Onlangs gooide ik mijn eerste laptop weg. Dat was een heel grote stap. Ik kan niet goed uitleggen waarom dat zo moeilijk was, omdat het volstrekt irrationeel is, terwijl ik toch een bijzonder rationeel persoon ben.
What type of teacher are you?
“I try to create clarity in my lectures, even if it’s a difficult subject. My aim is to get to the heart of the problem, using clear and concise words – nothing more, nothing less. I do however try to make it appetizing, because the subjects I teach are related to solid-particle mechanics and are rather mathematical. They’re subjects that are hard to grasp, but I try not to let them present obstacles. I do my best to help as many students get by as I can. I try to teach them to comprehend.”
Do you totally plan out your lectures in advance?
“No, I work based on feeling, on intuition. It comes automatically. I try something, and then later I’ll think: did I do this well, or could I do it even better the next time? I do know, generally, what I want the lecture to focus on, but then I see what transpires. I think aloud, as if the problem is also a problem for me, one which I must find a solution for. In this way the students are helped to work out the problem both visually and verbally. I also give them a roadmap, which you must follow if you hope to solve a technical problem.”
Any tips for other teachers?
“You’ve got to be interested in your students and enthusiastic about the subject. You must also find enjoyment in explaining difficult material in simple and understandable ways. I enjoy seeing students understand – then I’ve done my job. I gave my first-ever lecture some 15 years ago, when I was a PhD student, a lecture to fourth-year students on wave propagation, and I immediately felt: this is for me. My father was a primary and secondary school teacher. A few years ago he researched the Suiker family tree. Many of my relatives, dating back to the 1800s, were involved in education. So I believe something like an education-gene has been passed on.”
What is your personal philosophy?
“In everything you do, do it well – no half-finished jobs, regardless of whether it’s your private life, work or hobby. I always set the bar high. This is the busiest time of my life, with a family of three children, aged ten, nine and four years old, who also do all kinds of things requiring my involvement and help. Moreover, I play guitar in a blues-rock band, called the ‘Wah Wah Monkeys’. And I want to teach and conduct research well. So I’m always busy, but I get so much positive energy from it. I told myself that I’d no longer put energy into negative things. There’s so much that is positive, even in these difficult times of cutbacks. This gives me strength. As you get older, you learn to separate the wheat from the chaff. There are so many things one simply has no control over, so sometimes you must just accept this fact and try to make the best of it. There’s always room for improvement, though. The perfect lecture has not yet been given.”
Het valt in de categorie verschijnselen in het leven, zoals liefde, depressie, vreugde en angst, die zich onttrekken aan de ratio. Ik vind het onprettig dat dergelijke zaken mijn geest kunnen domineren op een manier waarover ik geen controle heb.
Destijds was het een laptop met uitmuntende technische specificaties, zoals een kleuren-LCD-scherm (800×600) en maar liefst 40 MB geheugen. En natuurlijk het state-of-the-art Windows 95 operating system. Ik kocht hem in 1996 voor het (destijds voor mij) fenomenale bedrag van $3800. Gecorrigeerd voor wisselkoersfluctuaties en vijftien jaar inflatie zou dat nu ongeveer vijfduizend euro zijn. Omdat ik destijds in de VS woonde, betaalde ik die laptop met de dollars die ik daar had verdiend. Het was een aderlating van anderhalf bruto maandsalaris.
Inderdaad, ik verdiende als postdoc op Harvard niet veel. Klachten daarover werden steevast afgedaan met ‘Harvard staat goed op je cv’. De implicatie was dat deze investering als onderbetaalde postdoc op Harvard zich later dubbel en dwars zou terugbetalen. Dat kan ik vijftien jaar later als universitair docent aan de TU Delft uiteraard volmondig beamen.
Hoewel ieder weldenkend mens weet dat een laptop na vijftien jaar geen stuiver meer waard is, willen mijn hersenen dat maar niet bevatten. Dat is vanwege mijn socialistische opvoeding door ouders die beiden ook nog eens de Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt. Als tweede-generatie oorlogsslachtoffer lijd ik dagelijks aan het syndroom van niks-van-enigerlei-waarde-weg-kunnen-gooien. En dat strekt zich dus uit tot dingen die ooit veel geld hebben gekost, maar nu niks meer waard zijn.
Enter the Texas Instruments TI-59, een van de eerste programmeerbare rekenmachines. Voor mij persoonlijk een grotere disruptive innovation dan de iPhone. Ik kocht mijn TI-59 in 1977 voor negenhonderd gulden (250 uur tomaten plukken, anjers pluizen en auto’s poetsen), toen ik in de vierde klas van het vwo zat. Het was werkelijk een openbaring – een machine die je kon instrueren precies te doen wat jij wilde! Ik kon mijn TI-59 bijvoorbeeld het snijpunt laten bepalen tussen een lijn en een vlak, of een matrix laten inverteren. Vreselijk belangrijk allemaal. Dat ik destijds geen vriendin had, behoeft weinig nadere toelichting.
Die TI-59 heb ik tot op de dag van vandaag. Inclusief de belachelijk dure printer (vierhonderd gulden) die erbij hoorde. Het was destijds een nog grotere rib uit mijn lijf dan die laptop achttien jaar later zou zijn. Diverse malen heb ik hem op Marktplaats te koop aangeboden. Uiteraard heeft niemand interesse. Maar weggooien kan ik mijn TI-59 ook niet, want dan heb ik hem dus dertig jaar voor niets bewaard. Die pijnlijke bevestiging van mijn eigen ongelijk is waarschijnlijk de ware reden waarom ik hem nog steeds bewaar. Daarom waag ik nog één poging. Ik ben bereid mijn TI-59 (met printer) te ruilen tegen een goede fles wijn. Een fles wijn die smaakt als een fles wijn van 1300 gulden, uiteraard.
Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.
Comments are closed.