Bas pakte de telefoon op en keek op een papiertje. Twaalf meisjesnamen en een jongensnaam. De meisjesnamen waren doorgekrast. Hij draaide het enig overgebleven nummer.
,,Dem, de lijn is weer bezet. Marieke moet nu echt kappen met bellen.”
Met z’n drieën zaten ze in de salon, Rik, Irene en Bas. Drie duralexen koffie op het tafeltje, MTV op de tv. Robbie Williams zat op een motor en zong iets over een engel. Dat sloeg waarschijnlijk op het meisje achter op de motor. Bas slaakte een soort zucht. ,,Kijk, dat is nou een lekker ding. Haar nummer moet ik hebben.” Er verscheen allerlei handige informatie in beeld; het jaar van de clip, het merk van de motor en de naam van Robbie’s kapper. Het telefoonnummer van het meisje kwam niet in beeld.
– ,,Bas, misschien lullig om te zeggen, maar waarschijnlijk heeft zij al iemand voor het gala. Ga nou eerst je lijstje maar af. Je hebt nog twaalf uur.”
Bas keek naar Irene. Ze lag op de bank en keek hem spottend aan. Ze keek hem eigenlijk altijd spottend aan. Ze had een wit bloesje aan, losjes, en zo’n strakke broek, beetje Leids maar wel lekker. Haar haar ook strak. Ze zag eruit als een meisje uit de zeventiende eeuw, verkleed als jongen aan boord van een piratenschip. Eenvoudig mooi. De huisgodin. De Romeinen hadden vroeger ook huisgodinnen, maar deze hier was echt. Maar net zo onbereikbaar.
– ,,Okee, dan niet die vrouw zelf, maar zo iemand als in dat clipje, zo iemand zoek ik dus.”
– ,,Je bent gewoon te ambitieus, qua liefde.”
– ,,Dat ben jij toch ook?”
– ,,Het verschil is dat ik het me kan veroorloven.”
Rik keek op van zijn krant. ,,Bullshit. Liefde heeft niks met ambitie te maken. Zo maak je van een relatie een loopbaan. Zo kan je nooit echt respect krijgen voor elkaar.”
– ,,Respect, is dat haar kamer onderkotsen?” vroeg Irene.
– ,,Ik zou superveel respect hebben voor mijn vriendin als ik er een zou hebben”, zei Bas terwijl hij de telefoon weer oppakte. ,,Tot die tijd heb ik superveel respect voor vrouwen in het algemeen. Verdomme, weer bezet. Zit dat kutwijf nog steeds te bellen met die politieke kutvriendjes van haar.”
– ,,Beetje rustig Bassie. Met wie gaat Marieke eigenlijk naar het gala?”
– ,,Met een of andere linkse lul natuurlijk. Hij liever dan ik. Even kijken…repeat…bingo.”
– ,,Wie bel je nu?”
– ,,Een of ander bureautje dat galadates regelt.” Bas liep met de telefoon naar de keuken en deed de deur achter zich dicht.
– ,,Liefde is je neerleggen bij het haalbare”, mompelde Rik, en hij boog zich weer over de krant. Irene zat mee te neuriënmet Madonna. Op de trap klonk het geklos van kisten en even later kwam ook Marieke de kamer binnen.
Vijf minuten later kwam Bas weer uit de keuken tevoorschijn, met de telefoon in zijn hand en een lach op zijn gezicht. ,,Hopsakeetje. Geregeld. Toevallig had er net iemand gebeld. Ik ben klaar. Marieke, je mag weer gaan televergaderen.”
– ,,Ik ben ook klaar met bellen”, zei Marieke. ,,En het was geen vergadering.”
Bas pakte de telefoon op en keek op een papiertje. Twaalf meisjesnamen en een jongensnaam. De meisjesnamen waren doorgekrast. Hij draaide het enig overgebleven nummer. ,,Dem, de lijn is weer bezet. Marieke moet nu echt kappen met bellen.”
Met z’n drieën zaten ze in de salon, Rik, Irene en Bas. Drie duralexen koffie op het tafeltje, MTV op de tv. Robbie Williams zat op een motor en zong iets over een engel. Dat sloeg waarschijnlijk op het meisje achter op de motor. Bas slaakte een soort zucht. ,,Kijk, dat is nou een lekker ding. Haar nummer moet ik hebben.” Er verscheen allerlei handige informatie in beeld; het jaar van de clip, het merk van de motor en de naam van Robbie’s kapper. Het telefoonnummer van het meisje kwam niet in beeld.
– ,,Bas, misschien lullig om te zeggen, maar waarschijnlijk heeft zij al iemand voor het gala. Ga nou eerst je lijstje maar af. Je hebt nog twaalf uur.”
Bas keek naar Irene. Ze lag op de bank en keek hem spottend aan. Ze keek hem eigenlijk altijd spottend aan. Ze had een wit bloesje aan, losjes, en zo’n strakke broek, beetje Leids maar wel lekker. Haar haar ook strak. Ze zag eruit als een meisje uit de zeventiende eeuw, verkleed als jongen aan boord van een piratenschip. Eenvoudig mooi. De huisgodin. De Romeinen hadden vroeger ook huisgodinnen, maar deze hier was echt. Maar net zo onbereikbaar.
– ,,Okee, dan niet die vrouw zelf, maar zo iemand als in dat clipje, zo iemand zoek ik dus.”
– ,,Je bent gewoon te ambitieus, qua liefde.”
– ,,Dat ben jij toch ook?”
– ,,Het verschil is dat ik het me kan veroorloven.”
Rik keek op van zijn krant. ,,Bullshit. Liefde heeft niks met ambitie te maken. Zo maak je van een relatie een loopbaan. Zo kan je nooit echt respect krijgen voor elkaar.”
– ,,Respect, is dat haar kamer onderkotsen?” vroeg Irene.
– ,,Ik zou superveel respect hebben voor mijn vriendin als ik er een zou hebben”, zei Bas terwijl hij de telefoon weer oppakte. ,,Tot die tijd heb ik superveel respect voor vrouwen in het algemeen. Verdomme, weer bezet. Zit dat kutwijf nog steeds te bellen met die politieke kutvriendjes van haar.”
– ,,Beetje rustig Bassie. Met wie gaat Marieke eigenlijk naar het gala?”
– ,,Met een of andere linkse lul natuurlijk. Hij liever dan ik. Even kijken…repeat…bingo.”
– ,,Wie bel je nu?”
– ,,Een of ander bureautje dat galadates regelt.” Bas liep met de telefoon naar de keuken en deed de deur achter zich dicht.
– ,,Liefde is je neerleggen bij het haalbare”, mompelde Rik, en hij boog zich weer over de krant. Irene zat mee te neuriënmet Madonna. Op de trap klonk het geklos van kisten en even later kwam ook Marieke de kamer binnen.
Vijf minuten later kwam Bas weer uit de keuken tevoorschijn, met de telefoon in zijn hand en een lach op zijn gezicht. ,,Hopsakeetje. Geregeld. Toevallig had er net iemand gebeld. Ik ben klaar. Marieke, je mag weer gaan televergaderen.”
– ,,Ik ben ook klaar met bellen”, zei Marieke. ,,En het was geen vergadering.”
Comments are closed.