Hoe kan Vietnam zijn drieduizend kilometer kust beter bestand maken tegen klimaatverandering? Vijf studenten waterbouwkunde deden er hun masterproject, en keken bij terugkomst anders tegen de Nederlandse dijken aan.
Vietnam heeft een kustlijn van meer dan drieduizend kilometer. De dijken langs deze lange kuststrook zijn laag en slecht onderhouden. De tyfoons die jaarlijks over de zee en het land razen, vormen een grote bedreiging. Regelmatig breken de dijken door en wordt het land getroffen door overstromingen.
Vijf studenten waterbouwkunde (Civiele Techniek & Geowetenschappen) trokken begin dit jaar in het kader van hun masterproject naar de havenstad Hai Phong in Noord-Vietnam om acht weken lang onderzoek te doen naar manieren om de Vietnamese kustverdediging te verbeteren.
Tijdens hun veldwerk in Vietnam werd het de studenten duidelijk dat er bij het ontwerpen van een dijk heel wat komt kijken. Hoe neem je bijvoorbeeld het effect van mangrovebossen op in je berekeningen? Studente Suzan van der Kruijs: “Het is gebleken dat mangrovebossen voor de dijken de golven breken en daardoor de erosie van dijken verminderen. Maar hoe groot dat effect is, weet niemand.” Ook kregen de studenten te maken met dijkwachten die onwillig waren om met gegevens over de brug te komen. “In een communistisch land als Vietnam is het niet altijd makkelijk om aan informatie te komen,” begrijpt student Bart Mous.
Tyfoons richten in Vietnam veel schade aan aan de dijken. De studenten wilden onderzoeken hoe deze schade beperkt kan blijven. Het simpelweg ophogen van de dijken is onbetaalbaar voor de Vietnamese overheid. “Wij wilden kijken welke gebieden in aanmerking zouden komen voor een twee-dijk-systeem,” zegt Mous. “Ook wilden we berekenen hoe die dijken er dan uit zouden moeten zien.”
Een twee-dijk-systeem bestaat uit twee achter elkaar liggende dijken. De primaire dijk is erop berekend dat extreem hoge golven er overheen slaan. Dit water komt vervolgens in het gebied tussen de dijken terecht. De secundaire dijk zorgt ervoor dat het water niet verder het land in stroomt. Voor een land als Vietnam zou zo’n systeem een uitkomst bieden.
“Het idee achter het twee-dijk-systeem is niet nieuw,” vertelt universitair hoofddocent ir. Henk Jan Verhagen, die de studenten begeleidde. “Het is al in 1953 in Nederland verzonnen, maar het is hier toen niet aangeslagen. Men wilde gewoon hoge dijken hebben, waar het water niet overheen kan. Maar daar komen we nu langzaam op terug.” Met het oog op de stijging van de zeespiegel hebben wetenschappers in het project Comcoast bekeken of het ook in Noordwest-Europa mogelijk is om een twee-dijk-systeem te introduceren. “Dat lijkt veel op het Vietnamese verhaal. Alleen praten we in Nederland over een overslagkans van één keer in de tweeduizend tot tienduizend jaar, terwijl het in Vietnam gaat over een overslagkans van eens in de vijf tot vijfentwintig jaar.”
(Foto: Patrick Mulders)
Vietnam heeft een kustlijn van meer dan drieduizend kilometer. De dijken langs deze lange kuststrook zijn laag en slecht onderhouden. De tyfoons die jaarlijks over de zee en het land razen, vormen een grote bedreiging. Regelmatig breken de dijken door en wordt het land getroffen door overstromingen.
Vijf studenten waterbouwkunde (Civiele Techniek & Geowetenschappen) trokken begin dit jaar in het kader van hun masterproject naar de havenstad Hai Phong in Noord-Vietnam om acht weken lang onderzoek te doen naar manieren om de Vietnamese kustverdediging te verbeteren.
Tijdens hun veldwerk in Vietnam werd het de studenten duidelijk dat er bij het ontwerpen van een dijk heel wat komt kijken. Hoe neem je bijvoorbeeld het effect van mangrovebossen op in je berekeningen? Studente Suzan van der Kruijs: “Het is gebleken dat mangrovebossen voor de dijken de golven breken en daardoor de erosie van dijken verminderen. Maar hoe groot dat effect is, weet niemand.” Ook kregen de studenten te maken met dijkwachten die onwillig waren om met gegevens over de brug te komen. “In een communistisch land als Vietnam is het niet altijd makkelijk om aan informatie te komen,” begrijpt student Bart Mous.
Tyfoons richten in Vietnam veel schade aan aan de dijken. De studenten wilden onderzoeken hoe deze schade beperkt kan blijven. Het simpelweg ophogen van de dijken is onbetaalbaar voor de Vietnamese overheid. “Wij wilden kijken welke gebieden in aanmerking zouden komen voor een twee-dijk-systeem,” zegt Mous. “Ook wilden we berekenen hoe die dijken er dan uit zouden moeten zien.”
Een twee-dijk-systeem bestaat uit twee achter elkaar liggende dijken. De primaire dijk is erop berekend dat extreem hoge golven er overheen slaan. Dit water komt vervolgens in het gebied tussen de dijken terecht. De secundaire dijk zorgt ervoor dat het water niet verder het land in stroomt. Voor een land als Vietnam zou zo’n systeem een uitkomst bieden.
“Het idee achter het twee-dijk-systeem is niet nieuw,” vertelt universitair hoofddocent ir. Henk Jan Verhagen, die de studenten begeleidde. “Het is al in 1953 in Nederland verzonnen, maar het is hier toen niet aangeslagen. Men wilde gewoon hoge dijken hebben, waar het water niet overheen kan. Maar daar komen we nu langzaam op terug.” Met het oog op de stijging van de zeespiegel hebben wetenschappers in het project Comcoast bekeken of het ook in Noordwest-Europa mogelijk is om een twee-dijk-systeem te introduceren. “Dat lijkt veel op het Vietnamese verhaal. Alleen praten we in Nederland over een overslagkans van één keer in de tweeduizend tot tienduizend jaar, terwijl het in Vietnam gaat over een overslagkans van eens in de vijf tot vijfentwintig jaar.”
(Foto: Patrick Mulders)
Comments are closed.