[Column] Slegne engelS

De studenten pikken het niet langer. Ze vinden het Engels van de docenten belabberd, en hebben daarom een test afgedwongen. Het komende jaar zullen 1900 docenten verplicht een toets afleggen. Wie daarvoor zakt, moet een bijspijkercursus volgen. Het klinkt vooral tijdrovend en kostbaar, maar verlost het ons dan ook eindelijk van al die Kaninefaten die ‘hoe ziet het er uit?’ vertalen als ‘how does it look like?’

De fundamentele fout is dat Engelse zinnen bij de meeste mensen tot stand komt via Nederlandse zinnen. Je moet in het Engels denken om goed Engels te kunnen spreken en schrijven. Anders krijg je om de haverklap van die deerniswekkende constructies als ‘There comes the monkey out of the sleeve’. Overdreven, meent u? Toch hoorde ik onze staatssecretaris van economische zaken op een congres zeggen: “Next time you visit Holland, you will be inhaled with beautiful flowers.”

Het is louter een kwestie van oefening baart kunst. En het helpt als je het ook nog leuk vindt. Wie zonder oefening en met tegenzin aan een piano plaatsneemt, zal nooit een mooie sonate ten gehore brengen. En wie niet dagelijks Engels leest, schrijft en spreekt, zal nooit een goed betoog in het Engels kunnen houden.

Engels is geen vertaald Nederlands. Ik begrijp dan ook werkelijk niets van wetenschappers die hun artikelen in het Nederlands schrijven en daarna in het Engels laten vertalen. Daar hebben we in Delft zelfs een hele structuur voor opgezet, waarbij de vertalingen worden uitbesteed (na een Europese aanbestedingsprocedure!) aan het Taalcentrum van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Dat is toch werkelijk te dol voor woorden. Een wetenschapper hoort gewoon een fatsoenlijk artikel in het Engels te kunnen schrijven.

Het schrijven van een wetenschappelijk artikel in het Engels is een opeenstapeling van drie vaardigheden. Je moet iets te melden hebben, dat moet je goed onder woorden kunnen brengen, en het moet in het Engels. De discussie gaat momenteel alleen over die bovenste laag. Feit is echter dat veel mensen eigenlijk niet goed kunnen schrijven. Misschien moeten we dat ook maar uitbesteden, bijvoorbeeld aan een club wetenschapsjournalisten.

Ik heb net een geweldig boekje gelezen: ‘The basics of essay writing’ van Nigel Warburton. Het telt slechts 117 bladzijden, en je leest het in een paar uur uit. Ik ben groot geworden met ‘The complete plain words’ (Gowers) en met ‘Strunk and White (The elements of style)’. Met iedere bladzijde daarvan verbetert je Engels. Maar het leert je niet schrijven . dat moeizame proces om je gedachten goed op papier te krijgen. Nigel Warburton heeft dat écht begrepen (“Writing is a kind of thinking”) en hij inventariseert glashelder de belangrijkste problemen. Zo wijdt hij een hoofdstuk aan de vraag waarom het zo moeilijk is om te beginnen: “Professional writers are well aware of their own avoidance strategies, and of those urges to do something . anything . other than write.” Dit boekje zou verplichte kost moeten zijn voor alle medewerkers en alle studenten. Laten we leren schrijven alvorens dat in het Engels te doen. Learn how to walk before you start to run.

Dap Hartmann is astronoom. Hij is werkzaam als docent bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

De fundamentele fout is dat Engelse zinnen bij de meeste mensen tot stand komt via Nederlandse zinnen. Je moet in het Engels denken om goed Engels te kunnen spreken en schrijven. Anders krijg je om de haverklap van die deerniswekkende constructies als ‘There comes the monkey out of the sleeve’. Overdreven, meent u? Toch hoorde ik onze staatssecretaris van economische zaken op een congres zeggen: “Next time you visit Holland, you will be inhaled with beautiful flowers.”

Het is louter een kwestie van oefening baart kunst. En het helpt als je het ook nog leuk vindt. Wie zonder oefening en met tegenzin aan een piano plaatsneemt, zal nooit een mooie sonate ten gehore brengen. En wie niet dagelijks Engels leest, schrijft en spreekt, zal nooit een goed betoog in het Engels kunnen houden.

Engels is geen vertaald Nederlands. Ik begrijp dan ook werkelijk niets van wetenschappers die hun artikelen in het Nederlands schrijven en daarna in het Engels laten vertalen. Daar hebben we in Delft zelfs een hele structuur voor opgezet, waarbij de vertalingen worden uitbesteed (na een Europese aanbestedingsprocedure!) aan het Taalcentrum van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Dat is toch werkelijk te dol voor woorden. Een wetenschapper hoort gewoon een fatsoenlijk artikel in het Engels te kunnen schrijven.

Het schrijven van een wetenschappelijk artikel in het Engels is een opeenstapeling van drie vaardigheden. Je moet iets te melden hebben, dat moet je goed onder woorden kunnen brengen, en het moet in het Engels. De discussie gaat momenteel alleen over die bovenste laag. Feit is echter dat veel mensen eigenlijk niet goed kunnen schrijven. Misschien moeten we dat ook maar uitbesteden, bijvoorbeeld aan een club wetenschapsjournalisten.

Ik heb net een geweldig boekje gelezen: ‘The basics of essay writing’ van Nigel Warburton. Het telt slechts 117 bladzijden, en je leest het in een paar uur uit. Ik ben groot geworden met ‘The complete plain words’ (Gowers) en met ‘Strunk and White (The elements of style)’. Met iedere bladzijde daarvan verbetert je Engels. Maar het leert je niet schrijven, dat moeizame proces om je gedachten goed op papier te krijgen. Nigel Warburton heeft dat écht begrepen (“Writing is a kind of thinking”) en hij inventariseert glashelder de belangrijkste problemen. Zo wijdt hij een hoofdstuk aan de vraag waarom het zo moeilijk is om te beginnen: “Professional writers are well aware of their own avoidance strategies, and of those urges to do something, anything, other than write.” Dit boekje zou verplichte kost moeten zijn voor alle medewerkers en alle studenten. Laten we leren schrijven alvorens dat in het Engels te doen. Learn how to walk before you start to run.

Dap Hartmann is astronoom. Hij is werkzaam als docent bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.