Op een congres in Frankrijk spraken Europese studenten over de eenwording van Europa. Student natuurkunde Marco de Leeuw van Weenen nam op kosten van de Franse ambassade deel.
Hij ondervond aan den lijve hoe het uitgaansleven door een ‘Europa zonder grenzen’ wordt bedreigd.
Vlakbij Poitiers, aan de Atlantische kust van Frankrijk, ligt Futuroscope, een audiovisueel themapark. Een tiental bioscopen vertoont er de nieuwste snufjes op het gebied van filmvermaak. Het niveau van de rolprenten ontstijgt slechts ternauwernood het kindermatinee van de riksbioscoop. Meebewegende zitplaatsen en het interactief bepalen van het verloop van het verhaal roepen verlangens op die zelfs de nieuwe megabioscoop op het Doelenplein in Rotterdam niet waar zal kunnen maken.
In deze Efteling voor filmfanaten organiseerde CNRS, de Franse TNO, vorig weekend een driedaags congres voor Europese studenten over de relaties tussen de wetenschapelijke wereld en de burgermaatschappij. In acht workshops (in het Frans ateliers geheten, ze vertalen hier bijna alles) kwamen de diepte en breedte van alle WTM-vakken aan bod. En meer.
Zeventien Nederlanders, verdeeld over alle universiteiten, mochten op kosten van de Franse ambassade dit festijn meemaken. Aangezien ik liever heb dat ze hun geld aan mij besteden dan aan het opblazen van atollen, liet ik deze kans niet lopen. Toch ben ik hier niet als afgevaardigde van de TU. Door administratieve onzorgvuldigheden bereikte mijn brief om voor deze positie in aanmerking te komen de rector te laat. Gelukkig biedt het netwerk van een Delftse student ook dan uitkomst. Via een vriendin bij de faculteit Letteren van de Leidse universiteit kon ik alsnog gratis op reis.
Op het congres overigens geen woord over kernproeven. De Franse gespreksleiders vonden het veel belangrijker om enkele Quebecois tot vervelens toe speciaal welkom te heten. Tijdens een lunch bleek trouwens dat ook de gastheren moeite hadden het Canadese pseudo-Frans te begrijpen.
Parallel aan een filosofisch debat over de betekenis van onzekerheid in de natuurwetenschappen werd een emotioneel geladen discussie gehouden over de vraag of de cultuur van Europa na het vervallen van de binnengrenzen een eenheidsworst zou worden of niet. Een unieke kans om een Duitser in rad Frans met een Portugees te horen discussiëren, ondertussen becommentarieerd door een Belgische studente die mijnbouwkunde in Delft studeert.
Het sociaal hoogtepunt van de bijeenkomst was de soirée dansante (Frans voor disco) op zaterdagavond. Hoewel bij alle maaltijden de wijn overvloedig vloeide, was er op deze party slechts water, jus of cola te drinken. Toen de band begon te spelen en een groep Hollanders zich onder luid commentaar van een eerste consumptie voorzag, stoof het aanwezige jongvolk en masse de geïmproviseerde dansvloer op. Na drie minuten zat de stemming er onder de dansers al goed in, ongeveer zoals brugklassers van hun eerste klasseavond genieten.
Toen na een half uur een kliekje Italianen in galakleding zicheen weg baande door de gedeeltelijk stijldansende menigte en midden op de dansvloer in een kringetje begon te hupsen, werd het de Nederlandse afvaardiging allemaal iets teveel. Goed, het was beter dan de Franstalige Seth Gaaikema van de avond ervoor, maar als dit een stukje toekomstige Europese cultuur voor moet stellen, dan toch nog maar vlug emigreren.
Op een congres in Frankrijk spraken Europese studenten over de eenwording van Europa. Student natuurkunde Marco de Leeuw van Weenen nam op kosten van de Franse ambassade deel. Hij ondervond aan den lijve hoe het uitgaansleven door een ‘Europa zonder grenzen’ wordt bedreigd.
Vlakbij Poitiers, aan de Atlantische kust van Frankrijk, ligt Futuroscope, een audiovisueel themapark. Een tiental bioscopen vertoont er de nieuwste snufjes op het gebied van filmvermaak. Het niveau van de rolprenten ontstijgt slechts ternauwernood het kindermatinee van de riksbioscoop. Meebewegende zitplaatsen en het interactief bepalen van het verloop van het verhaal roepen verlangens op die zelfs de nieuwe megabioscoop op het Doelenplein in Rotterdam niet waar zal kunnen maken.
In deze Efteling voor filmfanaten organiseerde CNRS, de Franse TNO, vorig weekend een driedaags congres voor Europese studenten over de relaties tussen de wetenschapelijke wereld en de burgermaatschappij. In acht workshops (in het Frans ateliers geheten, ze vertalen hier bijna alles) kwamen de diepte en breedte van alle WTM-vakken aan bod. En meer.
Zeventien Nederlanders, verdeeld over alle universiteiten, mochten op kosten van de Franse ambassade dit festijn meemaken. Aangezien ik liever heb dat ze hun geld aan mij besteden dan aan het opblazen van atollen, liet ik deze kans niet lopen. Toch ben ik hier niet als afgevaardigde van de TU. Door administratieve onzorgvuldigheden bereikte mijn brief om voor deze positie in aanmerking te komen de rector te laat. Gelukkig biedt het netwerk van een Delftse student ook dan uitkomst. Via een vriendin bij de faculteit Letteren van de Leidse universiteit kon ik alsnog gratis op reis.
Op het congres overigens geen woord over kernproeven. De Franse gespreksleiders vonden het veel belangrijker om enkele Quebecois tot vervelens toe speciaal welkom te heten. Tijdens een lunch bleek trouwens dat ook de gastheren moeite hadden het Canadese pseudo-Frans te begrijpen.
Parallel aan een filosofisch debat over de betekenis van onzekerheid in de natuurwetenschappen werd een emotioneel geladen discussie gehouden over de vraag of de cultuur van Europa na het vervallen van de binnengrenzen een eenheidsworst zou worden of niet. Een unieke kans om een Duitser in rad Frans met een Portugees te horen discussiëren, ondertussen becommentarieerd door een Belgische studente die mijnbouwkunde in Delft studeert.
Het sociaal hoogtepunt van de bijeenkomst was de soirée dansante (Frans voor disco) op zaterdagavond. Hoewel bij alle maaltijden de wijn overvloedig vloeide, was er op deze party slechts water, jus of cola te drinken. Toen de band begon te spelen en een groep Hollanders zich onder luid commentaar van een eerste consumptie voorzag, stoof het aanwezige jongvolk en masse de geïmproviseerde dansvloer op. Na drie minuten zat de stemming er onder de dansers al goed in, ongeveer zoals brugklassers van hun eerste klasseavond genieten.
Toen na een half uur een kliekje Italianen in galakleding zicheen weg baande door de gedeeltelijk stijldansende menigte en midden op de dansvloer in een kringetje begon te hupsen, werd het de Nederlandse afvaardiging allemaal iets teveel. Goed, het was beter dan de Franstalige Seth Gaaikema van de avond ervoor, maar als dit een stukje toekomstige Europese cultuur voor moet stellen, dan toch nog maar vlug emigreren.
Comments are closed.