiboot die vanuit hier naar China is verstuurd?” Marco Westhoff fronst zijn wenkbrauwen. “Het is best mogelijk. Niets verbaast me meer.”
Als medewerker bij Facilitair Management & Vastgoed is Westhoff verantwoordelijk voor het reilen en zeilen bij de postkamer van de faculteit Civiele Techniek en Geowetenschappen (CiTG). Hij reageert op een anonieme tip die Delta per mail ontving. Volgens Delta’s deep throat versturen CiTG-medewerkers veel privépost op kosten van de TU, waaronder dus onlangs een roeiboot.
“Van die roeiboot ben ik niet op de hoogte. Ik weet wel dat iemand melkpoeder naar China probeerde te verzenden. Een onderzoeker stuurde een kartonnen doos met daarop het logo van de melkpoederfabrikant. Het was dus overduidelijk wat er in zat”, lacht
Westhoff. “We hebben die persoon verteld dat dit niet de bedoeling was.” Dit voorval is geen uitzondering. De medewerkers van Civiele Techniek en Geowetenschappen hebben een slechte reputatie; ze maken te pas en te onpas gebruik van de postkamer.
“Bij civiel is een soort cultuur ontstaan dat je alles maar kunt versturen”, zegt René van Iwaarden van de centrale postkamer. Een groot deel van alle in- en uitgaande pakketten van de universiteit passeert op een zeker moment zijn handen. “Wat voor gekke zaken we allemaal voorbij zien komen? Kleding, snoep, babymelk… Het kost de TU veel geld.”
De privégoederen die onderschept worden, vormen waarschijnlijk het topje van de ijsberg. “Er glipt natuurlijk veel langs onze vingers. We onderscheppen alleen de pakketjes waarop geen afzender vermeld staat. Die maken we open in de hoop zo te achterhalen aan welke faculteit we de kosten moeten doorberekenen.”
De stroom verdachte pakketjes is recentelijk wel flink geslonken. “Het verhaal doet de ronde dat we strenger toezien”, verklaart Van Iwaarden.
Regels
In een stellagekast liggen enkele opengescheurde kartonnen dozen. Ze zijn afkomstig van Industrieel Ontwerpen, ook een faculteit waar men zich niet altijd even netjes aan de regels houdt. Van Iwaarden haalt een vestje tevoorschijn. Het moet naar een vrouw in Ter Apel die het via koopjesnu.nl gekocht heeft van iemand van IO. In de andere dozen zitten nog enkele kledingstukken en een reisgids.
“De regels worden met de voeten getreden”, zegt Van Iwaarden. “Alleen bij Bouwkunde en L&R hebben we nooit problemen.
Maar goed, ook de medewerkers van die faculteiten zullen wel eens wat uithalen. Misschien zijn ze gewoon slimmer”, lacht hij. “En dan zijn er nog de studentenverenigingen die soms een geintje uithalen. Ze sturen elkaar af en toe een kapotte monitor of iets anders geks. Daar zit geen kwaad achter.”
Bij CiTG is het sinds kort een stuk moeilijker om privé-pakketten te versturen. Westhoff mailde afgelopen zomer in opdracht van de faculteit een brief naar alle medewerkers. Hierin legt hij de regels uit en waarschuwt hij voor strenger toezicht om misbruik te voorkomen. Westhoff: “Die cultuur die is ontstaan (dat bij de postkamer van civiel alles maar is toegestaan, red.), wordt actief en op een succesvolle manier omgebogen.”
Pretpakketten
Zo worden pakketten nu alleen nog maar verzonden ‘indien deze geopend bij het logistieke punt worden aangeboden, zodat de verpakking gecontroleerd kan worden op inhoud en deugdelijke verzendwijze.’
Een andere regel gaat over de inkomende post. ‘Vanaf heden worden er geen pakketten meer in ontvangst genomen waarvan de inhoud duidelijk een privékarakter heeft’, zo valt in de brief te lezen.
Door de opkomst van internetbedrijven zien de medewerkers van het logistieke punt civiel, waar de postkamer onder valt, een toename van het aandeel privépakketten. Het is een inschatting. Cijfers ontbreken. De faculteit wil er hoe dan ook paal en perk aan stellen.
“Pretpakketten noemen we ze”, vertelt Westhoff. Hij haalt op zijn computer een documentje tevoorschijn. “Kijk, hier hebben we een lijst met tientallen items die we in drie maanden tijd hebben ontvangen, variërend van lingerie, kleding van H&M, een tent, hangmatten en een kinderwagen.”
Een sapcentrifugemachine die laatst werd geleverd, staat niet op de pretpakkettenlijst. “Die heb ik zien staan in het lab. Hij wordt gebruikt bij een onderzoek naar de bederfelijkheid van voedsel.”
