[Column] Uitstelgedrag

De tentamens en deadlines zijn weer in zicht. Studenten zullen zich realiseren dat de tijd voor actie is aangebroken. Alles wat nog niet is gedaan, moet nu ingehaald worden in een driedubbel tempo. Binnen twee weken zal de UB nog voller zijn, worden de oefententamens van Brightspace gedownload, en draait Collegerama op volle toeren.

Toch een raar fenomeen, dat uitstelgedrag. Iedereen stelt ooit wel iets uit zonder goede reden, maar studenten lijken daarin extra geoefend te zijn – in verschillende mate moet ik daar wel bij zeggen. Ieder kwartaal heersen goede voornemens, die langzaam slijten onder druk van betere tijdsbestedingen of vrijheidsdrang. Ook al is uitstelgedrag totaal onlogisch*, gelukkig blijkt het volkomen menselijk te zijn. Een Canadees onderzoeksteam doet al jaren onderzoek naar dit gedrag en dr. Timothy Pychyl deelt handige lessen hierover in de iProcrastinate Podcast. Een aanrader voor eenieder die wil snappen waarom je dingen uitstelt en hoe je er iets aan kan doen.

‘Denken mensen dat het moeilijk en duur is om het klimaatprobleem op te lossen, dan negeren ze het’

Op zich kan uitstelgedrag tijdens studie niet zoveel kwaad zo lang een student genoegen neemt met de extra stress en zijn of haar vakken gewoon haalt. Maar wat gebeurt er als we met zijn allen belangrijke dingen zouden uitstellen, als we nu geen actie ondernemen om wat voor reden dan ook en als we de tijd die in het verschiet ligt, overschatten? Neem klimaatproblemen. Er is veel om te doen geweest de afgelopen weken: een tegenvallend rapport van de Intergouvernementele Panel tegen Klimaatverandering (IPCC), een door Planbureau voor de Leefomgeving uitgevoerde analyse van het voorstel klimaatakkoord en een gelijk voor Urgenda door het Gerechtshof. Allemaal voorvallen met dezelfde boodschap: actie en keuzes moeten niet langer uitgesteld worden.

Waarom gebeurt dat dan toch? Paul Romer, Nobelprijswinnaar 2018 voor de economie, meent dat een optimistische houding belangrijk is: als mensen geloven dat het erg moeilijk en duur is om het klimaatprobleem op te lossen, dan negeren ze liever het probleem. Geen wonder dat actie wordt uitgesteld als je het vanuit dat perspectief bekijkt. Er wordt al zó lang en zóveel gesproken over klimaatverandering, dat het probleem groter lijkt dan het als is. Ter vergelijking: hoe langer ik een taak uitstel en erover pieker, hoe groter de klus zal lijken en hoe hoger de drempel wordt.

Individueel uitstelgedrag staat natuurlijk met geen mogelijkheid in verhouding met de klimaatproblemen waar we op afstevenen. Maar toch mag je hopen dat politiek, beleidsuitvoerders, rechters, industrie en individuen hetzelfde kunstje flikken als sommige studenten vlak voor hun tentamens: op de valreep beginnen met actie om succes te behalen. Wat is daarvoor nodig? Ten minste een portie optimisme (aldus Romer) en een flinke inhaalslag.

*Uitstelgedrag is niet volgens iedereen onlogisch. Sommige studenten zeggen beter te kunnen studeren onder (tijds)druk. Voor hen is uitstelgedrag juist een logisch mechanisme om beter kunnen presteren.

Susanne Verstegen is masterstudent engineering and policy analysis bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

Susanne Verstegen / Student, columnist en freelancer voor Delta