Multitasken

Grote kans dat je tussendoor van je koffie nipt en je mobiel checkt op nieuwe berichten. Multitasking is in de to-go-maatschappij aan de orde van de dag.

Ik speel ook mee. Op dit moment rond ik het management-traineeship (eerste lichting Leiden-Delft-Erasmus) af bij de directie strategic development en ben ik begonnen met mijn nieuwe baan bij de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Dit houdt in dat ik het ene moment verzink in een memo voor ons college van bestuur over het ontvangen van buitenlandse delegaties en het volgende moment met een postdoc praat over laser ranging over interplanetaire afstanden. Dat is tof, afwisselend – beleidsmedewerker versus communicatieadviseur – en na een maand ontdek ik: pittig.

Waar kom ik achter? Wij mensen zijn eigenlijk helemaal niet in staat om écht te multitasken. Onze hersenen kunnen maar één activiteit begeleiden, dus springen we bij ‘multitasken’ van de ene naar de andere activiteit of doen we dingen op de automatische piloot. Er zijn maar weinig mensen die kunnen multitasken zoals wij dat vaak voor ons zien. En ik hoor mijn generatie-Y-lezers nu denken: zo iemand ben ik. Misschien niet: slechts 1 tot 2 procent van de mensheid is hier daadwerkelijk toe in staat.

Wetenschappers zijn er overigens nog niet uit wie er beter in zijn: mannen of vrouwen. Dat excuus gaat dus niet helemaal meer op, heren. Maar vrees niet, want waar veel onderzoekers het wel over eens zijn, is dit: multitasken is niet effectief. Het leidt tot onnodige fouten en stress (‘ik kan niks tegelijk’) of juist misplaatste overmoedigheid (lees: generatie Y), wat tot nog meer fouten leidt. Voorkomen is beter dan genezen.

Ik werp een blik om me heen en zie: twee beeldschermen, twee notitieblokken en drie mobiele telefoons. Nog een maand te gaan.

PS Aanrader voor wanna-be effectieve werkers: de workshop Getting things done van projectmanager ict Karel van der Lelij.