Het lijkt onschuldig. Veel onderzoekers maken lange dagen en zijn dus niet thuis wanneer pakketten bezorgd worden. Op het werk laten afleveren is dan wel zo handig. “Dat zie ik ook”, zegt Westhoff. “Er is behoefte aan een plek op het werk waar mensen spullen kunnen laten afgeven. Het zou mooi zijn als de TU onderzocht of ze zo’n alternatieve bezorgplek kan creëren voor medewerkers.”
Werkdruk
De postkamer van civiel is nadrukkelijk niet bedoeld voor privégebruik. De werkdruk wordt er te hoog. “We krijgen gemiddeld elfhonderd pakketten per maand binnen. Het is vaak abracadabra waar die pakketten precies heen moeten.”
Veel van de post wordt verkeerd afgeleverd. Het pakket moet heel ergens anders op de universiteit zijn, maar is per ongeluk naar het factuuradres gestuurd in plaats van het afleveradres. De pakketjesmannen van civiel hebben het ongeluk dat in hun faculteitsgebouw de financiële administratie van de TU zit.
Daarnaast vormt hun werkplek sinds enkele jaren het afleveradres van de Dreamhall, de werkplaats waar studenten werken aan tal van projecten zoals de Nuna zonnewagen, de Wasub onderzeeër en de DUT racewagen. De studenten bestellen erg veel via webwinkels.
Aansprakelijkheid
Behalve werkdruk en opslagcapaciteit is aansprakelijkheid een probleem. “Deze zomer kwam iemand op hoge poten beweren dat we zijn iPad waren kwijtgeraakt”, vertelt Westhoff. “Ik werd verantwoordelijk gehouden. Maar de FedEx had dat pakketje heel ergens anders afgeleverd. Dat konden we gelukkig via ons registratiesysteem nagaan. Het is toch een beetje raar, dat iedereen van alles laat aanleveren – iPads, camera’s, schoenen – en dat het logistieke punt dan aansprakelijk is als het kwijtraakt.”
Servicemedewerker Wim Sträter is blij dat Westhoff actie neemt. “Wij hebben er extra werk aan om uit te zoeken naar wie alle pakketten moeten. Een hoogleraar die hier kleren voor zijn vrouw liet bezorgen heb ik er eens op aangesproken.”
Op dit moment heeft Sträter een schijf van vijf kilo van een halter in het rek met niet-opgehaalde spullen staan. “Ik vind het merkwaardig om zulk soort dingen hier te laten bezorgen. Ik heb zelf ook een fitnessapparaat thuis, zoiets doe je niet. Ik heb de geadresseerde een maand geleden gemaild. Maar hij heeft nog niets van zich laten horen.”
Hoelahoeps
Niet iedereen is even blij met de nieuwe regel. Ir. Tim van Emmerik maakt zich zorgen. “De afgelopen jaren heb ik hoelahoeps, een reddingsboei, een opblaasboot en tuinslangen laten bezorgen”, zegt de promovendus van de sectie waterhuishouding en waterbeheer. “Allemaal nodig voor onderzoek. Iemand met een ongetraind oog kan niet inschatten wat wel en niet voor onderzoek bedoeld is. Zulke voorwerpen worden vanaf nu waarschijnlijk teruggestuurd.”
Van Emmerik is niet voor niets verontrust. “Een hoelahoep sturen we terug”, zegt Sträter desgevraagd. En een opblaasbaar zwembadje? “Aha, kijk, een opblaasbaar zwembadje”, zegt Sträter glunderend. “Dat zou ik wel aannemen, want dat zou wel eens met wateronderzoek te maken kunnen hebben.”
Westhoff denkt dat de implicaties van de strengere regels voor de goedbedoelende wetenschappers zullen meevallen. Op pakketten die via de secretariaten van de faculteit besteld worden staat het nummer van de inkooporde vermeld. Deze pakketten zijn duidelijk officieel door de TU besteld en worden gewoon aangenomen.
Wehkamp
“En als je als onderzoeker zelf iets bestelt (zonder tussenkomst van je secretariaat, red.) waarvan het aannemelijk is dat wij denken dat het voor privégebruik is, waarschuw het logistieke punt dan even van tevoren. We gaan niet met de wetenschappers in discussie. Ze hoeven zich niet te verantwoorden. Zij weten als geen ander wat voor zwembadje ze nodig hebben voor hun onderzoek.”
Dat het toch wel eens misgaat, blijkt al enkele dagen na het gesprek met Westhoff. Een pakketje van Wehkamp blijkt ten onrechte teruggestuurd. Het was bestemd voor de studenten van de Dreamhall, voor het project The Ocean Cleanup. Er zaten waarschijnlijk T-shirts in of andere kledingstukken die zij nodig hadden voor hun project.
Do you have a question or comment about this article?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.