Front Office

Piet Boon (55) werkt als beveiliger bij het Reactorinstituut Delft (RID). In juni werkt hij 25 jaar als beveiliger, waarvan nu een jaar aan de TU. Zijn werkgever is Group4Security. Alle bezoekers van het RID moeten zich bij hem legitimeren, en hij kan met camera’s de omgeving in de gaten houden. Zijn werkruimte doet ook dienst als centrale meldkamer voor alle inbraak-en brandalarmen en de 112-meldingen uit de TU-wijk en is 24 uur per dag bemand. Als Boon naar het toilet wil, moet hij een vervanger oproepen. Het is nu vakantie en er is bijna niemand aanwezig. Het spannendste dat vandaag gebeurde was een vos die met een fazant in zijn bek langs een van zijn camera’s kwam lopen. Buiten zijn werk bij het RID werkt Boon ook regelmatig als beveiliger bij feesten en partijen bij sport & cultuur, bij Ziggo en bij het Bronovo-ziekenhuis.

Willie Wortel kan er een puntje aan zuigen. Uit een enorme berg rommel van de technische diensten en gebouwenbeheerders van de verschillende faculteiten, bouwen zes teams van vijf studenten een windmeter die zo bruikbaar en goedkoop is, dat hij verkocht zou kunnen worden aan Afrika. In theorie dan, want in de praktijk komt het winnende ontwerp tijdens de zomer op de campus te staan. Die staat dan helemaal vol met weerstations, die de bezoekers allerlei klimaat­weetjes voorschotelen.

“De scrapheap-wedstrijd is een kruisbestuiving tussen het Challent-programma voor veelbelovende bachelors, de Climate City Campus en het Tahmo-project, dat een goedkoop, robuust weerstation voor Afrika ontwikkelt”, vertelt Rolf Hut, promovendus watermanagement en medeorganisator van het scrapheap-project. “Het idee is gewoon gejat hoor, van het programma ‘Scrapheap Challenge’ op Discovery Channel. Dat was wel een beetje anders, daar bouwden ze vooral grootmechanische apparaten. Ik heb ze er ooit een Mini mee door de lucht zien gooien. Dat vragen wij maar niet van onze studenten – al zouden ze het ongetwijfeld kunnen.”

Voor derdejaars werktuigbouwkunde Pim Bellinga is de scrapheap vooral een uitgelezen kans voor Challent-studenten om elkaar eindelijk eens te leren kennen. Hij organiseert de wedstrijd samen met mede-Challent-studenten Jolanda Koot (derdejaars techniek, bestuur en management) en Wouter Berghuijs (derdejaars civiele techniek). Voor de aanpak kregen de studenten carte blanche van de TU én een budget. “Spannend”, vindt Bellinga, “want het is een unieke gebeurtenis.”

Dat hij Rolf Hut tijdens de organisatie tegen het lijf liep noemt Bellinga ronduit geweldig. “Hij is zo’n enorme aanwinst.” De promovendus zette zich dan ook meer dan fanatiek in voor de scrapheap; verzamelde eerst alle rommel en reed vervolgens acht keer met een busje heen en weer om een zeecontainer vol te krijgen. Prachtig spul zat ertussen, vertelt hij. “Veertig jaar oude meetapparatuur van meetkunde, bijvoorbeeld. En EWI gaf een krat vol oude elektronica. Ik heb zelfs fietswrakken en een kinderwagen tussen het puin zien liggen.”

Toch is de rommel in de scrapheap niet helemaal willekeurig gekozen. “De spullen moeten wel zo gevarieerd zijn dat de studenten hun ideeën en ontwerpen ermee kunnen uitvoeren.” Want de teams krijgen dan wel drie uur de tijd om hun windmeter in elkaar te knutselen, van tevoren konden ze natuurlijk al uitgebreid nadenken over hun ontwerp en aanpak. Na die drie uur gaan de deelnemers naar de grote windtunnel van Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek om hun meters te testen. De winnaar krijgt naast een plek op de campus, een prijs. Wat dat is, blijft nog heel even geheim. En who cares, want het draait natuurlijk allemaal om het project – spectaculairder dan zijn voorganger op tv, al is het maar omdat het live te bewonderen is én vol zit met bekenden. Nu maar hopen dat het waait. 

Scrapheap Challenge, donderdag 17 juni vanaf 16.00 uur bij Lijm & Cultuur.