Huiswerk, ik zag er echt het nut niet van in. Ik deed het ook niet. Leren was iets wat mensen deden die graag een hoger cijfer wilden dan een 6. Om je toetsen te halen, volstond het om gewoon de avond ervoor je boek even open te slaan.
Ik was gewaarschuwd: hier valt nog mee weg te komen op de middelbare school, maar op de universiteit loop je geheid tegen de lamp.
Ik ben tegen de lantaarnpaal gelopen, en dat was nodig ook. College was een soort slaap-uurtje, als ik al ging. Huiswerk? Boeien. Vervolgens staan de eerste tentamens voor de deur; toch maar eens een boek open slaan, de eindexamens lukten ook in een maandje. Met de eerste pagina verdween alle hoop al als sneeuw voor de zon. Lezen ging met het tempo van een tweejarige die de Max Havelaar probeert te trotseren.
Elke tentamenweek begon ik weer een week eerder en elke tentamenweek was het nog lang niet genoeg. Naast de standaard vakken stapelden de hertentamens zich op en belandde ik hopeloos in een soort vicieuze cirkel. Hoe kon íémand hier aan voldoen? Wisten ze wel wat ze van een arm studentje verwachtten? Waar was de docent die laatste week voor de tentamens om mij uit te leggen waar het over gaat? Waarom is er niet meer tijd?
Het kwartje viel, uiteindelijk. Er bleek een soort geheime truc te zijn waardoor alles op zijn plaats valt. Het heet een vak volgen, en het is wat het grootste gedeelte van de studenten wél naar hun P had geleid. Het is niet moeilijk, het is compleet voor je uitgekiend! Je gaat een paar uurtjes per week naar colleges, je leest even die pagina’s door, maakt die tien sommetjes en that is it. Zodra dan die tentamens voor de deur staan wandel je even een samenvatting door en ga je een paar dagen met oefenopgaven aan de slag. Je moet wel echt een pedante en blinde idioot zijn om te denken dat je het zelf beter weet dan een instituut dat al tientallen jaren figuren als jijzelf probeert de maatschappij in te duwen. Ahum.
Comments are closed.