Leven om te leren

Hij gaat zijn spullen pakken en vertrekt naar een tropisch oord. Een man wiens moderne, grijze kapsel zijn leeftijd gladstreek. Mijn pensioen ligt waarschijnlijk nog veertig jaar in het verschiet, maar ik zie er, bij de gedachte alleen al, tegenop. Niet meer de adrenaline van dagelijkse deadlines, afspraken, strubbelingen en discussies. Niet meer de omgang met studenten en collega’s die je vaker spreekt dan je beste vrienden. Geen kantoorhumor bij de koffieautomaat, geen geginnegap naast het kopieer-apparaat en zeker niet de gulle lach van collega’s die de gangen vult.

Als je altijd vakantie hebt, kun je dan écht van je vrije dagen genieten? En eenmaal op deze eeuwige vakantie, hoe houd je jezelf dan bij de tijd? En hoe houd je jezelf scherp?

Tuurlijk is het niet alleen leven om te werken. Ik ken ook genoeg momenten op het werk die ik goed zou kunnen missen. Zoals samenwerken met samenwerkingssceptici, deelnemen aan overleggen die aanvoelen alsof je gegijzeld wordt (laatst viel de term meetnapping) en het aanhoren van spierballentaal van koppige collega’s die een bepaalde leeftijd hebben bereikt, waarbij hun voorkeur, opvattingen en instinct zo hard als beton zijn geworden.

Hoe groot de navelstaarderij in sommige situaties ook is, ik ben geneigd om te denken dat mijn werk mijn humeur op peil houdt en mijn grijze massa in beweging. Ook al zijn niet alle werkdagen bijzonder betoverend, op dagelijkse basis ontmoet ik collega’s die open, grappig en genereus zijn. Ook al duurt het soms een eeuwigheid om een akkoord te krijgen voor een project, ik mag over van alles meepraten en denken. Ook al lijken bepaalde processen steeds langer te duren, ik blijf geïntrigeerd door het politieke steekspel en leef op van nieuwe opdrachten.

Ga ik ooit met pensioen? Vast. Ik zal alleen niet militant vasthouden aan hetzelfde werk. Ik leef ook niet om te werken, maar wil graag een leven lang leren. Ook als de oneindige vakantie begint. Daar kan ik wel aan wennen.