‘Het tempo van Big Brother’

Als dit een film was geweest had hij een half uur geduurd, meer niet. Want het basisgegeven is doodsimpel. De strijd tussen liefde en eergevoel.

Dit alles wordt met heel ouderwets toneelspel uitgewerkt. Maar dat heeft ook weer z’n charme. Je moet alleen wel vooraf weten dat het drie uur gaat duren. Dan is het goed te doen. Je zou het eigenlijk liggend vanaf de bank willen bekijken. Want het is een goed stuk, met het tempo van Big Brother.

‘De Cid’ zou ik alleen een wat ouder iemand aanraden. In de zaal zaten echt vooral wat oudere mensen. Iets vlotters had wel gemogen. Want dit is wel een hele grote omschakeling van het gehaaste Delftse leven. En alleen geschikt voor mensen die wat vaker naar het theater gaan.

De kracht zit in het kleine; het gaat meer om hóé het gespeeld wordt dan om het verhaal op zich. De sobere aankleding versterkt dat gevoel. Mooi subtiel is dat het zwaard rood-oranje oplicht nadat het eerste bloed is gevloeid. Het licht was heel goed, verder zijn er geen wisselende decors, alleen verschillend gekleurde doeken. Af en toe een paar noten op de piano, er ontstaat een mooie zangerige sfeer. Erg goed. Of de koning die als een soort insect het toneel opkomt. Hele goede acteurs. Waarbij we pas na een tijd doorhadden dat De Cid zelf gespeeld wordt door die acteur van Het Klokhuis en Taxi. Dat is in het begin echt een ontzettend lulletje.”

,

‘De Cid’ is een voorstelling van Toneelgroep Amsterdam. Maartje Belmer en René Rozendal gingen voor het eerst echt samen uit. Drie uur monologen en ouderwets taalgebruik als lovetest in de Rotterdamse Schouwburg.

,,In het begin waren we wel bang dat het echt een hele lange zit zou worden. Maar het werd al snel minder saai. Uiteindelijk, als je je erbij neerlegt dat het zo lang duurt, gaat de tijd nog wel redelijk snel voorbij. Het is vooral wennen aan de ouderwetse manier van spreken en het trage bewegen op het toneel. Het is een statisch stuk. Maar wel met hele subtiele leuke grappen. Kleine uitdrukkingen van mensen.

In feite is het verhaal een Griekse tragedie in een modern jasje. In het Spanje van de Middeleeuwen voltrekt zich een drama tussen twee families. De dochter van de ene en de zoon van de andere familie zijn geliefden. Vanwege een erekwestie doodt de zoon de vader van zijn geliefde. Die moord moet vervolgens door haar weer op hem gewroken worden. Uiteindelijk wordt dat opgelost door een duel. Waarbij de winnaar haar hand mag vragen. Het einde is wel supervoorspelbaar, al direct vanaf het begin. Ze leefden nog lang en gelukkig. Zo’n verhaal, je kent het wel. Zelfs de tegenstander in het duel wordt gespaard.

Als dit een film was geweest had hij een half uur geduurd, meer niet. Want het basisgegeven is doodsimpel. De strijd tussen liefde en eergevoel.

Dit alles wordt met heel ouderwets toneelspel uitgewerkt. Maar dat heeft ook weer z’n charme. Je moet alleen wel vooraf weten dat het drie uur gaat duren. Dan is het goed te doen. Je zou het eigenlijk liggend vanaf de bank willen bekijken. Want het is een goed stuk, met het tempo van Big Brother.

‘De Cid’ zou ik alleen een wat ouder iemand aanraden. In de zaal zaten echt vooral wat oudere mensen. Iets vlotters had wel gemogen. Want dit is wel een hele grote omschakeling van het gehaaste Delftse leven. En alleen geschikt voor mensen die wat vaker naar het theater gaan.

De kracht zit in het kleine; het gaat meer om hóé het gespeeld wordt dan om het verhaal op zich. De sobere aankleding versterkt dat gevoel. Mooi subtiel is dat het zwaard rood-oranje oplicht nadat het eerste bloed is gevloeid. Het licht was heel goed, verder zijn er geen wisselende decors, alleen verschillend gekleurde doeken. Af en toe een paar noten op de piano, er ontstaat een mooie zangerige sfeer. Erg goed. Of de koning die als een soort insect het toneel opkomt. Hele goede acteurs. Waarbij we pas na een tijd doorhadden dat De Cid zelf gespeeld wordt door die acteur van Het Klokhuis en Taxi. Dat is in het begin echt een ontzettend lulletje.”