Blikveld

Ik kwam hem regelmatig tegen in de stad; als hij toehoorde bij avonden die zijn vrienden presenteerden in het Parool-theater, als hij zelf de hoofdact was bij een discussie over de multiculturele samenleving, of als hij aan het filmen was hier op de grachten. Hij was altijd erg aanwezig. Té aanwezig, vond in ieder geval één persoon met een zeer beperkt blikveld.

Ik zal Van Gogh missen. Ik ging graag naar hem luisteren. Om te kijken wanneer ik vond dat iets te ver ging. Om mijn eigen grenzen op te zoeken. Om naar dat punt getrokken te worden dat ik per se iets terug wilde roepen. En soms ook om me door argumenten te laten overtuigen. Hij liet me in ieder geval nooit achterover leunen en denken dat het wel goed was. Verruimde hij mijn blikveld? Nee. Dat gebeurt niet door de mening van een ander aan te horen. Dat gebeurt alleen door zelf nieuwe ervaringen op te doen. Door zelf probleemwijken in te gaan en moslims te leren kennen. Maar hij dwong je met zijn extreme standpunten om je eigen ervaringen samen met je kennis en gezonde verstand om te zetten in een eigen mening.

Ooit ging mijn blikveld niet veel verder dan de stadsgrenzen van Delft. En eigenlijk was het nog beperkter dan dat, want veel verder dan mijn huis, de TU-wijk en de sociëteit kwam ik niet. Daar werd ik vorige maand op een heel plezierige manier aan herinnerd op de reúnie van mijn oude studentenhuis. Ooit stond ik bijna dagelijks zielsgelukkig te drinken in dat stinkende, prachtige klooster waar we nu weer stonden te dansen. Iedereen was er, al die mannen met wie ik jaren heb liggen uitkateren op verrotte banken. Sommige hadden een zwangere vrouw thuis, anderen waren wat slanker of kaler geworden, maar bijna niemand leek verder een spat veranderd. Dezelfde grappen, dezelfde maniertjes en geldingsdrang. Hadden we een beperkt blikveld destijds? Ja. We lazen de kranten. We wisten wat er speelde in de wereld en lulden ons suf over alle mogelijke onderwerpen. Maar we kwamen nergens.

Als freelance journalist mag ik steeds in nieuwe wereldjes duiken; de multiculturele cricketcompetitie in Nederland, de tabloidjournalistiek in Engeland, de horeca in Spanje. Als u dit leest, zit ik in Las Vegas, voor een verhaal over . tja, hoe kan het ook anders . gokken (om precies te zijn over de grens tussen controle en overgave, over waar ‘iets leuk vinden om te doen’ eindigt en verslaving begint). Het artikel zal de wereld niet veranderen, maar als ik terug ben begrijp ik waarschijnlijk meer van gokverslaafden (en misschien en passant ook wel van hoeren, alcoholverslaafden en conservatieve Amerikanen). Verruimt dat mijn blikveld? Absoluut.

Het is goed dat er in de curricula van de TU Delft tegenwoordig ruimte wordt gemaakt voor ervaringen ver buiten de stadsgrenzen van Delft. Hoe ruimer ieders blikveld hoe beter.

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.

Theo van Gogh is vermoord. Hier vlakbij. Op het fietspad waar ik tot dit voorjaar dagelijks overheen kwam op weg naar de redactie waar ik toen werkte. Ik kwam hem regelmatig tegen in de stad; als hij toehoorde bij avonden die zijn vrienden presenteerden in het Parool-theater, als hij zelf de hoofdact was bij een discussie over de multiculturele samenleving, of als hij aan het filmen was hier op de grachten. Hij was altijd erg aanwezig. Té aanwezig, vond in ieder geval één persoon met een zeer beperkt blikveld.

Ik zal Van Gogh missen. Ik ging graag naar hem luisteren. Om te kijken wanneer ik vond dat iets te ver ging. Om mijn eigen grenzen op te zoeken. Om naar dat punt getrokken te worden dat ik per se iets terug wilde roepen. En soms ook om me door argumenten te laten overtuigen. Hij liet me in ieder geval nooit achterover leunen en denken dat het wel goed was. Verruimde hij mijn blikveld? Nee. Dat gebeurt niet door de mening van een ander aan te horen. Dat gebeurt alleen door zelf nieuwe ervaringen op te doen. Door zelf probleemwijken in te gaan en moslims te leren kennen. Maar hij dwong je met zijn extreme standpunten om je eigen ervaringen samen met je kennis en gezonde verstand om te zetten in een eigen mening.

Ooit ging mijn blikveld niet veel verder dan de stadsgrenzen van Delft. En eigenlijk was het nog beperkter dan dat, want veel verder dan mijn huis, de TU-wijk en de sociëteit kwam ik niet. Daar werd ik vorige maand op een heel plezierige manier aan herinnerd op de reúnie van mijn oude studentenhuis. Ooit stond ik bijna dagelijks zielsgelukkig te drinken in dat stinkende, prachtige klooster waar we nu weer stonden te dansen. Iedereen was er, al die mannen met wie ik jaren heb liggen uitkateren op verrotte banken. Sommige hadden een zwangere vrouw thuis, anderen waren wat slanker of kaler geworden, maar bijna niemand leek verder een spat veranderd. Dezelfde grappen, dezelfde maniertjes en geldingsdrang. Hadden we een beperkt blikveld destijds? Ja. We lazen de kranten. We wisten wat er speelde in de wereld en lulden ons suf over alle mogelijke onderwerpen. Maar we kwamen nergens.

Als freelance journalist mag ik steeds in nieuwe wereldjes duiken; de multiculturele cricketcompetitie in Nederland, de tabloidjournalistiek in Engeland, de horeca in Spanje. Als u dit leest, zit ik in Las Vegas, voor een verhaal over . tja, hoe kan het ook anders . gokken (om precies te zijn over de grens tussen controle en overgave, over waar ‘iets leuk vinden om te doen’ eindigt en verslaving begint). Het artikel zal de wereld niet veranderen, maar als ik terug ben begrijp ik waarschijnlijk meer van gokverslaafden (en misschien en passant ook wel van hoeren, alcoholverslaafden en conservatieve Amerikanen). Verruimt dat mijn blikveld? Absoluut.

Het is goed dat er in de curricula van de TU Delft tegenwoordig ruimte wordt gemaakt voor ervaringen ver buiten de stadsgrenzen van Delft. Hoe ruimer ieders blikveld hoe beter.

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.