IO-er Christiaan Hoogerwerf rondt zijn stage in Estland af. Hij maakt razendsnelle veranderingen mee in de Baltische staat.Helaas nog maar twee weekjes te gaan en dan al weer terug naar Nederland.
Na ruim twee maanden Estland zie je dit land al veranderen. Natuurlijk is de hoofdstad ver voor op de rest van het land, en de twee miljoen Finse toeristen per jaar, voor wie Tallin een soort winkelcentrum is, hebben ook een flinke invloed. In twee maanden zijn er veel nieuwe winkels en caféetjes bijgekomen, kun je met een visacard al geld uit de muur halen en is de Russische zender van de tv gehaald. In maart opent hier zelfs een McDonalds.
Aan de andere kant zijn er nog veel dingen ouderwets sowjet. Zo wordt de verwarming voor de hele stad centraal geregeld. Die is gelukkig al een paar weken aan – het is nu min vijf graden – maar de gemiddelde buitentemperatuur moest daarvoor eerst onder de plus vijf zakken. Het was natuurlijk onderwerp van gesprek, toen die aanging.
Een ander aardig voorbeeld zag ik laatst in de stad. Daar staat een stoomlocomotief geparkeerd. Nieuwsgierig omdat er nog stoom uit kwam, liep ik er heen, om uit te vinden dat deze locomotief alleen gebruikt wordt als krachtbron voor een klein fabriekje. Gezien het gras dat er overheen groeit zal deze nooit meer rijden.
Op het terrein van het bedrijf waar ik voor werk, staan tientallen excavators weg te roesten. Deze zijn nog geproduceerd in de sowjettijd en nu onverkoopbaar.
De oudere medewerkers van de afdeling produktontwikkeling zijn moeilijk tot vernieuwing te krijgen en durven een computer niet eens aan te raken. In de meeste kamers is wel een computer aanwezig, variërend van een ‘Robotron’ tot aan nieuwe 486’s, maar er zijn maar weinig mensen die met, bijvoorbeeld, AutoCad kunnen werken.
Dan is er natuurlijk nog het probleem om alles duidelijk te maken aan de werkvloer. Een extreem maar wel goed voorbeeld hiervan zag ik twee weken geleden bij een bezoek aan één van de fabrieken in het zuiden van Estland (250 kilometer van Tallinn). Eén excavator was binnen een week al terug gekomen bij de fabriek en een ingenieur uit Tallin moest nu onderzoeken waarom de hoofdconstructie was afgebroken. Een enkele blik was voldoende. In plaats van acht millimeter plaatstaal was er vier millimeter plaat genomen om een constructiebalk te maken. Waarom? ,,Tsja .. eh .. acht millimeter was er niet meer?”. Nu bleek dat er meer machines op die manier waren geproduceerd. Bij deze werden op de plek waar de eerste was afgebroken een paar extra plaatjes staal ertegenaan gelast en klaar. Hou daar maar eens rekening mee in je ontwerp.
Gelukkig wordt niet alles op deze manier ‘gerepareerd’; het land is duidelijk in een overgangssituatie. Het vertrek van de laatste Russische militairen vierden de Esten met een muziekfestival.
Nu wordt het land overspoeld door westerse produkten. Iedereendie een beetje spaargeld heeft, laat een nieuw huis bouwen, om weg te vluchten uit de grijze woonfabrieken. Pensioenen zijn nog maar een paar tientjes en werkloosheiduitkeringen zijn er niet. Daarnaast zijn alcohol en sigaretten veel te goedkoop. Dit moet problemen gaan geven in de gezondheidszorg.
Er is dus nog véél werk te doen. En ik heb nog maar twee weken! Hüvasti.
IO-er Christiaan Hoogerwerf rondt zijn stage in Estland af. Hij maakt razendsnelle veranderingen mee in de Baltische staat.
Helaas nog maar twee weekjes te gaan en dan al weer terug naar Nederland. Na ruim twee maanden Estland zie je dit land al veranderen. Natuurlijk is de hoofdstad ver voor op de rest van het land, en de twee miljoen Finse toeristen per jaar, voor wie Tallin een soort winkelcentrum is, hebben ook een flinke invloed. In twee maanden zijn er veel nieuwe winkels en caféetjes bijgekomen, kun je met een visacard al geld uit de muur halen en is de Russische zender van de tv gehaald. In maart opent hier zelfs een McDonalds.
Aan de andere kant zijn er nog veel dingen ouderwets sowjet. Zo wordt de verwarming voor de hele stad centraal geregeld. Die is gelukkig al een paar weken aan – het is nu min vijf graden – maar de gemiddelde buitentemperatuur moest daarvoor eerst onder de plus vijf zakken. Het was natuurlijk onderwerp van gesprek, toen die aanging.
Een ander aardig voorbeeld zag ik laatst in de stad. Daar staat een stoomlocomotief geparkeerd. Nieuwsgierig omdat er nog stoom uit kwam, liep ik er heen, om uit te vinden dat deze locomotief alleen gebruikt wordt als krachtbron voor een klein fabriekje. Gezien het gras dat er overheen groeit zal deze nooit meer rijden.
Op het terrein van het bedrijf waar ik voor werk, staan tientallen excavators weg te roesten. Deze zijn nog geproduceerd in de sowjettijd en nu onverkoopbaar.
De oudere medewerkers van de afdeling produktontwikkeling zijn moeilijk tot vernieuwing te krijgen en durven een computer niet eens aan te raken. In de meeste kamers is wel een computer aanwezig, variërend van een ‘Robotron’ tot aan nieuwe 486’s, maar er zijn maar weinig mensen die met, bijvoorbeeld, AutoCad kunnen werken.
Dan is er natuurlijk nog het probleem om alles duidelijk te maken aan de werkvloer. Een extreem maar wel goed voorbeeld hiervan zag ik twee weken geleden bij een bezoek aan één van de fabrieken in het zuiden van Estland (250 kilometer van Tallinn). Eén excavator was binnen een week al terug gekomen bij de fabriek en een ingenieur uit Tallin moest nu onderzoeken waarom de hoofdconstructie was afgebroken. Een enkele blik was voldoende. In plaats van acht millimeter plaatstaal was er vier millimeter plaat genomen om een constructiebalk te maken. Waarom? ,,Tsja .. eh .. acht millimeter was er niet meer?”. Nu bleek dat er meer machines op die manier waren geproduceerd. Bij deze werden op de plek waar de eerste was afgebroken een paar extra plaatjes staal ertegenaan gelast en klaar. Hou daar maar eens rekening mee in je ontwerp.
Gelukkig wordt niet alles op deze manier ‘gerepareerd’; het land is duidelijk in een overgangssituatie. Het vertrek van de laatste Russische militairen vierden de Esten met een muziekfestival.
Nu wordt het land overspoeld door westerse produkten. Iedereendie een beetje spaargeld heeft, laat een nieuw huis bouwen, om weg te vluchten uit de grijze woonfabrieken. Pensioenen zijn nog maar een paar tientjes en werkloosheiduitkeringen zijn er niet. Daarnaast zijn alcohol en sigaretten veel te goedkoop. Dit moet problemen gaan geven in de gezondheidszorg.
Er is dus nog véél werk te doen. En ik heb nog maar twee weken! Hüvasti.
Comments are closed.