‘Wazige vlek’

Woody Allen voor de verandering als vrouwenversierende schrijver met een writer’s block. Toon Stilma, Joes Wigman en Gerard Vuursema zagen ‘Deconstructing Harry’. Hoe een schijnbaar uitgekauwd gegeven drie L&R-studenten boeide.

,,Liever dit dan Star Wars. Deconstructing Harry is echt een mooie film. De schrijver, Woody Allen, analyseert zichzelf. Je ziet in korte stukjes allemaal personages uit zijn verhalen langskomen. Dat gaat in het begin nog goed, maar realiteit en fictie beginnen op een bepaald moment door elkaar te lopen. Zo komt de schrijver op een Kermis zijn eigen romanpersonage tegen. Wat vervolgens eigenlijk weer het alter-ego van Allen is.

Zo wordt langzaam duidelijk dat de schrijver zelf niet meer goed in staat is werkelijkheid en fantasie uit elkaar te houden. In het begin van de film komt een van zijn ex’en langs. Zij beschuldigt Woody Allen ervan zijn romanpersonages op echte personen te baseren. Hij ontkent dat, maar vervolgens haalt hij haar naam en die van het fictieve figuur door elkaar. Zo zit de film vol met subtiele grappen en verrassende situaties. Alleen om iemand met een writer’s block ook Harry Block te noemen, ligt er iets te dik op.

Behalve Allen, speelt er een hele berg celebreties mee. Onder andere Demi Moore, Billy Crystal, Robin Williams en Kirstie Alley. Maar het valt niet op dat er allemaal bekende acteurs langskomen. Helemaal niet. Al hadden de meesten maar een kleine rol. Je kunt je voorstellen dat ze even een dagje in de studio langsgeweest zijn.

Kirstie Alley, van Cheers en zo, speelt echt geweldig. Heel cool, als psychiater die zelf volledig doordraait. En de rol van Robin Williams is ook een goede grap. Hij speelt een acteur die ‘out of focus’ is. Dus de hele film is Robin Williams een soort wazige vlek, terwijl alles om hem heen wel scherp is. Het is wel prettig om Williams nooit echt te hoeven zien. En uiteindelijk krijgen zijn vrouw en kinderen een bril, zodat ze hem weer scherp zien. Ze werden namelijk zeeziek en misselijk als ze naar hem keken. Geniaal.

Het is wel een soort film waar je van moet houden. Geen dom vermaak of zo. Aan de andere kant is het basisgegeven wel weer heel simpel. Dat kun je positief en negatief uitleggen. Maar het is een feit dat Allen een hele knappe film maakt van iets heel eenvoudigs. Je vraagt je ook de hele tijd af in hoeverre dit een autobiografische film is. En is Woody Allen nog wel geloofwaardig als vrouwenversierder? Toch is Allen niet storend aanwezig. Het clichébeeld van druk mannetje is hier niet juist, je kijkt niet de hele tijd naar een irritante figuur. Hij is hooguit positief neurotisch. En het verhaal loopt ook nog goed af, een happy end, wat wil je nog meer?”

,

Woody Allen voor de verandering als vrouwenversierende schrijver met een writer’s block. Toon Stilma, Joes Wigman en Gerard Vuursema zagen ‘Deconstructing Harry’. Hoe een schijnbaar uitgekauwd gegeven drie L&R-studenten boeide.

,,Liever dit dan Star Wars. Deconstructing Harry is echt een mooie film. De schrijver, Woody Allen, analyseert zichzelf. Je ziet in korte stukjes allemaal personages uit zijn verhalen langskomen. Dat gaat in het begin nog goed, maar realiteit en fictie beginnen op een bepaald moment door elkaar te lopen. Zo komt de schrijver op een Kermis zijn eigen romanpersonage tegen. Wat vervolgens eigenlijk weer het alter-ego van Allen is.

Zo wordt langzaam duidelijk dat de schrijver zelf niet meer goed in staat is werkelijkheid en fantasie uit elkaar te houden. In het begin van de film komt een van zijn ex’en langs. Zij beschuldigt Woody Allen ervan zijn romanpersonages op echte personen te baseren. Hij ontkent dat, maar vervolgens haalt hij haar naam en die van het fictieve figuur door elkaar. Zo zit de film vol met subtiele grappen en verrassende situaties. Alleen om iemand met een writer’s block ook Harry Block te noemen, ligt er iets te dik op.

Behalve Allen, speelt er een hele berg celebreties mee. Onder andere Demi Moore, Billy Crystal, Robin Williams en Kirstie Alley. Maar het valt niet op dat er allemaal bekende acteurs langskomen. Helemaal niet. Al hadden de meesten maar een kleine rol. Je kunt je voorstellen dat ze even een dagje in de studio langsgeweest zijn.

Kirstie Alley, van Cheers en zo, speelt echt geweldig. Heel cool, als psychiater die zelf volledig doordraait. En de rol van Robin Williams is ook een goede grap. Hij speelt een acteur die ‘out of focus’ is. Dus de hele film is Robin Williams een soort wazige vlek, terwijl alles om hem heen wel scherp is. Het is wel prettig om Williams nooit echt te hoeven zien. En uiteindelijk krijgen zijn vrouw en kinderen een bril, zodat ze hem weer scherp zien. Ze werden namelijk zeeziek en misselijk als ze naar hem keken. Geniaal.

Het is wel een soort film waar je van moet houden. Geen dom vermaak of zo. Aan de andere kant is het basisgegeven wel weer heel simpel. Dat kun je positief en negatief uitleggen. Maar het is een feit dat Allen een hele knappe film maakt van iets heel eenvoudigs. Je vraagt je ook de hele tijd af in hoeverre dit een autobiografische film is. En is Woody Allen nog wel geloofwaardig als vrouwenversierder? Toch is Allen niet storend aanwezig. Het clichébeeld van druk mannetje is hier niet juist, je kijkt niet de hele tijd naar een irritante figuur. Hij is hooguit positief neurotisch. En het verhaal loopt ook nog goed af, een happy end, wat wil je nog meer?”