Bezet

Zeven sjofel geklede kerels buigen zich over een stapel foto’s en een plattegrond van een groot gebouw. Eén van hen wijst op een deurtje op de derde verdieping, waar ze door naar binnen zullen glippen. ,,En kijk, hier moeten we naar toe, dat is zijn kamer”, legt hij uit.

Deze samenzweerders zijn niet bezig met de beraming van een inbraak, maar van een actie tegen de dief van hun portemonnaie, de basisbeurs. Ze bereiden de blokkade voor van het ministerie van Onderwijs in Zoetermeer. Zaterdagmiddag leggen zij in het VSSD-gebouw de laatste hand aan de plannen.

De map met gegevens over de bezetting van het ministerie in 1986 is sinds Ritzen aan de macht kwam al meerdere keren uit de kast gehaald. Maar omdat de beveiliging van het gebouw sindsdien sterk verbeterd is, moesten de plannen voor herhaling steeds worden afgeblazen. Met een druk op een knop vallen onmiddellijk overal deuren in het slot zodat het gebouw in compartimenten wordt opgedeeld. Een bezetting is daarom zo goed als onmogelijk. Drie weken geleden kwam iemand echter op het lumineuze idee om de zaak om te draaien: de actievoerders rennen naar binnen en wachten gewoon tot alle deuren dichtvallen. Met de indringers zijn dan ook de ambtenaren opgesloten.

Enkele VSSD-ers hebben dit idee uitgewerkt. Daarvoor was het nodig het gebouw ook van binnen te verkennen. Diederik Samsom, voorzitter van de VSSD, was één van degenen die deze taak op zich namen. Hij maakte om binnen te kunnen komen een afspraak met een publieksvoorlichter. ,,Maar die zit nog steeds op mij te wachten. In plaats van naar die afspraak te gaan, heb ik door het gebouw gelopen op zoek naar het ontvangstplein van Ritzen”, vertelt Samsom. ,,Ik verdwaalde daarbij en ik kwam een keer of zes langs de portier, steeds met smoesjes als ik moet naar de wc. Het adrenalinegehalte in mijn bloed steeg met de minuut, want ik had het idee dat iedereen wist dat ik aan het bekijken was hoe je het gebouw kunt bezetten.”

In het weekend wordt de laatste hand gelegd aan de voorbereiding en moeten de benodigde materialen worden verzameld. Omdat de initiatoren van de actie geen tijd hebben, trommelt Samsom een stel vrienden en bekenden op om te komen helpen. Na een korte briefing worden de handen uit de mouwen gestoken. De één zaagt wiggen waarmee enkele deuren open gehouden kunnen worden, de ander zorgt voor houten platen om de voor- en achteringang mee te barricaderen.

In de Koornbeurs is een drietal helpers bezig een spandoek van vierhonderd vierkante meter te beschilderen. Met twee meter hoge letters vormen zij de tekst ‘Ritzen, u kunt wel weer gaan’. De keuze voor het type Helvetica blijkt voor de nodige problemen te zorgen: alhoewel er een IO-er aanwezig is om met viltstift de boogjes van de letters te trekken, zijn de ‘a’ en de ‘e’ te ingewikkeld.

Ondertussen brengt Samsom de NOS, RTL4 en enkele landelijke dagbladen met een fax onder embargo van de actie op de hoogte. De Delftse Courant slaat hij over: ,,De grote kranten hebben er natuurlijk belang bij om zich aan het embargo te houden.Als ze het nieuws toch laten uitlekken, krijgen ze nooit meer informatie. Maar voor de lokale bladen is dat minder belangrijk, dus misschien houden die zich er niet aan”.

Zondagavond slaat de twijfel opeens toe. Het plan wordt nog eens doorgenomen, de laatste details worden uitgewerkt en dan moet het goed zijn: ,,We stormen morgen gewoon naar binnen en we zien wel waar we uitkomen.” (S.G.)